IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το τελευταίο διάστημα ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αλ Σίσι βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ κρίσιμο δίλημμα. Να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να εμπλακεί στο Συριακό χάος ώστε να αντιμετωπίσει την Τουρκία μέσω τρίτων επί Συριακού εδάφους ή να περιμένει την έκβαση των εξελίξεων και ενδεχομένως να ριψοκινδυνέψει να αντιμετωπίσει αργότερα και άμεσα την Τουρκία στο Σουέζ και την Ερυθρά θάλασσα; Οι διαφορές της Αιγύπτου με την Τουρκία είναι πολύ βαθιές και κρίσιμες για την ίδια τη σταθερότητα της χώρας του Νείλου και του καθεστώτος Αλ Σίσι, το οποίο εκτός των σύνθετων προβλημάτων ασφάλειας έχει να αντιμετωπίσει μία σφοδρή οικονομική κρίση που δεν φαίνεται να υποχωρεί στη μετά - Αραβικής Άνοιξης Αίγυπτο. Ο Ερντογάν κρατά τα σπίρτα που θα ανάψουν το φιτίλι της πολυμέτωπης αποσταθεροποίησης της Αιγύπτου. Χτίζει ναυτική δύναμη που θα είναι σε θέση να απειλεί μονίμως την Αίγυπτο σε μια περιοχή που η Αίγυπτος είχε να αισθανθεί για δεκαετίες ανασφάλεια. Διοχετεύει συνεχώς πραιτοριανούς

Την πρόβλεψη ότι το 2019 μαζί με την αυξανόμενη αλαζονεία της Τουρκίας, και την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου, θα ενταθούν από την ελληνική πλευρά και οι κραυγές δίχως ουσία, διατυπώνει στο Liberal.gr , o καθηγητής του Παντείου Κώστας Υφαντής. Σε μια χρονιά, όπου τα πάντα συνηγορούν πως η Τουρκία θα συνεχίσει τη γνωστή τακτική της ελεγχόμενης έντασης, είναι καταστροφική τακτική «κάποιοι να θεωρούν ότι η τουρκοφαγική και πολεμοκάπηλη ρητορική ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των πολιτών», όπως λέει ο κ. Υφαντής.  Και προσθέτει ότι παρά τα ικανοποιητικά ακόμη επίπεδα αποτροπής της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος, «η Άγκυρα γνωρίζει ότι η Αθήνα είναι επιρρεπής σε λάθη και δεν έχει υψηλή στρατηγική αντίληψη – για να το θέσω ευγενικά». Προβλέπει επομένως ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να επιδιώκει τη «φινλανδοποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας, δηλαδή την αποδοχή από μέρους μας ότ

«Οι ηγεμονικοί ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα το γρασίδι (στις περιφέρειες του πλανήτη) υποφέρει».  Στην στρατηγική ανάλυση αυτή είναι μια πολύ γνωστή φράση. Προειδοποιεί τα περιφερειακά κράτη να αποφεύγουν τις συμπληγάδες των  ηγεμονικών διενέξεων . Με δεδομένη την αέναη ακατάπαυστη αντιπαράθεση των ηγεμονικών δυνάμεων οι σχέσεις μαζί τους είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα κάθε λιγότερο ισχυρού περιφερειακού κράτους. Βέβαια εύλογα κανείς διερωτάται: Στην Ελλάδα ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό, όταν το κυρίαρχο δόγμα εδώ και δεκαετίες είναι « ανήκουμε στην Δύση » αντί του ορθού  «είμαστε ενταγμένοι στις Δυτικές συμμαχίες ως ισότιμο μέλος». Το «ανήκουμε», εξάλλου, εξελίχθηκε περίπου, στο «ηδονιζόμαστε να είμαστε υποτελείς, πιόνια και ιδανική αριστερή (συν ολίγο δεξιά) νομιμοποίηση της εξάρτησης». Ο τερματισμός του Ψυχρού Πολέμου και η έλευση της Μεταψυχροπολεμικής ιστορικής φάσης των πολλών αναδυόμενων δυνάμεων ενός πολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματο

(1) Ελλάδα και Τραμπ ...ο απρόβλεπτος. (2)   Η πιθανότητα ελληνοτουρκικού πολέμου  (το Casus belli Αποστολάκη  και τα σχέδια της Αυτοκρατορίας  για τον Τσίπρα). (3)   Ο βασιλιάς είναι επικίνδυνος… (4)   Σε «κλοιό» η ΑΟΖ - Στο Καστελλόριζο  παίζεται το μεγαλύτερο στοίχημα της τουρκικής επιθετικότητας. Μεταφράζοντας την Τουρκία Στα 242 χρόνια από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, οι ΗΠΑ ταλαντεύονταν ανάμεσα στον απομονωτισμό και στον παρεμβατισμό. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ για αποχώρηση της αμερικανικής αποστολής από τη Συρία και οι θριαμβολογίες του αρχικά από το Ιράκ και έπειτα από τη Γερμανία, για τη σταδιακή αποδέσμευση από όπου οι ΗΠΑ δεν έχουν συμφέροντα επαναφέρουν με τρόπο απολύτως κατανοητό και χειροπιαστό ένα πολιτικό επιχείρημα που είναι εξαιρετικά δημοφιλές στην Αμερική. Το οποίο θα μπορούσε να συνοψίζεται ως εξής: «Γιατί να μπλεκόμαστε στους πολέμους των άλλων;». Ο απομονωτισμός είναι ένα «φυσικό» ένστικτο για τις ΗΠΑ, μια χώρα η οποία