IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μετά τους Δεσμευμένους Ελευθεριάζοντες και τους Συνθηκολογημένους Κευνσιανούς (βλ. εδώ για το Μέρος Β ), σήμερα ήρθε η σειρά των εγχώριων μαρξιστών που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έκαναν τον Καρλ Μαρξ να βγει από τα ρούχα του – ακριβώς όπως οι Δεσμευμένοι Ελευθεριάζοντες θα εκνεύριζαν τον γκουρού τους Friedrich von Hayek, και οι Συνθηκολογημένοι Κευνσιανοί τον John Maynard Keynes. Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να θυμίσω τον σκοπό αυτών των τριών άρθρων: Να εξετάσουν κατά πόσον οι έλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης (πολιτικοί, επιστήμονες, σχολιαστές) είναι συνεπείς με τις αρχές, και την ιδεολογία, που οι ίδιοι δηλώνουν ότι έχουν. Στόχος μου δεν είναι να αμφισβητήσω τον νεοφιλελευθερισμό, τον Κευνσιανισμό ή, σήμερα, τον Μαρξισμό. Στόχος μου είναι να καταδείξω τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχοι εκπρόσωποι, στην Ελλάδα, αυτών των τριών ιδεολογικών ρευμάτων πέφτουν σε αντιφάσεις με αυτά που οι ίδιοι λένε ότι πιστεύουν. Πολλοί μου λέτε: Και γιατί πρέπει κάποιος σώνει και κ

Δεν πά’ να ’χει περάσει θεριζοαλωνιστική πάνω από αμοιβές και δικαιώματα. Δεν πά’ να μετράει κάθε οικογένεια δύο ανέργους, κι ας είχε δεσμευτεί ο καλογυμνασμένος (στα ψεύδη) κ. Παπανδρέου ότι έλαβε τα μέτρα του, ώστε σε κάθε σπίτι μόνο ένας να παραδίδεται στην ανεργία. Δεν πά’ να ’χουν κόψει οι εννιά στους δέκα τις πολυτέλειες, φροντιστήριο για τα παιδιά (το κατέστησε άλλωστε περιττό η λίαν επιτυχημένη κ. Διαμαντοπούλου), ένα βοήθημα στον παππού και τη γιαγιά που παίρνουν - δεν παίρνουν σύνταξη για σαράντα χρόνια δουλειά, σινεμαδάκι, θέατρο, κάνα βιβλίο μια στο τόσο. Δεν πά’ να μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες της ηπείρου τους οι Ευρωπαίοι, πεπεισμένοι από τις λαϊκές φυλλάδες τους ότι αυτά που μας δανείζουν οι κυβερνήσεις τους, με τα ωραία τους τα επιτόκια και τους προσβλητικούς πολιτικούς τους όρους, τα στερούνται οι ίδιοι. Δεν πά’ να ’χει δείξει απίστευτη αντοχή ο κόσμος, κι ας τον πετροβολούν ξένοι και δικοί σαν γονιδιακώς λαμόγιο και σαν παράσιτο από κούνια...

Το ερώτημα απασχολεί όλο και περισσότερους Ευρωπαίους: η αναμενόμενη νίκη του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, έπειτα από πέντε εβδομάδες, θα βρει άραγε ανταπόκριση και στη Γερμανία ώστε να υπάρξει κάποια χαλάρωση της εφιαλτικής πολιτικής λιτότητας που ασκείται σε ολόκληρη την Ευρώπη κατ' εντολήν του Βερολίνου; Με άλλα λόγια, υπάρχει ελπίδα να νικήσει στις γερμανικές βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν του χρόνου τον Σεπτέμβρη το SPD - το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας; Αλλά και αν νικήσουν όντως οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, θα σχηματίσουν κυβέρνηση με τους Πράσινους ή θα πάνε να συνεργαστούν με τη Δεξιά της Μέρκελ, οπότε δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα έστω και στοιχειώδους αλλαγής της ευρωπαϊκής πολιτικής; Είναι προφανές ότι στο επίκεντρο του ζητήματος βρίσκονται οι σοσιαλδημοκράτες. Από τη δική τους γραμμή θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η τύχη της Ευρώπης - και επειδή στο SPD, στο κόμμα τους, συνυπάρχουν τόσο αριστερόστροφα

Πόρισμα βγαλμένο από «θέατρο σκιών» και όχι από μια αντικειμενική, έρευνα αναμένεται να είναι το τελικό κείμενο που θα παραδώσει σήμερα ο πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής για την ΕΛΣΤΑΤ Χρήστος Πρωτόπαπας στον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο καθώς θα αποφαίνεται ότι για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την κρίση δανεισμού και την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ δεν ευθύνεται κανείς! Συγκεκριμένα, θα αποδίδονται ήπιες πολιτικές ευθύνες στον υπουργό Οικονομικών της ΝΔ Γιάννη Παπαθανασίου κυρίως για το γεγονός ότι «παρασύρθηκε» από τις «άστοχες εκτιμήσεις» του τότε προϊσταμένου της στατιστικής υπηρεσίες Μανώλη Κοντοπυράκη και θα «αναγνωρίζει» την συμβολή του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην «ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας» των greek statistics. Ειδικότερα, αν και αρχικά τα μέλη της επιτροπής μιλούσαν όχι μόνο για πολιτικές ευθύνες του «γαλάζιου τσάρου» της Οικονομίας αλλά και ενδεχόμενη τέλεση «ποινικών αδικημάτων» τελικά φαίνεται ότι αποφάσισαν να «λειάνουν» τις γωνίες προκειμένο

(...) Οι επίορκοι θα πρέπει να τιμωρηθούν κι όχι απλά και μόνο να διαπομπευτούν.  Κι η αρχή θα πρέπει να γίνει από την κορυφή, από εκεί που βρωμάει το κεφάλι του ψαριού. (...) Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε! Ένα κίνημα ηθικής. Η ηθική είναι κι αυτή ένα προϊόν. Αν καλέσεις κάποιον ξένο να πάει σε έναν παράδεισο όπου κατοικούν διάβολοι, το πιο πιθανό είναι να αποφύγει την πρόκληση. Ούτε και θα έβαζε ποτέ τα χρήματά του σε μία τράπεζα που την διαχειρίζονται υπόδικοι ή γκάγκστερ. Στο εξωτερικό κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εικόνα ότι όλοι οι Έλληνες είναι απατεώνες. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την εικόνα και να «πουλήσουμε» κάτι που διαθέτουμε: Φιλότιμο και ηθική. Χρειάζεται όμως ένα κίνημα ηθικής. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κτίσουμε μία νέα φυλακή που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές γενιές. Να λένε: «Πρόσεξε, καημένε μου, να είσαι ηθικός άνθρωπος, αλλιώς θα καταλήξεις ΕΚΕΙ». Η παραδειγματική τιμωρία των επίορκων θα είναι η αρχή και ο φόβος θα εγγυ