IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Υπάρχει μια σαφής συσχέτιση μεταξύ των μεταβαλλόμενων διεθνών ισορροπιών και της εξωτερικής πολιτικής των κρατών. Στα πλαίσια αυτά η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μπορεί μερικώς να αναγνωσθεί ως προσπάθεια αυτής της χώρας να προσαρμόζεται στο εκάστοτε διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον. Το χρονικό διάστημα στο οποίο αναφερόμαστε αφορά μια δεκαπενταετία, από το 2003 έως το 2018, την περίοδο δηλαδή που τα ηνία της εξουσίας στην Τουρκία κατέχει είτε ως πρωθυπουργός είτε ως πρόεδρος ο Ερντογάν. Πριν την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, καθώς ο συσχετισμός δυνάμεων των δυτικών χωρών έναντι των αναδυόμενων ανταγωνιστών τους είναι ευνοϊκός για τις πρώτες και η φιλελεύθερη διεθνής τάξη παραμένει ακμαία, η Τουρκία εμφανίζεται να θέλει να «συνθέσει το Ισλάμ με τη δημοκρατία και την ισχυρή οικονομία» σύμφωνα με ένα ενθουσιώδες άρθρο των Τάϊμς της Νέας Υόρκης. Η Τουρκία διατηρεί ως το 2008 το συνηθισμένο ρόλο της ως γέφυρας ανάμεσα στον δυτικό ιμπεριαλισμό και τον μουσουλμανικό κόσμο. Μ

Iranian President Hassan Rouhani  , Russian President Vladimir Putin  and Turkish President Recep Tayyip Erdogan walk during their meeting in the Black sea resort of Sochi, Russia, 14/ 2/2019. The leaders of Russia, Turkey and Iran hold their fourth trilateral meeting to discuss further joint steps with a view to a long-term peace settlement in Syria. EPA, SERGEI CHIRIKOV / POOL.  ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ : https://hellasjournal.com/2019/02/ chastoyki-erntogan-poytin-kai-techeranis-ston-tramp-thetiko-oti-feygeis-apo-ti-syria/ Η πολυετής συριακή περιπέτεια της Τουρκίας ξεκίνησε με τη φιλοδοξία της ανατροπής του Μπασάρ αλ Άσαντ και της δημιουργίας ενός οιονεί προτεκτοράτου νοτίως των συνόρων. Οδηγήθηκε στην προσπάθεια αποτροπής της ανάδυσης μιας νέας κουρδικής οντότητας, απειλητικής για την ακεραιότητα της ίδιας της Τουρκίας – και καταλήγει στην επαναβεβαίωση του Άσαντ ως κύριου εγγυητή της τουρκικής ασφάλειας. Επιχειρεί όλο το προηγούμενο διάστημα ο Ταγίπ Ερντογάν να εξασφαλίσει τ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: Ο Πούτιν εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες Ερντογάν στη Συρία. Η Ρωσία αποδεικνύει ότι παραμένει «play maker» της συριακής «γεωπολιτικής σκακιέρας». "Από αυτή την κρίση η Τουρκία είτε θα χάσει εδάφη είτε θα κερδίσει εδάφη: στόχος μου είναι να παραδώσω μια μεγαλύτερη Τουρκία". Αυτό φέρεται να τόνισε σε κάποια από τις συνεδριάσεις του υπουργικού του συμβουλίου ο Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τα τεκταινόμενα στη Συρία. Η αποστροφή αυτή που του αποδίδεται δεν είναι, άλλωστε, άσχετη με τις συχνές αναφορές του στα "συνόρα της καρδιάς" του, στον "Εθνικό Όρκο του 1920" (με βάση τον οποίο η Τουρκία θα διατηρούσε τη Θράκη, την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα, το Χαλέπι και τη Μοσούλη) ή στη Συνθήκη της Λωζάνης, από την οποία η χώρα του βγήκε "χαμένη" – προφανώς, όπως υπονοεί, λόγω της διαπραγματευτικής γραμμής του Κεμάλ και του Ινονού. Οι καλειδοσκοπικές αλλαγές συσχετισμών και συμμαχιών στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή έχουν φέρει τον Ερ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, λειτουργώντας πολλάκις με το μυαλό του επιχειρηματία, που απλά εμπιστευόταν τις ικανότητές του στις διαπραγματεύσεις, η ακόμη το ένστικτό του για να πάρει κάποιες αποφάσεις, φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την διεθνή πολιτική κατάσταση και να αγνοεί τις πάγιες γεωστρατηγικές επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και τα αμερικανικά πάγια συμφέροντα. Θεωρεί ότι η προσωπική του επιχειρηματική ικανότητα,  συνδυαζομένη με κάποιες γνώσεις γεωπολιτικής, στο βαθμό που αφομοίωσε από σημαντικούς του συμβούλους και συνεργάτες, που τελικά απέπεμψε με την στάση του, όπως οι βετεράνοι και καταξιωμένοι  στρατηγοί  Μακμάστερ, Ματίς και Κέλι, τον καθιστά ικανό να παίρνει σημαντικές αποφάσεις, μέσα από μια συνομιλία με έναν άλλο ηγέτη, αγνοώντας ανεύθυνα τις εισηγήσεις των συνεργατών του, για σοβαρά εθνικά θέματα. Και μιλάμε για την πολιτική της  παγκόσμιας ηγετικής υπερδύναμης, των ΗΠΑ και από την άλλη πλευρά μιας αναθεωρητικής, επιθετικής, περιφερειακής δύναμης,