IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η χώρα που ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι  ...άνθρωποι! Η στατιστική είναι ένα πράγμα, η κατάσταση των ανθρώπων κάτι άλλο. Παρά όσα δείχνουν οι αριθμοί της ανάπτυξης, πολλοί Ιρλανδοί αισθάνονται στο περιθώριο - και απάντησαν με μία τυπική ψήφο διαμαρτυρίας. Οι εκλογείς στην Ιρλανδία επαναχάραξαν με την ψήφο τους τον πολιτικό χάρτη. Το κόμμα που έβγαλε τη χώρα από την κρίση χάνει μεγάλο μέρος από τις έδρες του. Ήρθε μήπως η ώρα να σφίξουν οι παραδοσιακοί εχθροί τα χέρια; Σπάνια έχουν προκαλέσει οι εκλογές στην Ιρλανδία τέτοια αμηχανία. Η πλειοψηφία της κυβέρνησης έχει κάνει φτερά, ο πρωθυπουργός Έντα Κένι έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα, αλλά μια νέα πλειοψηφία ή ένας νέος άνδρας στην κορυφή δε διαφαίνονται στον ορίζοντα. Τα πάντα φαίνονται δυνατά αυτή την Κυριακή, τίποτα δεν αποκλείεται: προσφυγή σε νέες εκλογές, κυβέρνηση μειοψηφίας ή ακόμη και η τολμηρή κίνηση δημιουργίας ενός μεγάλου συνασπισμού - αλλά σε αυτή την περίπτωση πρέπει πρώτα οι παλιές έχθρες να παραμεριστο

"Κελτικός Τίγρης" μόνο  για τους   BANKSTERS: (...) Οι υποθέσεις εξώσεων στα δικαστήρια σχηματίζουν "βουνά". Σύμφωνα με αναφορές ιρλανδικών μέσων ενημέρωσης, σε ορισμένες πόλεις εκκενώνονται έως και 50 κατοικίες την ημέρα. Μια πραγματικότητα που αγνοείται συχνά όταν γίνεται λόγος για την οικονομική ανάκαμψη στη χώρα.  (...) Η Ιρλανδία θεωρείται πρότυπο μεταξύ των κρατών που υπήχθησαν σε προγράμματα στήριξης. Ωστόσο, πολλοί Ιρλανδοί δεν έχουν αισθανθεί τη διαφημιζόμενη ανάκαμψη και χάνουν στα σπίτια τους.    Έναν χρόνο μετά ο Άντριου Μπράντσο θυμάται ακόμη την τραυματική εμπειρία της έξωσης από το σπίτι του. Αδυνατώντας να εξοφλήσει την υποθήκη του μετά από ένα ατύχημα που τον κατέστησε ανίκανο για εργασία, άφησε αρχικά την κατοικία του στο Δουβλίνο για να μετακομίσει στο σπίτι του στη μικρή πόλη Μάλινγκαρ, μία ώρα οδικώς δυτικά του Δουβλίνου. Ωστόσο, η τράπεζά του δεν του επέτρεψε να μείνει στο σπίτι του. Όπως εκμυστηρεύτηκε ο 40χρονος Ιρλανδός, &q

 Ενα στα πέντε παιδιά ζει σε οικογένειες όπου κανένας από τους δύο γονείς δεν εργάζεται Οπου να ’ναι βγαίνει από το Μνημόνιο, με καρφιτσωμένα στο στήθος τα εύσημα των αγορών και των πιστωτών… Την ίδια στιγμή όμως κάποιοι από τους πολίτες της κυνηγούν… περιστέρια για να χορτάσουν την πείνα τους.   Ο λόγος για την Ιρλανδία, που από αυτό το Σαββατοκύριακο θα είναι «τεχνικά» η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που αναδύεται από πρόγραμμα διάσωσης. Το άγριο πρόγραμμα λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση Εντα Κένι ως προϋπόθεση για τη λήψη δανείου 67,5 δισ. ευρώ από Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ επανέφερε τη χαμένη εμπιστοσύνη των επενδυτών προς τη χώρα των Κελτών.   Το ιρλανδικό Δημόσιο μπορεί πλέον να δανείζεται με ένα λογικό επιτόκιο από τις αγορές, καθώς οι αποδόσεις των δεκαετών ομολόγων υποχώρησαν πρόσφατα στο 3,5% έναντι 14,5% πριν από δύο χρόνια. Και, καθώς Ελλάδα, Πορτογαλία και Κύπρος παλεύουν ακόμη να βγουν από τα δικά τους «σωσίβια», η Ιρλανδία αποτελεί αυτή τη στιγμή το μοναδικό succe

(...) Με άλλα λόγια, αυτό που συνέβη είναι ότι η Ευρώπη αποφάσισε πως θέλει να προσποιηθεί ότι η Ιρλανδία, ο «υποδειγματικός της κρατούμενος», κατάφερε να απελευθερωθεί (δηλαδή να επιστρέψει στις αγορές) όταν στην πραγματικότητα η επιστροφή αυτή ούτε αυτοδύναμη είναι ούτε και συνεπάγεται ανεξαρτησία δημοσιονομικής πολιτικής. Ουσιαστικά, η Ιρλανδία είναι το ίδιο «κρατούμενη» όπως και τα δύο τελευταία χρόνια: απολύτως δεσμευμένη από την ΕΚΤ, όσον αφορά τον δανεισμό του Ιρλανδικού κράτους, και από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο όσον αφορά τη συνεχιζόμενη λιτότητα. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι αντί να δανείζεται υπό πλήρη δέσμευση και επιτήρηση από το EFSF-ESM, το Ιρλανδικό κράτος θα δανείζεται από τις αγορές κάτω από την επιτήρησή της (και πλήρη δέσμευση προς την) ΕΚΤ. Για τέτοια μη απόδραση μιλάμε. Από την αρχή της Κρίσης του Ευρώ, το Βερολίνο, η Φραγκφούρτη και οι Βρυξέλλες απεγνωσμένα ψάχνουν αποδείξεις, ή έστω ενδείξεις, έστω και μίας επιτυχίας τους συνδυασμού μνημονιακών δ

Η Ιρλανδία, έχοντας πεισθεί ότι, σκοπός του ΔΝΤ δεν είναι η αναδιάρθρωση της οικονομίας της, αλλά η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της, η οικονομική γενοκτονία δηλαδή, σχεδιάζει να το διώξει έως το τέλος του έτους Οι Ιρλανδοί φορολογούμενοι, μεταξύ των ετών 2010 και 2012, κατά τη διάρκεια των οποίων δραστηριοποιείται η Τρόικα στη χώρα τους, επιβαρύνθηκαν με 224 εκ. €. Το ποσόν αυτό δεν αφορά τους τόκους του δανείου των 67 δις €, με το οποίο ενισχύθηκε η Ιρλανδία , αλλά το «κόστος διαχείρισης» - τα δικαιώματα καλύτερα ( fees ), για τη χρήση του συγκεκριμένου ποσού ( πηγή : Independent ), καθώς επίσης για τις «υπηρεσίες» που είναι συνδεδεμένες μαζί του (τρίμηνοι έλεγχοι, γραφείο του ΔΝΤ κλπ.).       Αναλυτικότερα, η Ιρλανδία πλήρωσε για την παροχή υπηρεσιών εκ μέρους της Τρόικας το 2010 42,9 εκ. €, το 2011 113,8 εκ . € και το 2012 67,3 εκ. € - όπου η μείωση του ποσού που πληρώθηκε το 2012 οφείλεται στο ότι, η χώρα ζήτησε και έλαβε λιγότερα χρήμα

(...) σε πείσμα του φιάσκου, στο οποίο κατέληξε η “success story” της Ιρλανδίας, η παταγώδης αυτή αποτυχία αποσιωπάται, μεθοδικά, όπως άλλωστε  συνέβη και  με το λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα,  ώστε   η τρόικα  να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστη την ίδια εγκληματική πολιτική, με τις ίδιες φρούδες ελπίδες  στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.   (...) Εντελώς πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωνε με φανερή ικανοποίηση ότι  ‘η Ιρλανδία αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της επιτυχίας της πολιτικής λιτότητας», που « καθιστά  μια οικονομία ισχυρότερη από όσο πριν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ». Στον ίδιο αστερισμό  και η επί κεφαλής του ΔΝΤ  Χριστίνα Λαγκάρντ έκφραζε τη βεβαιότητα ότι  «σύντομα θα αναγνωριστεί η επιτυχία της πολιτικής του ΔΝΤ». Δυστυχώς, όμως, η βελτίωση που εμφάνισε η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν στιγμιαία, ενώ  στη συνέχεια βούλιαξε και πάλι στην ύφεση. Ειδικότερα, η μικρή αύξηση των εξαγωγών της, που τροφοδότησε τις θριαμβολογίες των οπαδών τής, χωρίς  όρια και

Το συγκλονιστικό αυτό γκράφιτι, που κοσμεί τον τίτλο της στήλης μου σήμερα, το διαβάσαμε με τη Μαρίτα στις συνοικίες του Δουβλίνου και του Λίμερικ ένα μεσημέρι του Σεπτεμβρίου του 2011, όταν με πήγαν εκλεκτοί συνάδελφοι να δω τα συσσίτια που είχαν στηθεί. Την περίοδο εκείνη η τρόικα πηγαινοερχόταν τακτικά στην Ιρλανδία. Οχι, βεβαίως, για να επισκεφθεί τα συσσίτια, αλλά για να τσεκάρει αν κινδυνεύουν τα ιρλανδικά μέτρα λιτότητας. Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες χωρίς δεύτερη κουβέντα και ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους, απεριόριστες μειώσεις μισθών, ελεύθερες απολύσεις, σε ένα περιβάλλον με ανύπαρκτο εθνικό σύστημα υγείας και με ελάχιστη φορολογία στις επιχειρήσεις. Ολόκληρη η χώρα ήταν ένα απέραντο εργαστήριο, στο οποίο η τρόικα πειραματιζόταν με την εφαρμογή του Μνημονίου. Να μας κάνει Ιρλανδούς, λοιπόν… οραματίζεται ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. OΚ... Μας υπόσχεται το μοντέλο Ιρλανδίας. Ομως, η χώρα βρίσκεται αλυσοδεμένη ακόμη στο άρμα των Μνημονίων και της διπλής ασθένεια