IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Στην Ινδία, η οποία αυτοαποκαλείται ως «η μεγαλύτερη δημοκρατία του πλανήτη» και στην οποία οι γυναικείες θεότητες λατρεύονται εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά μια ζοφερή πραγματικότητα. Η «σύγχρονη» κοινωνία της Ινδίας εξακολουθεί να μην δείχνει ίχνος σεβασμού στη γυναίκα, αντιμετωπίζοντας την σαν το αδύναμο φύλο. Εκεί η παρενόχληση και η βία κατά των γυναικών αποτελεί μέρος της καθημερινότητας. Όταν μια γυναίκα κυκλοφορεί ασυνόδευτη στο δρόμο, χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς ή υιοθετεί «δυτικές» συνήθειες, διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Οι στατιστικές είναι απογοητευτικές. Σε ολόκληρη την Ινδία κάθε μία ώρα διαπράττονται δύο βιασμοί . Η μία στις δύο γυναίκες στις μεγάλες πόλεις της χώρας δεν νιώθει ασφαλής κι ένα στα πέντε θύματα είναι παιδί. Μόνο μία στις εξήντα εννέα περιπτώσεις καταγγέλλεται και μόνο το 20% από αυτές τις καταγγελίες καταλήγει στην καταδίκη του δράστη . Επίσης πολλές φορές οι βιασμοί διαπράττονται ομαδικά από συμμορίες ανδρών. Οι γυνα

Αρκεί μόλις το 3,5% του πληθυσμού να προβάλει αντίσταση με ειρηνικό τρόπο και να φέρει ανατροπές σε μια χώρα, σύμφωνα με την πολιτική επιστήμονα Έρικα Τσενογουέθ ( Erica Chenoweth ), όπως αναφέρεται στο τεύχος Νοεμβρίου 2017 του περιοδικού Harper’s. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει σημασία πόσοι αριθμητικά δρουν, αλλά ποιοι έχουν το πάθος χωρίς βία να διεκδικήσουν, να διαμαρτυρηθούν, να διακινδυνεύσουν ακόμη και να συλληφθούν και τελικά να προσφέρουν. Επτά χρόνια μετά την επανάσταση της Τυνησίας, στις 18 Δεκεμβρίου 2010, η μικρή αυτή χώρα της Μεσογείου, έρχεται να επιβεβαιώσει, αλλά ταυτόχρονα να ανατρέψει τον παραπάνω κανόνα. Ήταν πολύ μεγαλύτερο από το 3.5% το ποσοστό των Τυνησίων που επαναστάτησαν και ανέτρεψαν τον δικτάτορα Μπεν Άλι. Αλλά είναι μικρό το ποσοστό των πολιτών που σήμερα στρώνουν τον δρόμο της Τυνησίας προς την δημοκρατία και ακόμη λιγότερες όσοι αγωνίζονται για την χειραφέτηση της γυναίκας σε μια μουσουλμανική κοινωνία. Πρόσφατα επισκέφθηκα την Τυνησία στο πλ

Αγρότισσες, εργάτριες, νοικοκυρές... είναι οι γυναίκες  που έζησαν και εργάστηκαν [σκληρά] σε περασμένους αιώνες, όπως αποτυπώθηκαν σε μια σειρά από έργα σημαντικών  ζωγράφων. Πολύ πριν η γυναίκα διεκδικήσει το δικαίωμά της στην εργασία... Το έργο του τίτλου είναι του ζωγράφου:  Louis Emile Adan κι έχει τίτλο: «Gilding Shop». Οικιακά - «Μαγείρισσες - Υπηρέτριες - Πλύστρες» Όλα αυτά που κάνει μια γυναίκα όταν «δεν κάνει τίποτα». Όταν δεν εργάζεται. Αποτυπωμένα στον καμβά μεγάλων ζωγράφων, από τoν Camille Pissarro και τον Degas έως και τον Γερμενή. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Jean Francois Millet. Τον ζωγράφο που αγάπησε με σεβασμό τις γυναίκες και τις ζωγράφιζε σε ώρα εργασίας: την κοπέλα που κουβαλάει γάλα, τη γυναίκα που φουρνίζει, το κορίτσι που φτιάχνει βούτυρο... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Η ιστορία της 8ης Μαρτίου Gerard Ter Borch: «A maid milking a cow in a barn» Jean Francois Millet: «Woman baking bread»