IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η κλιμάκωση του Πούτιν και η ραγδαία επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Ελλάδα  πρέπει  να  ξεκαθαρίσει  πως   τυχόν κατάρρευση  της νοτιοανατολικής πτέρυγας της συμμαχίας, θα οφείλεται στην συστηματική τουρκική στρατηγική.   Από τις 24 Φεβρουαρίου, όταν η Ρωσία εισέβαλλε στην Ουκρανία , κάθε σοβαρή ανάλυση της εξελισσόμενης διεθνούς κρίσης από την ελληνική σκοπιά, με τα συγκεκριμένα δεδομένα της υπαρκτής και άμεσης τουρκικής απειλής, όφειλε να επισημαίνει τρεις βασικές παραμέτρους. Πρώτον, εάν ο πόλεμος αποδεικνυόταν δύσκολο να κερδηθεί εύκολα και γρήγορα όπως λανθασμένα υπολόγιζε το Κρεμλίνο, η εξέλιξη θα συνεπαγόταν σύγκρουση διαρκείας και μεγάλη φθορά για όλους τους εμπλεκόμενους. Η αυξανόμενη υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία σήμαινε ότι το Κίεβο σταδιακά θα αύξαινε αντίστοιχα τις προσδοκίες του ενώ, από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη ενός ισχυρού ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου με στρατηγικά αλλά και τακτικά πυρηνικά όπλα έδινε τη δυνατότητα στον Πούτιν να σχεδ

Γιατί η Δύση επιδιώκει την παράταση του πολέμου στην Ουκρανία; Η κριτική στάση απέναντι στην πολιτκή του ΝΑΤΟ και τα εθνικά μας συμφέροντα Φίλιππου Νικολόπουλου    Και ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί! Και η νατοική πολιτική παραμένει η ίδια και σωστά ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι πρόκειται για πόλεμο της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας  «δι’αντιπροσώπου». Και ο αντιπρόσωπος είναι η δυστυχής Ουκρανία. Η Δύση φαίνεται να επιδιώκει την παράταση του πολέμου, πράγμα που, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο πρ. πρωθυπουργός  Κώστας Καραμανλής σε ομιλία του, μειώνει την ηθική υπεροχή της ( επιτέλους είδαμε έναν Έλληνα πολιτικό  του κύκλου   των  λεγομένων  κομμάτων εξουσίας   να λέει τα  πράγματα με το όνομά τους ! ) .     Βέβαια θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα και γιατί η Δύση επιδιώκει την παράταση του πολέμου; Ερώτημα που μας οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα , και στο άλλο ερώτημα : Ποιοι πραγματικά συγκρούονται στην Ουκρανία ; Μπορεί ο πρόεδρος της Ρωσίας ν α έκανε το

     Τι θα σήμαινε η ρήξη  στις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας; Η Ελλάδα, από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία,  τήρησε   στάση   αρχής,  με  το  βλέμμα στραμμένο και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και πιο συγκεκριμένα   στις   κοινές   σε   αρκετά   σημεία αντιλήψεις και μεθόδους Ρωσίας και Τουρκίας. Η Ελλάδα, από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, τήρησε στάση αρχής, με το βλέμμα στραμμένο και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και πιο συγκεκριμένα στις κοινές σε αρκετά σημεία αντιλήψεις και μεθόδους Ρωσίας και Τουρκίας. Η Αθήνα επέλεξε εκτός της ανθρωπιστικής βοήθειας να στείλει και στρατιωτική στην Ουκρανία, αν και αργότερα αρνήθηκε την προμήθεια αντιπυραυλικών συστημάτων στο Κίεβο. Παρά το γεγονός ότι άλλες χώρες έχουν συνδράμει περισσότερο και ουσιαστικότερα την Ουκρανία, βλέπουμε ότι η Μόσχα και δη το υπουργείο Εξωτερικών της και η εκπρόσωπός του, έχουν βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα. Είναι λογικό, σε μια στιγμή που η Ρωσία αναζητεί σωσίβια υποστήριξης στη Δύση να απευθύ

