Συρματοπλέγματα βαριά...
Η αισθητικοποίηση του πόνου των ανθρώπων από οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν είναι ακίνδυνη, γιατί μπορεί να έχει αποτέλεσμα ανάποδο του ποθούμενου: να αμβλύνει τη συγκίνηση, αποσπώντας το «θέμα» από το πεδίο της ηθικής και της ευαισθησίας και μετατοπίζοντάς το στο πεδίο της αισθητικολογίας. Κι ωστόσο, το κορυφαίο στοίχημα για κάθε μορφή τέχνης παραμένει ακριβώς αυτό: να αναδείξει τον πόνο των ανθρώπων, προσωπικό ή συλλογικό, έτσι ώστε ενόσω η τέχνη και η αισθητική διατηρούν ακέραια τα δικαιώματά τους, ν’ ακούγεται ταυτόχρονα καθαρή η φωνή του πόνου αυτού, είτε τη χροιά της επιτίμησης επιλέγει είτε της παράκλησης. Δίχως ορισμένες σημαδιακές φωτογραφίες (ανάμεσά τους και αρκετές Ελλήνων μαστόρων), η τραγωδία των προσφύγων θα ήταν πολύ λιγότερο γνωστή σ’ έναν κόσμο αυστηρά εικονοδίαιτο. Παράδειγμα, συγκλονιστικό, οι φωτογραφίες του μικρού Αϊλάν. Αλλά και η φωτογραφία του Αυστραλού Γουόρεν Ρίτσαρντσον, που βραβεύτηκε στον διαγωνισμό του World Press: Eνα μωρουδάκι,