IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το μορατόριουμ του Αυγούστου και η ατζέντα Ερντογάν. O Eρντογάν έθεσε το πλαίσιο κι άνοιξε τα χαρτιά του: Αποσύρει, για έναν μήνα, την απειλή του Oruc Reis και καλεί την Ελλάδα σε διάλογο εφ’ όλης της ύλης, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ή πιο απλά, δίνει άτυπη διορία ενός μήνα στην Αθήνα και το Βερολίνο για την έναρξη ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου με ανοιχτή ατζέντα. Δεν επιδιώκει – ούτε ποτέ πραγματικά επεδίωξε – την πολεμική εμπλοκή, αλλά χρησιμοποιεί την απειλή της εμπλοκής για να διεκδικήσει από την Ελλάδα και την Ευρώπη μια συμφωνία στα «μέτρα του». Το ποια μπορεί να είναι αυτά τα «μέτρα» το περιέγραψε, με μαξιμαλιστικούς και μάλλον διαπραγματευτικούς όρους, ο τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι με την συνέντευξή του στην «Μιλιέτ». Εβαλε στο τραπέζι από την αποστρατικοποίηση των νησιών και την… εφαρμογή του σχεδίου της «Γαλάζιας Πατρίδας», έως το κυπριακό και τον διαμοιρασμό των ενεργειακών πηγών της ανατολικής Μεσογείου. Το ποια πραγματικά όμως είναι η ατζέντα και ο

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου Η «αποκλιμάκωση» και η παγίδα που θέλει να στήσει η Άγκυρα. Προσεκτικοί και σταθεροί χειρισμοί ώστε να αποφευχθεί ο εγκλωβισμός στην παγίδα που επιχειρεί να στήσει η Άγκυρα, απαιτούνται τις αμέσως επόμενες ημέρες και εβδομάδες από την ελληνική κυβέρνηση, καθώς η αποκλιμάκωση της έντασης σε μια «κρίση» που προκάλεσε ο ίδιος ο Τ.Ερντογάν, δεν πρέπει να οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα, ότι εγκαταλείπεται η αναθεωρητική πολιτική, ή ότι πράγματι υπάρχει ειλικρινής διάθεση διαλόγου από τουρκικής πλευράς. Παρά την γενική εικόνα ότι ο κ. Ερντογάν αναδιπλώθηκε υπό την πίεση του ευρωπαϊκού κυρίως παράγοντα, της μεσολάβησης Μέρκελ και της πίεσης της Γαλλίας ,αλλά και έχοντας λάβει το ισχυρό μήνυμα αποτροπής από την Ελλάδα, είναι σαφές ότι ο τούρκος πρόεδρος χρησιμοποιεί την κρίση που δημιούργησε, μόνο στην αρχική φάση της (την έκδοση NAVTEX) θέλοντας να μεγιστοποιήσει με ανέξοδο τρόπο τα «κέρδη» του. Ήδη οι δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως

Γιατί η Αίγυπτος διστάζει  να αντιπαρατεθεί ένοπλα με την Τουρκία. Η Μέση Ανατολή άρχισε να παίρνει τη σύγχρονη μορφή της, όταν ο Μωχάμεντ Άλι της Αιγύπτου, καίτοι υποτελής στην Υψηλή Πύλη, πήρε τα όπλα εναντίον των Οθωμανών και προήλασε μέχρι τη Συρία, εγκαινιάζοντας την εποχή της αραβικής χειραφέτησης. Η ιστορία, η δημογραφία και η γεωπολιτική καθιστούν την Αίγυπτο και την Τουρκία τις σημαντικότερες (μαζί με το Ιράν) χώρες της περιοχής - σε σχέση κατ' ανάγκην ανταγωνιστική.  Όταν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί έστρωναν το έδαφος για την επέμβαση εναντίον του Ιράκ, φρόντιζαν να τονίζουν (όπως το έπραξε ο Laurent Murawiec της Rand Corporation στην περίφημη παρουσίασή του τον Ιούλιο του 2002 ενώπιον του Defense Policy Board) ότι η χώρα του Σαντάμ Χουσεϊν δεν είναι παρά "τακτικός στόχος”, ενώ η "Σαουδική Αραβία” θα αποτελούσε τον "στρατηγικό στόχο” και η Αίγυπτος το "έπαθλο”. Αλλά και για περιφερειακούς παίκτες, οι οποίοι φιλοδοξούν να αναδε

    Τι συμβαίνει με το δολάριο; Η πανδημία έχει προκαλέσει αναταράξεις που κανείς δεν περίμενε να συμβούν σύντομα, ωστόσο πολλές από τις «κοσμογονικές αλλαγές» που ορισμένοι βλέπουν δεν είναι παρά μόνο εξελίξεις προσωρινού χαρακτήρα που απλώς διεγείρουν τη φαντασία. Όταν όμως η Goldman Sachs και ο ιδρυτής του μεγαλύτερου hedge fund στον κόσμο, Ρέι Ντάλιο, χαρακτηρίζουν ορατό τον κίνδυνο να πάψει το δολάριο να αποτελεί αποθεματικό νόμισμα, ήτοι το ισχυρότερο νόμισμα στον πλανήτη με το οποίο γίνονται οι περισσότερες συναλλαγές διεθνώς, τα πράγματα σοβαρεύουν.  Παιχνίδια ενόψει των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ ή πραγματική μετακίνηση τεκτονικών πλακών στις αγορές; Μία από τις πιο πρόσφατες θεωρίες των αγορών που σχετίζονται με τις αλλαγές που φέρνει η πανδημία στην παγκόσμια οικονομία είναι ότι… ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ίσως γιατί η Ευρώπη δείχνει  επιτέλους να βρίσκει μία κοινή κατεύθυνση, ίσως γιατί η Κίνα μεγαλώνει, μα κυρίως γιατί οι χειρισμοί του Ντόναλντ Τραμπ ως προ

Τρομάζει η τεράστια «αδυναμία» στις εξαγωγές. Καμία οικονομία δεν μπορεί να σταθεί όρθια αν δεν παράγει προϊόντα τα οποία ο υπόλοιπος κόσμος είναι διατεθειμένος να αγοράσει. Και η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τον ανταγωνισμό ολοένα και μεγαλώνει. Είναι σχεδόν διπλάσια αν συγκριθεί με μια ομάδα δέκα πληθυσμιακά συγκρίσιμων ευρωπαϊκών χωρών, όπως Βουλγαρία, Βέλγιο και Πορτογαλία. Κατά μέσον όρο οι εξαγωγές των χωρών αυτών ως ποσοστό του ΑΕΠ τους κινούνται στο 68%. Στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν το 37%. Σε αυτή την λογική στηρίζονται και οι προτάσεις της επιτροπής Πισσαρίδη για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο, προκειμένου μέσα σε μια δεκαετία οι ελληνικές εξαγωγές να καλύψουν μέρος από το χάσμα. Να αυξηθούν σύμφωνα με ένα σενάριο από το σημερινό 37% του ΑΕΠ στο 47%. Ένα επίπεδο λίγο υψηλότερο από αυτό της Πορτογαλίας που βρίσκεται στο 44%. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο ; Μπορεί μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου τόσα χρόνια ανακυκλώνουμε το υπάρχων χρήμα, να δημιουργήσουμε μια β