IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) the U.S. has strategic and economic interests in central African region, and Rwanda, among a number of other nations in that part of the world, protect and carry out U.S. interests in the region. So whenever Rwanda is called  account by the international community, the United States usually runs interference so that there are no sanctions brought against the Rwandan government. (...) The effects are devastating. As I shared with you, 200,000 people have been displaced. Really, since Rwanda invaded Congo in 1996, millions of Congolese have perished, hundreds of thousands of women have been systematically raped and Congo’s wealth has been looted. So the impact of Rwanda’s role in destabilizing the Congo has been tragic for the people of the region and especially the Congolese people.(...) Rwanda’s interests are several-fold. And one, in their destabilizing the Congo, Rwanda is able to continue to benefit from Congo’s riches. Both Dow Jones and Bloomberg news have repor

(...) In mid-August 2009 the photographer and composer Ares Kalogeropoulos visited the British Museum in the city of London in Great Britain. Entering and passing through countless Greek rooms in the museum he saw something that inspired awe in him but also caused him great pain. Awe at the infinite beauty of the Classical Greek works, and pain that these items were all so far from the mother earth that had given birth to them. Room 18, named by the British as the Parthenon Room was what made him take out his camera and start capturing evidence of the most heinous of cultural crimes to be perpetrated in recent history: the sacrilegious defilement of the greatest monument and symbol of world culture, and the illegal retention in a foreign place of 65% of the artifacts that had decorated it. Far from the sun and sky of Athens. Broken, humiliated and above all, HALF of the monument. Pieces of the Parthenon, which has stood there in Athens for thousands of years

Η ελληνοϊσραηλινή στρατηγική προσέγγιση αποτελεί ίσως τη μόνη θετική εξέλιξη για την ελληνική εξωτερική πολιτική τα τελευταία τρία χρόνια. Και λαμβάνει χώρα κυρίως με πρωτοβουλία της ισραηλινής πλευράς, έπειτα από «σπατάλη» πλέον των 15 ετών, αφού στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία αντιμετώπισε με μανιχαϊστικό τρόπο τόσο τις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο όσο και τη διμερή συνεργασία μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Τα κίνητρα της ισραηλινής πλευράς για στενότερη συνεργασία με Λευκωσία και Αθήνα περιλαμβάνουν τη σημαντική επιδείνωση των σχέσεων με την Τουρκία, τις αλλαγές και την έντονη ρευστότητα στον αραβικό κόσμο αλλά και τη διπλωματική απομόνωση, ιδιαίτερα σε σχέση με την Ε.Ε., στην οποία είχε περιέλθει το Τελ Αβίβ λόγω της πολιτικής του στο παλαιστινιακό πρόβλημα. Τον τρίτο πόλο της αναδυόμενης συμμαχίας αποτελεί η Κύπρος, με την ενέργεια να έχει κεντρικό ρόλο. Πιο συγκεκριμένα, Ισραήλ και Κύπρος εξετάζουν τρόπους (συν)εκμετάλλευσης το

Η μία χειρότερη από την άλλη είναι οι ειδήσεις που έρχονται από τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου και αφορούν στην πολιτική κατάσταση που επικρατεί σε αυτές. Πραξικόπημα και εμφύλιος πόλεμος στο Μάλι, με στόχο την απόσχιση του αραιοκατοικημένου βόρειου τμήματος της χώρας από τον πυκνοκατοικημένο Νότο. Κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου στο Κονγκό με ανάμειξη της μικροσκοπικής Ρουάντα ς. Σποραδικές συγκρούσεις που πυκνώνουν στα μη οριοθετημένα, ουσιαστικά ακαθόριστα σύνορα του Σουδάν με το Νότιο Σουδάν - κάτι που προοιωνίζεται γενίκευση της σύγκρουσης στο μέλλον. Οσο για τις εκλογές που γίνονται σε διάφορες αφρικανικές χώρες, δύσκολα μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει ως... απαύγασμα της δημοκρατίας. Στην Ισημερινή Γουινέα, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Τεοντόρο Ομπιάνγκ «εξελέγη» με το... 95% των ψήφων, ενώ το κόμμα του κατέλαβε το... 99% των εδρών στο Κοινοβούλιο! Στη Ζάμπια , η οποία θεωρείται υπόδειγμα δημοκρατίας για τα αφρικανικά κράτη, η κυβέρνηση προσπάθησε να πετ

(...) κάποιοι «βασιλικότεροι του βασιλέως», αρνούνται να δουν τόσο το εθνικό συμφέρον όσο και τις πραγματικότητες της διεθνούς πολιτικής, καθώς επίσης και το αυτονόητο ότι όλοι – και πρώτα απ’ όλους οι Παλαιστίνιοι πράττοντας σοφά – εξυπηρετούν αυτό που θεωρούν εθνικό τους συμφέρον. (...) Αντιμέτωπος με την ψυχοπαθητική και αθεράπευτα «κολλημένη» πτέρυγα της ευρύτερης Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, κατηγορούμενος διότι έκανε το αυτονόητο:  Συνάντησε έναν εκλεγμένο στην πατρίδα του ξένο ηγέτη, ο οποίος, ασχέτως ποιο κράτος εκπροσωπεί, τον τίμησε αναγνωρίζοντάς του σημαίνοντα ρόλο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, ζητώντας να συναντηθεί μαζί του. Πρόκειται για τον πρόεδρο του Ισραήλ, Σιμόν Πέρεζ, ο οποίος, αν μη τι άλλο, κατέβαλλε σε διάφορες περιστάσεις ειλικρινείς προσπάθειες συνεννόησης με τους Παλαιστίνιους και ο ρόλος του αναγνωρίζεται ακόμα και από τους ίδιους…  Παρόλα αυτά, κάποιοι «βασιλικότεροι του βασιλέως», αρνούνται να δουν τόσο το