IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Δίχως αμφιβολία, η αναφορά στην Τουρκία προκαλεί σε πολλούς Έλληνες μία αυθόρμητη δυσφορία. Έτη και έτη καλλιέργειας δυσπιστίας προς τη γείτονα χώρα, πολλές φορές δικαίως άλλες φορές όχι και τόσο, έχουν καθιερώσει μία επιθετική έως και εχθρική νοοτροπία στην αντιμετώπιση των γειτόνων. Η Τουρκία αυτή τη στιγμή βιώνει την μεγαλύτερη ανατροπή του status quo από την πρώτη εκλογή του Ερντογάν στον πρωθυπουργικό θώκο το 2003 . Η βίαιη απόπειρα ανατροπής του το βράδυ της 15 Ιουλίου 2016 δεν εξέπληξε κανέναν. Ήταν αναμενόμενη η δράση κύκλων των ενόπλων δυνάμεων αρκετό καιρό πριν το πραξικόπημα. Αρχικά έγινε, και κάποιοι ακόμα πιστεύουν, πως η απόπειρα ήταν οργανωμένη «εκ των έσω», το επιχείρημα εδώ είναι ότι δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο ερασιτεχνική η οργάνωση του. Κι όμως, η πραγματικότητα δεν είναι τόσο συνωμοσιακή, οι αξιωματικοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα  ήταν ένα μείγμα σκληρών κεμαλιστών, γκιουλενιστών και οπορτουνιστών . Οι αντίστοιχες στρατιωτικές «κρίσε

Ο παρατεινόμενος εγκλωβισμός τόσο μεγάλου πλήθους μεταναστών σε συνδυασμό με τα συχνά -βίαια- επεισόδια έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις - Υποτυπώδης η αστυνόμευση Στις αρχές του περασμένου Ιουνίου το κλειστό κέντρο της Μόριας στη Λέσβο είχε πυρποληθεί και πάλι. Εκείνες τις ημέρες είχαμε γράψει στο «Πρώτο Θέμα» ότι «δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Είναι προφανές ότι αυτή η αλυσίδα θα έχει ολοένα περισσότερους κρίκους». Tα γεγονότα έστελναν από τότε το μήνυμά τους. Οι συγκρούσεις μεταξύ των εγκλωβισμένων προσφύγων/μεταναστών γίνονται όλο και συχνότερες, επειδή το θερμόμετρο στους καταυλισμούς είναι εδώ και καιρό στο κόκκινο. Συχνά για ασήμαντες αφορμές ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ εθνικών ομάδων. Ο συνήθης απολογισμός είναι περισσότεροι ή λιγότεροι τραυματίες από ξύλα, πέτρες και μαχαίρια, καθώς επίσης και μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές στην υποδομή και στον εξοπλισμό των κέντρων. Οι εγκλωβισμένοι δεν θέλουν να παρα

FILE PHOTO: People shout slogans and hold flags during a demonstration at Taksim Square in Istanbul, Turkey, 17 July 2017. EPA, MARIUS BECKER 1.  Κιόλας από το 1908, με την «επανάσταση των Νεότουρκων», η Τουρκία είχε γίνει μια αιωρούμενη νάρκη στα ύδατα της διεθνούς σκηνής, ενώ για τον εσωτερικό της χώρο δεν μπορούμε βέβαια να πούμε ότι τα καθεστώτα που ακολούθησαν περιείχαν έστω και ελάχιστα στοιχεία δημοκρατίας έτσι όπως εμείς στην Ευρώπη γνωρίζουμε και διακηρύσσουμε. Δικτατορικές κυβερνήσεις, στρατιωτικές εξουσίες, συστηματικός αφανισμός των αλλόδοξων και ξένων μειονοτήτων, πολιτικές σε στυλ αδιάκριτων πειρατικών ρεσάλτο, θρησκευτικές ακρότητες, εθνικές αδιαλλαξίες, παράλογες απαιτήσεις, πολιτικο-ομολογητικός επεκτατισμός, υπεροξυμένος τουρκισμός, και ό, τι άλλο ακόμη μπορεί να φανταστεί κανείς, χαρακτήρισαν και προσδιόρισαν και εισέτι χαρακτηρίζουν και προσδιορίζουν την τουρκική κυβερνητική οντότητα, όλο και περισσότερο επιρρεπής σε μια όλο και πιο επιθετική

Η αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας από τους Τούρκους έχει πάμπολλες αναγνώσεις και, βέβαια, πολύ περισσότερη ουσία από αυτήν που φέρει μια συμβολική κίνηση η οποία –ούτως ή άλλως– όφειλε να λάβει χώρα και οφείλει να λάβει χώρα και σε άλλες χώρες προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια αλλά και να αλλάξει το «φόντο» πάνω στο οποίο κοιτά η Δύση την Τουρκία. Γύρω από αυτήν την αναγνώριση γενοκτονίας από το ισχυρότερο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, υπάρχουν πτυχές που αφορούν το συνολικό μέλλον των σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και της Δύσης. Μήνυμα σε... βιαστικούς Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγοι μήνες ύστερα από την περιβόητη «Συμφωνία» μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια «Συμφωνία» η οποία ήταν τόσο «άτσαλα» δομημένη, όσο ήταν άλλωστε και οι διαπραγματεύσεις. Τι δουλειά έχει άραγε το «άνοιγμα» κεφαλαίων που αφορούν την Κοινοτική προοπτική της Άγκυρας και την «απελευθέρωση» βίζας για Τούρκους πολίτες με το αν η Τουρκία οφείλει να συμπεριφέρεται ως πολιτισμένο