IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το παρελθόν διδάσκει ότι σεμνές μετριότητες, σε κρίσιμες στιγμές, θεωρούν ιερό καθήκον τους να ξαναγράψουν τις τύχες των λαών. Αν οι μικροί ηγέτες–λογιστές της Γηραιάς Hπείρου αφομοίωναν την εκκωφαντική σιωπή ως κραυγή διαμαρτυρίας για το κοινωνικό και δημοκρατικό έλλειμμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Τώρα, οι ισορροπίες χάθηκαν και φάνηκε η «γύμνια», όταν τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία έκαναν τον γύρο του κόσμου. Σε αυτήν την απρόβλεπτη ευρωπαϊκή κούρσα επιβίωσης δεν λείπουν μόνο οι ηγετικές προσωπικότητες, λείπουν και οι πολιτικοί. Ολοι αντιλαμβάνονται ως αναγκαίο κακό τη στυγερή λιτότητα μόνο για τους άλλους, από το οποίο οι ίδιοι εξαιρούνται, παραγνωρίζοντας πως πρόκειται για συνταγή που πλήττει βάναυσα την κοινωνία. Τα «πακέτα λιτότητας», με περικοπές, αύξηση φορολογίας, συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις, ώθησαν τους πολίτες στη φιλόξενη αγκαλιά του κωμικού Μπέπε Γκρίλο. Η αντίδραση της ιταλικής κοινωνίας έδειξε να περιφρονε

Στις 7 Φεβρουαρίου το ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδίκασε τη χώρα μας γα την υπόθεση της Κορώνειας. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα, σύμφωνα με την απόφαση που αναμένεται να σταλεί εντός του μήνα, παραβίασε τις κοινοτικές οδηγίες που αφορούν πρώτον την προστασία των οικοτόπων (9243) και δεύτερον τα αστικά λύματα (91/271). Με άλλα λόγια, καταδικαστήκαμε αφενός διότι δε λάβαμε τα απαραίτητα μέτρα για να μην υποβαθμιστεί η λίμνη, αφετέρου γιατί δεν εξασφαλίσαμε την ύπαρξη ολοκληρωμένου δικτύου βιολογικού καθαρισμού στην περιοχή. Πάντως, παρά την έκδοση της απόφασης και σε αντίθεση με τα όσα αναπαρήγαγαν σωρηδόν τα Μ.Μ.Ε, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει άμεσα την επιβολή προστίμου. Εκτός του ότι όλα πρέπει να πάνε στραβά, η διαδικασία είναι μακρά και το πρόστιμο αν τελικώς επιβληθεί, θα αρχίσει να ισχύει από το Φλεβάρη του 2015. Τι σημαίνει ότι τα πράγματα θα πάνε στραβά; Πολύ απλά, ότι η χώρα μας δε θα συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση και θα συρθεί ξανά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για να τελεσιδικήσει

Πριν από δύο μήνες, όταν ο Μάριο Μόντι παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία της Ιταλίας, ο Economist έγραψε ότι «η ερχόμενη προεκλογική εκστρατεία θα δείξει, πάνω από όλα, πόσο ώριμοι και ρεαλιστές είναι οι Ιταλοί ψηφοφόροι». Η ώριμη, ρεαλιστική επιλογή, θα πρέπει να υποθέσουμε, θα ήταν η επιστροφή του Μόντι - τον οποίον στην πραγματικότητα επέβαλαν στην Ιταλία οι δανειστές της - στην πρωθυπουργία, αυτή τη φορά με την λαϊκή εντολή. Ε λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι καλά. Το κόμμα του Μόντι είναι τέταρτο, πίσω όχι μόνο από τον αστείο Μπερλουσκόνι αλλά και από τον κωμικό ηθοποιό Μπέπε Γκρίλο, το ασυνάρτητο πρόγραμμα του οποίου δεν τον εμπόδισε να γίνει μια ισχυρή πολιτική δύναμη. Είναι μια έκτακτη κατάσταση, που έχει προκαλέσει πολλά σχόλια για την ιταλική πολιτική κουλτούρα. Αλλά χωρίς να προσπαθώ να υπερασπιστώ την πολιτική του «μπούνγκα μπούνγκα», ας κάνω το προφανές ερώτημα: τί καλό έχει πετύχει ακριβώς στην Ιταλία, ή στο σύνολο της Ευρώπης, αυτό που περνάει σήμερα για ώρ

Σήμερα θα σας συστήσω τη Γιασμίν. Η Γιασμίν δεν είναι μία τυχαία άστεγη. Είναι η γυναίκα που - τα τελευταία δέκα και πλέον, περίπου, χρόνια - περνάει κάθε μέρα όλη, σχεδόν, την ημέρα της στο μικρό παρκάκι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα δύο αντικριστά κτίρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην καρδιά της Ουάσιγκτον. Χειμώνα-καλοκαίρι, καθισμένη εκεί, στο ίδιο παγκάκι. Ίσως καμιά φορά ξαπλωμένη στο γρασίδι, σκεπασμένη όταν έχει κρύο με μία κουβέρτα, με την οποία την έχουν εφοδιάσει οι υπάλληλοι της Πρόνοιας. Όπως και τους εκατοντάδες άλλους αστέγους, που μπορεί κάποιος - κάνοντας, απλά, μία βόλτα στο κέντρο της αμερικανικής πρωτεύουσας - να τους δει να κατακλύζουν κάθε μικρό και μεγάλο πάρκο. Τη Γιασμίν τη γνώρισα περίπου τρία χρόνια πριν, όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στην Ουάσιγκτον. Την πετύχαινα στο ίδιο σημείο κάθε πρωί και κάθε απόγευμα που έκανα την ίδια διαδρομή περπατώντας από το σπίτι μου για να πάω στα κεντρικά γραφεία του ΔΝΤ. Όποτε

Υποχρεωμένος είναι ο κ. Βενιζέλος να χαρακτηρίζει «εφτάψυχο» το κόμμα του· σπίτι του είναι και το παινεύει. Υποχρεωμένος επίσης να διαβεβαιώνει εαυτόν (πρωτίστως) και αλλήλους ότι το κάποτε Κίνημα «βγήκε ριζικά ανανεωμένο» διά της εκλογής συνέδρων· αν ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή, ο διψασμένος που βασανίζεται στην έρημο παρηγοριέται και με τον αντικατοπτρισμό μιας όασης. Υποχρεωμένος ήταν τέλος να αδιαφορήσει για όσα καταμαρτύρησε η Αριστερή Πρωτοβουλία: « Αυτό που θα μπορούσε να είναι γιορτή της δημοκρατικής διαδικασίας εξελίχθηκε σε γιορτή της παραποίησης και του πολιτικού master chef». Και λοιπόν; Λησμονήθηκε το μυθικό 1.000.000 του κ. Γ. Παπανδρέου; Υποχρεωμένος είναι ωστόσο και ο μη πράσινος αποδέκτης των βενιζελικών ισχυρισμών (όπως και αν τον ονομάσουμε, λαό, πολίτη, κοινό περί μαύρου χιούμορ αίσθημα κ.λπ.) να αναρωτηθεί πόθεν αντλεί τη σιγουριά ο κ. Βενιζέλος ότι « το κόμμα του έχει ευθύνες αλλά όχι τόσο μεγάλες όσο του καταλόγισε ο λαός ». Με ποιο μέτρο προσ