IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Σε ευνοϊκότερη θέση φαίνεται να βρίσκεται ο Τσίπρας έναντι των θεσμών, υποστηρίζει γερμανός σχολιαστής.  Οι Ελληνες αξίζουν κάτι καλύτερο, σύμφωνα με το σχόλιο της DW. Ο Τσίπρας και οι φραγκοφονιάδες της πρώην τρόικας Τα φώτα έκαιγαν μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα στην καγκελαρία, όπου η Άγκελα Μέρκελ είχε προσκαλέσει σε υψηλότατο επίπεδο εκπροσώπους από τους δανειστές. Μαζί με τον πρόεδρο Ολάντ και τον επικεφαλής της Κομισιόν Γιούνκερ διερευνήθηκαν «με μεγάλη εντατικότητα» πιθανές λύσεις στο «ελληνικό δράμα», δεδομένου ότι οι διαπραγματεύσεις σε τεχνικό επίπεδο δεν προχωρούν. Η πενταμερής φαίνεται να διαμόρφωσε κοινή θέση, για την οποία πρόκειται να ενημερώσει την ελληνική κυβέρνηση. «Οι Έλληνες αξίζουν κάτι καλύτερο» Στο σχόλιο της Deutsche Welle με τον ερωτηματικό τίτλο «Τελευταίες ημέρες της Ελλάδας στο ευρώ »; o αρθρογράφος Μπερντ Ρίγκερντ, υποστηρίζει ότι η ελληνική τραγωδία θα πρέπει πάρει τέλος. «Η Ελλάδα και η Ευρώπη

Άτυπο δάνειο από συγγενείς και φίλους είναι η πρώτη λύση που επιστρατεύουν σε ποσοστό 51% τα ελληνικά νοικοκυριά, όταν οι δαπάνες τους ξεπερνούν τα εισοδήματά τους, όπως προκύπτει από μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) για την αποταμιευτική συμπεριφορά των νοικοκυριών σε 12 από τα 19 κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Επίσης, σε ποσοστό 26% καταφεύγουν στην έσχατη λύση της μη πληρωμής λογαριασμών. Τα δύο αυτά ποσοστά είναι τα υψηλότερα μεταξύ των 12 χωρών της έρευνας, αποδεικνύοντας ότι στην περίπτωση της χώρας μας το οικογενειακό και το φιλικό περιβάλλον παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο ως καταφύγιο για δανεισμό σε περίπτωση ανάγκης, συγκριτικά με την υπόλοιπη ευρωζώνη, αλλά και ότι οι Ελληνες αθετούν ευκολότερα πληρωμές λογαριασμών σε σχέση με άλλους Ευρωπαίους, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να καλύψουν υπερβάσεις στις οικογενειακές δαπάνες. Πέντε ομόλογοι Η μελέτη δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες στη σειρά Κειμένων Εργασίας (Working Paper Series) της

(...) Τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 2011 οδήγησαν σε ερήμωση την ελληνική οικονομία. Ώθησαν εκατομμύρια ανθρώπων στην ανεργία και στην φτώχεια και προκάλεσαν πολιτική αστάθεια, που είναι υπεύθυνη για την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία. Η επιμονή σε περαιτέρω λιτότητα δεν μοιάζει λογική, όταν οι αποτυχίες αυτής της στρατηγικής έχουν γίνει τόσο καταφανείς. Το εκπληκτικό είναι ότι οι υπουργοί των Οικονομικών συνεχίζουν να εμμένουν στην πόζα της ηθικής και να κηρύσσουν στην Ελλάδα ότι πρέπει να λογικευθεί. Το να λογικευθεί σημαίνει να αποδεχθεί τους όρους των δανειστών ακόμη και όταν οι όροι αυτοί απέτυχαν να αποφέρουν θετικά αποτελέσματα. Ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι τα πλείστα των μέσων ενημέρωσης  έχουν υιοθετήσει αυτή την ιστορία.   (...) To διεθνές ηλεκτρονικό οικονομικό περιοδικό E-Axis, που απευθύνεται κυρίως σε πανεπιστημιακούς, ερευνητές, φοιτητές και επιχειρηματίες οικονομολόγους, αναδημοσίευσε, με τον ανωτέρω τίτλο, το άρθρο του γνωστού Αμερικ

Σε πρόσφατη ανταπόκριση από την Αθήνα, οι «Τάιμς Νέας Υόρκης» συγκρίνουν τα φετινά Χριστούγεννα στη χώρα μας μ' εκείνα που απαθανάτισε ο Κάρολος Ντίκενς (1812-1870) για το Λονδίνο του 1839. Οπως φαίνεται, οι σπαρακτικές εικόνες του Ολιβερ Τουίστ και του Εμπενίζερ Σκρουτζ δεν ανήκουν μόνον στο εφιαλτικό παρελθόν, αλλά επίσης -και όχι λιγότερο- στη «νέα εποχή», που σήμερα στήνεται, με τη χώρα μας ως «πειραματόζωο». Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στη « νοσηρή περίοδο » του 19ου αιώνα και στην «εξυγίανση», που υποτίθεται ότι σήμερα επιχειρείται; Οπωσδήποτε, η εκτεταμένη κοινωνική φτώχεια και εξαθλίωση αφ' ενός, με την πρωτοφανή συσσώρευση μεγάλου πλούτου αφ' ετέρου. Στη Βρετανία του 1840, οι νεόπλουτοι από τους ναπολεόντειους πολέμους συσσωρεύουν αρπακτικά το χρήμα, περιθωριοποιώντας τούς κοινωνικά αδύναμους, με τη « βιομηχανική επανάσταση », τη μαζική φτωχοποίηση και τη χρηματιστηριακή αποθέωση, με στόχο την αποκατάσταση του « κανόνος χρυσού» ( 1844). Στο πλαίσιο του

Οχι, δεν είναι σκηνές από κάποια χώρα της Αφρικής ή από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων στην Ελλάδα του 2013, που αντιμετώπισαν στις μονάδες τους οι Γιατροί του Κόσμου Ο χώρος της Υγείας φαίνεται πως ζει σε δύο παράλληλους κόσμους. Από τη μια, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και η πολιτική ηγεσία, που αναμετρώνται με φόντο τις αλλαγές στο Σύστημα Υγείας, και από την άλλη, η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν ασθενείς, χρονίως πάσχοντες, ανασφάλιστοι και ασφαλισμένοι, έγκυοι και παιδιά. Βροχή έπεσαν τις τελευταίες ημέρες τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα οργανισμοί που προσπαθούν να καλύψουν τα κενά του συστήματος στην προσφορά υπηρεσιών υγείας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Χρονίως πάσχοντες, ανασφάλιστοι, γυναίκες και παιδιά βρίσκονται στη δίνη της κρίσης και έρχονται αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο της ελληνικής πολιτείας. Πιο συγκλονιστικές από όλες, οι περιγραφές πραγματικών περιστατικών που αντιμετώπισαν στις μονάδες

(...) Ο  π λούτος των εθνών μπορεί να αυξάνεται, αλλά φαίνεται αυτό συμβαδίζει με μια σφαγή των πληθυσμών, που αναγκάζονται να εργάζονται ολοένα και περισσότερο κερδίζοντας ολοένα και λιγότερα. Τι είναι πρόοδος λοιπόν; Οπως την αντιλαμβάνεται το σύστημα στο οποίο ζούμε, θα πρέπει άραγε να συνηθίσουμε στην ιδέα γονιοί να πεθαίνουν για να ζήσουν τα παιδιά τους; Και πόσο άραγε απέχει τότε αυτό το σύστημα από τον Μεσαίωνα, όταν η μοναδική επιλογή που αφήνει στους ανθρώπους δεν αφορά πια στη ζωή τους, αλλά στον θάνατό τους; (...) Και η χώρα σαστισμένη συμπαρίσταται στην καταστροφή της, που έχει το ωραίο όνομα της « σωτηρίας ». Συμπαρίσταται στην αυτοκαταστροφή της, με το ακόμα πιο ωραίο όνομα της « σύνεσης » του πολιτικού συστήματος, που « ήρθε επιτέλους σε αυτόν τον τόπο» . Δηλαδή, στην ύφεση, την αποεπένδυση, την ανεργία και τη φτώχεια... Edouard Manet « Θέλω να αυτοκτονήσω ». Το γκράφιτι αυτό σε ένα υπέροχο νεοκλασικό της Αθήνας, σε παράλληλο δρόμο που

 Louis Muhlstock: William O'Brien Unemployed   c. 1935 New ventures require money, and we have only enough to survive LIKE MANY Greeks caught in the maelstrom of the economic crisis, my wife and I live a dayto-day existence. Since the newspaper where I worked for 23 years (my wife for 17) went out of circulation in December of 2011, we have both been unemployed. Neither of us have received a paycheck in 18 months, as our newspaper stopped paying us five months before it closed. With unemployment for journalists at over 30 per cent, and the official unemployment rate at 26 per cent, our prospects for this year are, shall we say, not terribly favourable.   Our story is typical of many in Greece, though some are much worse off and some have it better. But like an overwhelming number of Greeks who are struggling just to get enough food, to keep their homes warm and to maintain a semblance of normalcy, we are fighting to keep our dignity intact and avoid the