IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Στην φωτογραφία, ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, σε συνέντευξη Τύπου στην Κωνσταντινούπολη, στις 3 Δεκεμβρίου 2012. MURAD SEZER / REUTERS   Οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας [2] και της Ρωσίας [3] είναι επιβαρυμένες από τότε που η τουρκική πολεμική αεροπορία κατέρριψε ένα ρωσικό βομβαρδιστικό [4] που παραβίασε για λίγο τον εναέριο χώρο της, τον Νοέμβριο. Αλλά οι εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών κλιμακώνονταν για μήνες πριν από αυτό, πρώτα για την παρέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και στην συνέχεια στην Συρία. Ως αποτέλεσμα, στην διάρκεια αυτών των δύο ετών, οι δύο χώρες έχουν αναιρέσει σε μεγάλο βαθμό την συνεννόηση είχαν οικοδομήσει κατά τα προηγούμενα 15. Χτισμένη στην οικονομική συνεργασία, στην κοινή δυσφορία για την κυριαρχούμενη από την Δύση διεθνή τάξη, καθώς και την προσωπική χημεία των ημι-αυταρχικών ηγετών τους, Βλαντιμίρ Πούτιν και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η ρωσο-τουρκική συνεννόηση ήταν, από πολλές απόψεις, μια

Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στη Βόρεια Συρία, με αφορμή την για 17'' παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου, έχει μεγάλη συμβολική σημασία . Πρωτίστως γιατί είναι η πρώτη πολεμική πράξη που σημειώνεται μεταξύ των δύο χωρών από τον Νοέμβριο του 1916 και τις μάχες του Καυκάσου. Επίσης, γιατί συνδέεται με τις   προσπάθειες επιστροφής της μετακεμαλικής Τουρκίας ως σημαντικής στρατιωτικής δύναμης . Θα προσπαθήσουμε στο κείμενο αυτό να διερευνήσουμε το ιστορικό βάθος της σύγκρουσης. Ένα μεθοδολογικό πρόβλημα Για την διευκόλυνση της ιστορικής αφήγησης θα κάνουμε μια αυθαίρετη παραδοχή, ταυτίζοντας τους παλιούς προνεωτερικούς Οθωμανούς με το σύγχρονο νεωτερικό τουρκικό έθνος . Η ταύτιση αυτή δεν είναι σωστή, ούτε η ύπαρξη συνέχειας μεταξύ των δύο οντοτήτων είναι αυταπόδεικτη. Οι εθνικιστές που ίδρυσαν και διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία εμφορούνταν από αντιοθωμανικά συναισθήματα.  Χαρακτηριστική είναι η εκτίμηση του ιδεολογικού πατέρα του παντουρκι

Ρωσία-Τουρκία, μια αδύνατη... (γεωπολιτική) συγκατοίκηση   Η Ρωσία του Πούτιν και η Τουρκία του Ερντογάν είχαν καλές σχέσεις, οι οποίες πέρασαν και τη δοκιμασία της Κρίσης στην Ουκρανία. Η Αγκυρα δεν συμμετείχε στις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στη Μόσχα και κυρίως επέλεξε να μην εμπλακεί στη διένεξη για την Κριμαία, παρα την εκεί παρουσία ισχυρής κοινότητας Τουρκόφωνων Μουσουλμάνων Τατάρων. Οι Ερντογάν -Νταβούτογλου δεν ενδιαφέρονταν για τον παντουρκισμό ή παντουρανισμό, την αναζήτηση επιρροής δηλαδή στις τουρκόφωνες περιοχές του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, αλλά για πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας στον Σουνιτικό Αραβομουσουλμανικό Κόσμο. Όλα τα παραπάνω άρχισαν να αποσταθεροποιούνται, όταν η Αγκυρα έθεσε ως προτεραιότητα την ανατροπή του Ασαντ, που για τη Μόσχα ήταν ο μοναδικός της σύμμαχος στη Μέση Ανατολή, με το λιμάνι της Λατάκιας τη μόνη βάση του Ρωσικού Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο. Η κατάσταση κλιμακώθηκε στις αρχές Οκτωβρίου, όταν η Ρωσία μια μέρα μετά την

1790 -Κατάληψη του Ισμαηλίου   από το ρωσικό στρατό  Του  Γιεγκόρ Χολμογκόρωφ Πηγή:   http://www.vz.ru/columns/ (http://www.vz.ru/columns/2015/11/24/779880.htm)  24.11.15 Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στον ουρανό της Συρίας και οι κατηγορίες ότι δήθεν τα αεροσκάφη παραβίασαν το τουρκικό εναέριο χώρο, φέρνουν τον κόσμο στο κατώφλι ενός μεγάλου πολέμου, για πρώτη φορά, από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Καραϊβική. Δεν υπάρχει τίποτε το εκπληκτικό σ’ αυτό που συνέβη, αν και τα δύο τελευταία χρόνια η Μόσχα και η Άγκυρα επεδείκνυαν συνεχώς ο ένας στον άλλον φιλικές διαθέσεις. Αλλά ήταν μια φιλία αντιπάλων, που ενώ αντικειμενικά είναι καταδικασμένοι σε θανάσιμη έχθρα, ωστόσο θεωρούν εξαιρετικά ζημιογόνο να αντιπαρατεθούν. Ιστορικά  η Τουρκία κατέχει «τα κλειδιά του σπιτιού μας», όπως ονόμαζαν τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων  τον 19 ο αιώνα οι πρώτοι Ρώσοι γεωπολιτικοί. Μόνον καταβάλλοντας μεγάλο κόπο από το 17 ο  έως τον 19 ο  αι. η