IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ιδού τα UAV της Τουρκίας τα οποία περιπλέκουν ήδη την ισορροπία με την Ελλάδα… Όπως ήδη αναφέρθηκε στο πρώτο μέρος , οι Τούρκοι – τουλάχιστον μέχρι την εγκατάσταση και επιχειρησιακή λειτουργία του συστήματος c-UAV – χρησιμοποιούσαν αριθμό UAV για να προβούν στις γνωστές παραβιάσεις/παραβάσεις. Με αυτό τον τρόπο επετύγχαναν αφενός τη διατήρηση των – παράνομων – διεκδικήσεών τους, αλλά ταυτόχρονα δεν «εξέθεταν» Α/Φ και πιλότους. Σημειώνεται ότι μετά το πραξικόπημα του 2016, η τουρκική Αεροπορία (Τ/ΠΑ) έχει υποστεί σημαντικές «απώλειες» σε έμψυχο δυναμικό. Επιπρόσθετα, εκτιμάται (χωρίς να μπορεί να επιβεβαιωθεί απόλυτα) ότι η Τ/ΠΑ έχει πρόβλημα και στην εξασφάλιση ανταλλακτικών για τον στόλο των μαχητικών F-16. Έτσι, η επιλογή χρήσης των UAV ουσιαστικά αποτελούσε μονόδρομο. Γράφει ο Σώζων Λεβεντόπουλος Αυτή όμως είναι μόνο η μια όψη της πραγματικότητας. Η άλλη φάνηκε κατά τις επιχειρήσεις στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ παλαιότερα και πρόσφατα στην Ουκρανία , όπο

  Η σημασία των αποφάσεων της τριμερούς Πούτιν-Ερντογάν-Ραϊσί. Στο ιδιαίτερα επιδραστικό βιβλίο του "Η Μεγάλη Σκακιέρα”, ο άλλοτε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι σημείωνε ότι "δυνητικά, το πιο επικίνδυνο [για τις ΗΠΑ] σενάριο θα ήταν μια μεγάλη συμμαχία της Κίνας, της Ρωσίας και ενδεχομένως του Ιράν, μια "αντι-ηγεμονική" συμμαχία που θα είχε ως βάση όχι την ιδεολογία αλλά συμπληρωματικές αιτίες δυσφορίας". Το κατά Μπρεζίνσκι "επικίνδυνο σενάριο" βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως καταδεικνύουν αλλεπάλληλα γεγονότα στον χώρο της Ευρασίας τις παρελθούσες εβδομάδες, με τελευταία την πολύωρη Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας χθες Τρίτη στην Τεχεράνη. Ήταν η πρώτη φορά που η Ισλαμική Δημοκρατία φιλοξενούσε συνάντηση κορυφής της λεγόμενης "Διαδικασίας της Αστάνα", ήτοι της τριμερούς πρωτοβουλίας για τη ρύθμιση του συριακού ζητήματος. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που οι τρεις ηγέτες πραγματοποιούσαν κοινή σύνοδο

  Γιατί το Ιράν ανεβάζει τους τόνους προς Αζερμπαϊτζάν (και Τουρκία). Στον νότιο Καύκασο "μυρίζει μπαρούτι” και πάλι. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τις γνωστές συγκρούσεις μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και των Αρμενίων αυτονομιστών που οδήγησαν τέτοιες μέρες πέρσι στον δεύτερο πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και την ήττα της αρμενικής πλευράς. Το τελευταίο εικοσαήμερο το Μπακού έχει εμπλακεί σε έναν έντονο φραστικό πόλεμο με την Τεχεράνη – αλλά η ένταση δεν μένει στα λόγια, αν κρίνουμε από τις προγραμματισμένες ή και έκτακτες στρατιωτικές ασκήσεις που πραγματοποιήθηκαν εκατέρωθεν. Η διενέργεια στις 17 Σεπτεμβρίου στο αζερικό έδαφος της άσκησης των "Τριών Αδελφών”, με τη συμμετοχή δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν, της Τουρκίας και του Πακιστάν, αντιμετωπίσθηκε από το Ιράν με προφανή δυσφορία, εφόσον η Ισλαμική Δημοκρατία δεν αισθάνεται άνετα με τη δραστηριοποίηση του δεύτερου μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ καθώς και μίας πυρηνικής δύναμης βορείως των συνόρων της. Πολύ περισσότερο, όταν είν

    Τα παράδοξα του αποτελέσματος των ιρανικών εκλογών. Το Ιράν είναι χώρα των παραδόξων – και η Δύση δεν τα καταφέρνει (ίσως ούτε το προσπαθεί) να την κατανοήσει. Οι εκλογές οι οποίες ανέδειξαν νέο πρόεδρο της χώρας τον σκληροπυρηνικό Εμπραχίμ Ραϊσί το επιβεβαιώνουν αυτό για άλλη μία φορά. Η εκτός συνόρων συζήτηση σε σχέση με τις ιρανικές προεδρικές εκλογές αφορά συνήθως το τι μπορούν αυτές να μας αποκαλύψουν αφενός για τη σταθερότητα του καθεστώτος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, υπό την οπτική και της αναμέτρησης μεταρρυθμιστών-συντηρητικών, και αφετέρου για τη στάση της Τεχεράνης στις διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Ωστόσο, η σημασία της συγκεκριμένης εκλογικής μάχης βρίσκεται αλλού. Το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας δεν απειλείται: επιβιώνει 42 χρόνια τώρα εν μέσω αφόρητων διεθνών πιέσεων και κυρώσεων, συνδυάζοντας, όπως το δείχνει και η ονομασία του, σε ένα ιδιόμορφο υβρίδιο τους θεοκρατικούς με τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, διατηρώντας την ενεργητική στήριξη εν

Ιράν & Κίνα “ναρκοθετούν” τη νέα στρατηγική Μπάιντεν  με… βίαιο ανακάτεμα της “τράπουλας”.  Η στρατηγική συμφωνία Κίνας-Ιράν οδηγεί σε σημαντικές γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, σε βαθμό που μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες συγκρούσεων. Στον πυρήνα της συμφωνίας είναι η διασφάλιση της ενεργειακής τροφοδοσίας της κινεζικής οικονομίας, αλλά οι στοχεύσεις του Πεκίνου είναι ευρύτερες. Μπορεί να θεωρηθεί απάντηση στις διαφαινόμενες προθέσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν, οι οποίες επηρεάζουν τα συμφέροντα ασφαλείας των δύο συμβαλλομένων χωρών. Όλα ξεκίνησαν το 2016 κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Σι Τζινπίνγκ στην Τεχεράνη. Απαιτήθηκαν  διαπραγματεύσεις σχεδόν πέντε ετών  για να προκύψει η διάρκειας  25 ετών  συμφωνία, ενδεικτικό της πολυπλοκότητας των ζητημάτων. Η Κίνα  εισάγει το 75%  των αναγκών της σε  πετρέλαιο  από το Ιράν, εξασφαλίζει την πετρελαϊκή της τροφοδοσία σε ανταγωνιστικές διεθνώς τιμές. Σε αντάλλαγμα θα προχωρήσει σε  επενδύσεις ύψους 400 δισ. δολαρίων  σε όλο το εύρος της