 «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα…»      Από το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα…» Πολ. Ετ. Πανόραμα, 1992, ανανεωμένη έκδοση 2002). Κείμενο: Μαριάννα Κορομηλά Οι Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι, που άρχισαν τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου (1689-1725) και συνεχίστηκαν από τους διαδόχους του μέχρι το 1917-1918, άλλαξαν σταδιακά το πολιτικό πρόσωπο της οθωμανικής «λίμνης» (δηλαδή της Μαύρης Θάλασσας). Η μεγάλη Ορθόδοξη Δύναμη άνοιγε δρόμο και κατέβαινε προς τον Νότο, την περιοχή που μετά τις κατακτήσεις ονομάστηκε «Νοβαρούσια» (Νέα Ρωσία). Από τον καιρό της αποτυχημένης εκστρατείας του Μεγάλου Πέτρου στον Προύθο, το 1711 (όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Αζόφ, που είχε κατακτήσει το 1696), μέχρι τη σύλληψη του «Ελληνικού Σχεδίου» από την Αικατερίνη τη Μεγάλη (1762-1796) είχε περάσει μισός αιώνας. Η Ρωσία είχε ενσωματώσει την Αζοφική, την Κριμαία, την Ουκρανία και η κατάκτηση της βορειοανατολικής Μολδαβίας δεν θα αργούσε. Η Τσαρίνα ονειρευόταν τώρα να διώξει τους Τούρκους α

    Περί αντι-νατοϊκών και άλλων  αυτοκαταστροφικών δαιμονίων. Ελλάδα και ΝΑΤΟ, πατριωτισμός και Κασσάνδρες.   «Δεν μου γουστάρει ο διαχειριστής, ας βοηθήσω λοιπόν να γκρεμιστεί η πολυκατοικία που μένω». Όσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα αξιών, κοινωνικής δικαιοσύνης, και προσανατολισμών του οικονομικού και πολιτικού καθεστώς της Ευρώπης θα λυθεί από την προέλαση των ρωσικών αρμάτων στην Ουκρανία , πάσχουν από αυτοκαταστροφικό ιδεασμό: Για να εκδικηθούν τις ευρωπαϊκές ελίτ, εύχονται την καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών εθνών. Δείγμα της παρακμής που ζούμε, ο λόγος τους προβάλλεται ως λόγος ”εναντίον του συστήματος” , ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που είναι ικανός να πετυχαίνει είναι να αναδεικνύει ως διαχειριστές της πολιτικής μας τύχης Καμμένους και άλλους καμένους. Ο Αρτέμ Μπόνοβ, νεοναζί που προπαγανδιστικά προφίλ τον θέλουν άλλοτε δήμαρχο Κιέβου, άλλοτε διευθυντή και άλλοτε υποδιευθυντή της αστυνομίας της πόλης. Δεν είναι τίποτε από τα τρία, η ουκρανική αστυνομία έχει διαψ

  Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις  και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η θέση της Ελλάδας ενισχύθηκε γιατί, αν θέλει η Ευρώπη να οικοδομήσει κοινή άμυνα, η Ελλάδα τής είναι απαραίτητη. Είναι πανθομολογούμενο ότι οι ρωσοτουρκικές σχέσεις στηρίζονται σε ένα γάμο συμφέροντος. Η Ρωσία, μέσα από τη σχέση με την Τουρκία, επιχειρεί να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ –έχουν κοινές παρεμβάσεις στη Συρία και τη Λιβύη , αν και υποτίθεται ότι είναι αντίπαλοι, η Ρωσία έχει προμηθεύσει την Τουρκία με S-400, η Ρωσία κατασκευάζει δύο πυρηνικά εργοστάσια στην Τουρκία και, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, η Τουρκία μακροπρόθεσμα θέλει να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα. Ρωσία και Τουρκία είναι δύο αυταρχικά καθεστώτα που έχουν κοινούς τρόπους συμπεριφοράς και κοινά συμφέροντα. Η Τουρκία ταλαντεύεται μεταξύ Ρωσίας και Δυτικών και χρησιμοποιεί και τους δύο με όπλο τη στρατηγική της θέση, αφού ελέγχει τα Στενά, αλλά και το μέγεθός της (στρατιωτικό, οικονομικό, πληθυσμιακό κ.λπ.). Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία