IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει όχι μόνο τη σταθεροποίηση αλλά και τον βαρύνοντα ρόλο στη σύγκρουση στη Συρία του δεύτερου -μετά το βόρειο Ιράκ- ντε φάκτο ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στη βορειοανατολική περιοχή της χώρας. Το συριακό Κουρδιστάν υπήρξε συνειδητή επιλογή της Δαμασκού, που απέσυρε τις εκεί δυνάμεις της και κατέστησε τους Κούρδους συμμάχους κατά των αντικαθεστωτικών. Πρόκειται όμως για μια εξέλιξη με σημασία που ξεπερνά τα όρια της Συρίας, καθώς αποτελεί μια πτυχή του Κουρδικού που όχι μόνο δεν ελέγχεται από την Αγκυρα, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε ακύρωση τόσο τη συμφωνία Ερντογάν-Οτσαλάν για αποχώρηση των μαχητών του ΡΚΚ όσο και τη συνεργασία της Αγκυρας με την υπό τον Μπαρζανί κυβέρνηση στο Αρμπίλ του ιρακινού Κουρδιστάν. Οταν υπάρχουν δύο ντε φάκτο ανεξάρτητα Κουρδιστάν διευκολύνεται εκ των πραγμάτων μια ενδεχόμενη πίεση της Τεχεράνης μέσω Κουρδικού από τις ΗΠΑ, με στόχο να γίνει το Ιράν πιο συνεργάσιμο ως προς τον έλεγχο του πυρηνικού του προγράμματος και πιο

O φυλακισμένος στη νήσο İmralı της Προποντίδας ιδρυτής του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ) Abdullah Öcalan δέχθηκε την Κυριακή την επίσκεψη του συμπροέδρου του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) Selahattin Demirtaş και της αντιπροέδρου της κοινοβουλευτικής του ομάδας Pervin Buldan. Ήταν η όγδοη κατά σειρά επίσκεψη αυτού του είδους αφότου ο Öcalan εγκαινίασε τον περασμένο Οκτώβριο τις επαφές με την κυβέρνηση Erdoğan, οι οποίες κατέληξαν στην διαδικασία εξομάλυνσης του Κουρδικού ζητήματος στη γείτονα. Σε μία συγκυρία κατά την οποία είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η διαδικασία καρκινοβατεί   ή και κινδυνεύει να εκτροχιασθεί το μήνυμα που εξέπεμψε ο Öcalan μέσω των επισκεπτών του ήταν καθησυχαστικό, αν και συνοδευόταν από έκκληση και προς τις δύο πλευρές να “αποφύγουν τα λάθη” και προς την κυβέρνηση Erdoğan να επισπεύσει το πέρασμα προς την προβλεπόμενη δεύτερη και την τρίτη φάση, με την υιοθέτηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων υπέρ του κουρδικού στοιχείου. Η πρώτη φάση

Η Δύση υποστήριξε το εξεγερσιακό κύμα της «αραβικής άνοιξης», αλλά σταδιακά συνειδητοποίησε...   Η Δύση υποστήριξε το εξεγερσιακό κύμα της «αραβικής άνοιξης», αλλά σταδιακά συνειδητοποίησε ότι έρχονται στο πολιτικό προσκήνιο όχι δυτικότροπες δυνάμεις, όπως ήλπιζε, αλλά το βαθύ Ισλάμ. Όταν το κύμα της αραβικής εξέγερσης έπληξε και τη Συρία, οι Τούρκοι φοβόντουσαν ότι η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα άνοιγε και ένα νέο κουρδικό μέτωπο, λόγω της κυρίαρχης θέσης που έχει το ΡΚΚ στο κουρδικό στοιχείο της Συρίας, το οποίο κατοικεί στην παραμεθόριο περιοχή. Φοβόντουσαν επίσης ότι, εάν προκύψει ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς στη Συρία, το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Με άλλα λόγια, θα περιοριζόταν η σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και ταυτοχρόνως θα ευνοείτο το ΡΚΚ, αφού στα νώτα του (Ιράκ και Συρία) θα έχει πολιτικά αυτόνομους κουρδικούς πληθυσμούς. Όταν, όμως, η

Οι συγκρούσεις μεταξύ των συριακών καθεστωτικών δυνάμεων και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army – FSA) συνεχίζονται και μάλιστα επεκτείνονται υπό μορφή θρησκευτικής βίας και στο γειτονικό Λίβανο (κυρίως στην περιοχή της Τρίπολης). Οι απώλειες έχουν ξεπεράσει τους 40.000 νεκρούς, ενώ σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), οι εγγεγραμμένοι Σύριοι πρόσφυγες προς τις γειτονικές χώρες αγγίζουν το μισό εκατομμύριο (Τουρκία: 135.519, Ιορδανία: 141,892, Λίβανος: 150.793, Ιράκ: 63.496 και Βόρεια Αφρική: 11.740) και οι εκτοπισθέντες εσωτερικοί πρόσφυγες ξεπέρασαν τα δύο εκατομμύρια. Η προώθηση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στην ευρύτερη περιοχή της συριακής πρωτεύουσας και ιδιαίτερα η πολιορκία του διεθνούς αεροδρομίου της Δαμασκού (22 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας), η επικείμενη ανάπτυξη ΝΑΤΟϊκών πυροβολαρχιών Patriot στην Τουρκία, καθώς και οι πληροφορίες-φήμες ότι ο Σύριος πρόεδρος αναζητά άσυλο σε χώρα της Νότιας Αμε

Four decades of unabated Bashar al-Assad rule are testament to the Syrian regime’s mastery of sectarianism in the Middle East. Once again, the al-Assads have utilized this talent to throw another wrench into the Sunni-Western campaign to oust them from Damascus. The regime recognizes the historic tensions between Arabs and Kurds, the incompatibility of pan-Islamism and Kurdish nationalism, in addition to Turkey’s escalating ongoing conflict with Kurdish separatists. This enabled al-Assad to manipulate these realities to his strategic advantage. By withdrawing from the mainly Kurdish northeast this past summer, the regime opened the gates for a Kurdish escalation. With al-Assad’s enemies now struggling to liberate areas from his tanks, fresh fighting between Kurdish militias and Syrian rebels around Aleppo threatens a second front for the already bruised Syrian opposition.  While the al-Assads have suppressed Kurds with decades of “Arabization,” Bashar calculated early on that

I will mention a topic that you may not like at all today. Or, maybe, on the contrary, this topic is on your mind but you have not been able to mention it.  I want to mention the gate and the camps opened for refugees coming from Syria. So much strange information started coming that I told myself: “Why did we make this facilitation? Let’s say we did it for the sake of humanity, do we know who is coming? Do we know whether they are truly in need of this?”  I can give you an example: The number of those coming has exceeded 100,000, and looks as if it is going to increase more. A portion of them are actually people who are in need. Their houses have been destroyed; they are poor Syrians who are guiding their families away from death.  Another portion, though, is constituted of those who are in Turkey just to find a job. Visit the big cities in the region and you will immediately notice them.  There is also another portion who have come with their families, re