IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ο εμβολιασμός ως βιοπολιτικό διακύβευμα.      Ο κοινωνικός στιγματισμός και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων είναι μία συντηρητική και αντιδημοκρατική βιοπολιτική επιλογή, ενώ η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στην τρίτη ηλικία καθόλου δεν εγγυάται την προστασία των εμβολιασμένων. Μόνο η τεκμηριωμένη συναίνεση στον καθολικό εμβολιασμό είναι μία επιστημονικά εύλογη και δημοκρατική στρατηγική που ενδέχεται να συμβάλει στην ταχύτερη επίτευξη της συλλογικής ανοσίας στον κορονοϊό. Η διαμάχη εμβολιαστών-αντιεμβολιαστών σε καιρούς πανδημίας δεν είναι μόνο άκαιρη αλλά και παραπλανητική, γιατί το βιοπολιτικό διακύβευμα, δηλαδή η ανθρώπινη ζωή, είναι... αλλού Στο προηγούμενο άρθρο , διερευνώντας τις ρίζες της δυσπιστίας και της απαξίωσης των εμβολιαστικών πρακτικών κατά της πανδημίας, θέσαμε το ερώτημα αν οι λιγότερο ή περισσότερο εύλογες αντιρρήσεις των αντιεμβολιαστών δικαιολογούν τις ιδεοληπτικές και ενίοτε αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις τους. Αυτό που, κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε να μας

  Αντιεμβολιαστικές δεισιδαιμονίες.   Μπορεί τα διαθέσιμα εμβόλια να μην είναι εξίσου αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση όλων των παραλλαγών του κορονοϊού και ασφαλώς δεν επαρκούν, από μόνα τους, για την εξάλειψη της πανδημίας. Ομως, αποτελούν ένα ισχυρό όπλο για την αντιμετώπιση των πιο θανατηφόρων λοιμώξεων των ανθρώπων και την αποφυγή της πλήρους κατάρρευσης των ήδη υποβαθμισμένων προ του κορονοϊού συστημάτων δημόσιας υγείας, τα οποία αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστα και άρα ανεπαρκή για την αποτελεσματική διαχείριση της επιδημικής κρίσης. Πώς εξηγείται, λοιπόν, η αυτοκαταστροφική εμμονή τόσο πολλών ανθρώπων να αρνούνται να εμβολιαστούν, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και των συνανθρώπων τους; Οπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο , οι πιθανότητες επαναλοίμωξης από τον κορονοϊό των ανθρώπων που έχουν εμβολιαστεί πλήρως, αυξάνονται έξι μήνες μετά την τελευταία δόση του εμβολίου και αυτό συμβαίνει επειδή τα διαθέσιμα εμβόλια κατά της νόσου COVID-19 δεν είναι 100% αποτελεσματικά, ούτε

  Είναι αλήθεια, φίλοι… οι φίλοι μας;   Η εξωτερική πολιτική της μελλοντικής Τουρκίας, άσχετα αν ο σουλτάνος Ερντογάν ή κάποιος άλλος μελλοντικός πρόεδρος κρατά τα χαλινάρια του οθωμανικού άρματος, έχει ήδη χαραχθεί σε μπετόν και οι μέθοδοι που θα ακολουθηθούν, έχουν προ καιρού αποσαφηνιστεί μέχρι κεραίας! Οι Τούρκοι γείτονές μας, δεν ενδιαφέρονται αν οι στρατηγικές τους έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές ΗΠΑ, Ε.Ε. Και ΝΑΤΟ. Απ’ ότι φαίνεται μόνο τύποις ανήκουν στη Δύση, μιας και όπως φαίνεται, έχουν επιλέξει συνειδητά το στρατόπεδο της Ανατολής, έχοντας πλέον έρθει πολύ κοντά με τους παραδοσιακούς εχθρούς της Δύσης, Ιράν και Ρωσία, με τους ηγέτες των οποίων ο Ερντογάν θα συναντηθεί στις αρχές του 2022 στην πρώτη επίσημη συνάντηση κορυφής στην Τεχεράνη… κορωνοιού βέβαια θέλοντος, με την επόμενη συνάντηση της Αστάνα για το Συριακό ζήτημα, να έχει προγραμματιστεί εντός των αμέσως επόμενων εβδομάδων, μετά τη περίφημη σύνοδο κορυφής στην πρωτεύουσα του Ιράν! Εκτός όμως του ζητήματ

Τα βολικά ψεύδη του ΥΠΑΜ Ακάρ και τα “μηνύματα” που ανταλλάσσουν … αντιπολίτευση και Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Παραμονές Χριστουγέννων, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας και φερόμενος ως υποψήφιος για τη διαδοχή Ερντογάν, στρατηγός Χουλούσι Ακάρ, επέλεξε να θυμίσει στην Ελλάδα, τον καημό της χώρας του για το Καστελλόριζο. Κάπως σαν “κάλαντα”. Η λογική του, όπως πάντα, εξαιρετικά τουρκική. Επειδή το νησί απέχει λιγότερο από δύο χιλιόμετρα από τις τουρκικές ακτές, η Ελλάδα δεν νομιμοποιείται να διεκδικεί «40 τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιου χώρου» για ΑΟΖ… Του ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ (Διευθυντής Μελετών Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA ) Ως συνήθως, η τουρκική ρητορική διατυπώνεται με τη μέθοδο της μισής αλήθειας. Προτού συνεχίσουμε, κι επειδή είναι Χριστούγεννα, ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο . Ξεκινώντας από το θετικό ότι η κυριαρχία επί της νήσου δεν αμφισβητήθηκε ευθέως, μαζί με συγκεκαλυμμένες απειλές κατάληψης… για επίλυση του προβλήματος , κατά το πρότυπο της εισβολή

  «Η γιγαντιαία επιχείρηση γεωπολιτικής άλωσης ολόκληρων περιφερειών»! Για τα κέντρα γεωπολιτικής ισχύος,   η περίοδος της πανδημίας που καθηλώνει τον πλανήτη, φαίνεται ότι αξιοποιήθηκε  – μεταξύ όλων των άλλων – και  για τον δραστικό αναπροσανατολισμό των κυρίαρχων στρατηγικών με επίκεντρο την Γεωοικονομία… Πρόκειται στην ουσία για μια  προσπάθεια κατεπείγουσας στρατηγικής προσαρμογής στα δεδομένα ενός νέου κόσμου  των χαμένων  ευκαιριών , των σύνθετων ανταγωνιστικών  προκλήσεων  αλλά και μιας πλειάδας νέων  δυνατοτήτων .  Μιας προσαρμογής κατά την διάρκεια της οποίας,  τα παραδοσιακά κέντρα δυτικής ισχύος  (ΗΠΑ και ΕΕ)  επιδιώκουν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος  και να παραμείνουν στην αναβαθμισμένη γεωπολιτική εξίσωση και σε ρόλο πρωταγωνιστικό,  ενώ την ίδια στιγμή, οι πάντες προσβλέπουν σε μια περαιτέρω ισχυροποίηση της διεθνούς τους θέσης μέσα από… Μια καλά σχεδιασμένη και περιφερειακά οργανωμένη διεύρυνση του κύκλου των εξαρτημένων χωρών,  με όρους που προσιδιάζουν σε καθεστ