IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Γιατί είναι μετρημένες οι αντιδράσεις της Τουρκίας  απέναντι στον Μπάιντεν. To 2011, όταν η γαλλική Εθνοσυνέλευση προχώρησε στην ποινικοποίηση της άρνησης της Αρμενικής Γενοκτονίας, η Τουρκία πάγωσε τις διμερείς πολιτικές σχέσεις με την Γαλλία και στέρησε από τα γαλλικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη την άδεια να χρησιμοποιούν τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια. Το ότι 10 χρόνια μετά, έπειτα και από σοβαρές τριβές στην ανατολική Μεσόγειο για ζητήματα λιγότερο συμβολικά, οι δύο πλευρές δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια μιας πολιτικής επαναπροσέγγισης, δείχνει και τα όρια της τουρκικής οργής για το ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας. Στην περίπτωση, πάντως, των ΗΠΑ, οι πρώτες τουρκικές αντιδράσεις μετά την ανακοίνωση του Τζο Μπάιντεν, στην οποία τα γεγονότα του 1915 κατονομάζονται ως γενοκτονία, δεν έφτασαν καν τόσο μακριά, μολονότι βέβαια εθνικιστές πολιτικοί όπως ο Ντογού Περιντσέκ του Πατριωτικού Κόμματος ζήτησαν να εκδιωχθούν οι αμερικανικές δυνάμεις από την στρατηγικής σημασίας βάσ

  Ανοίγουν τα χαρτιά τους οι πρωταγωνιστές  του Νέου Ψυχρού Πολέμου. Μοιάζει με παιχνίδι κατανομής ρόλων. "Καλός" είναι ο Κινέζος ηγέτης, Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος την εβδομάδα αυτή, με τη σύντομη αλλά περιεκτική ομιλία του στο Boao Forum, το επιλεγόμενο και "Νταβός της Ασίας" εμφανίστηκε για άλλη μία φορά ως ο κατεξοχήν θιασώτης της συμπεριληπτικής παγκοσμιοποίησης. Τον ρόλο του "κακού", πάλι, ανέλαβε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος στην ετήσια ομιλία του ενώπιον των δύο σωμάτων του ρωσικού κοινοβουλίου, προειδοποίησε ότι "θα μετανιώσουν όπως δεν μετάνιωσαν ποτέ", με την "ταχεία και ασύμμετρη" ρωσική απάντηση, όσοι παραβιάσουν τις "κόκκινες γραμμές" που κάθε φορά θα θέτει η Μόσχα. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία, ως αποδέκτης των προειδοποιήσεών του κατονομάστηκε η "συλλογική Δύση". Ωστόσο, ούτε τα "ανοίγματα" του Σι Τζινπίνγκ ήρθαν ασυνόδευτα από αντίστοιχες υπονοούμενες προειδοποιήσεις, ούτε τα

    H τραγωδία του αρμενικού έθνους:  Η κοινή του μοίρα με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. H αναλογία που παρουσιάζουν οι διώξεις των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης στα 1913-14 και του ποντιακού ελληνισμού στα 1916-1922 με την μεγαλύτερης έκτασης και φρικαλεότητας Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915-16, υπογραμμίζει την εκτίμηση ότι τελικά όλες αυτές οι τραγωδίες ήταν, παρά τις ποσοτικές τους διαφορές, όψεις του ίδιου νομίσματος.     Άλλωστε, η εκτίμηση αυτή ήταν διάχυτη κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Στις εκθέσεις τους για τη Γενοκτονία οι Έλληνες πρόξενοι συχνά δεν κάνουν διάκριση μεταξύ των διώξεων εναντίον του ενός και του άλλου στοιχείου, αφού πραγματοποιούνταν σχεδόν ταυτόχρονα και, μερικές φορές, σε απόλυτο συνδυασμό μεταξύ τους. Στις ίδιες εκθέσεις δεν περιέχονται μόνο γενικές πληροφορίες για τον κοινό σχεδόν χαρακτήρα των διώξεων, αλλά και σαφείς ακόμα δηλώσεις νεοτουρκικών κύκλων της πρωτεύουσας και της επαρχίας ότι αμέσως μετά το «τέλος» του αρμενικού

  Η δίκη του Αϊχμαν.     Ο συνταγματάρχης των Ες Ες Αντολφ Αϊχμαν (1906-1962) δεν ήταν βέβαια εκείνος που συνέλαβε την ιδέα της «Τελικής Λύσης του εβραϊκού ζητήματος», την οποία επιθυμούσε διακαώς ο Χίτλερ. Ηταν όμως ο πρόθυμος, επιμελής και ανηλεής εκτελεστής της. Διαδραμάτισε πράγματι κομβικό ρόλο στη μηχανή του θανάτου που τέθηκε γρήγορα σε εντατική λειτουργία. Σε αυτόν ανατέθηκε το καθήκον να οργανώσει την εκτόπιση και τη μεταφορά των Εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Ενα καθήκον που το διεκπεραίωσε με τόσο ζήλο ώστε να θεωρείται εύλογα ένας από τους κυριότερους υπεύθυνους του Ολοκαυτώματος. Στη σημασία της δίκης του Αϊχμαν αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο της Ντονατέλα Ντι Τσέζαρε , καθηγήτριας Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Πριν από 60 χρόνια, στις 11 Απριλίου 1961, άρχιζε στην Ιερουσαλήμ η δίκη του Αντολφ Αϊχμαν, μια πράξη δικαιοσύνης η οποία, αφού προβλήθηκε στην παγκόσμια δημόσια σκηνή, σηματοδότησε ένα πριν και ένα μετά, παράγοντας σημαντικά αποτελέσ

Επειδή ζούμε περισσότερο, δεν θα έπρεπε να δουλεύουμε  και περισσότερο.   Τις τεράστιες βελτιώσεις στο προσδόκιμο ζωής επικαλούνται συχνά οι κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 1917, ο βασιλιάς Γεώργιος έστειλε 24 τηλεγραφήματα για να συγχαρεί τους πολίτες που γιόρταζαν τα εκατοστά γενέθλιά τους. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι παραλήπτες αντίστοιχων τηλεγραφημάτων είχαν γίνει 3.000. Και το 2019 ήταν περισσότεροι από 13.000. Οι στατιστικές αρέσκονται να αναδεικνύουν τις τεράστιες βελτιώσεις στο προσδόκιμο ζωής στη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Είναι στατιστικές που επικαλούνται συχνά οι κυβερνήσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν αποφάσεις για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Η Βρετανία, για παράδειγμα, έχει συνδέσει το όριο συνταξιοδότησης με τη μακροζωία στη βάση της αρχής ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να περιμένουν να περάσουν περίπου το ένα τρίτο της ζωής τους ως συνταξιούχοι. Τι συμβαίνει όμως αν το προσδόκιμο ζωή