IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο αρχικός χάρτης της “ανασχεδίασης της διευρυμένης Μέσης Ανατολής”,  που δημοσιεύτηκε από τον συνταγματάρχη Ralph Peters.  Ποιος ο στόχος μετά τη Συρία;     Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη «διευρυμένη Μέση Ανατολή» από το 2001 ακολουθούν μια ακατάπαυστη λογική. Το τρέχον ερώτημα είναι εάν ήλθε η ώρα για έναν νέο πόλεμο στην Τουρκία ή στη Σαουδική Αραβία. Η απάντηση εξαρτάται μεταξύ άλλων από την επανάληψη των εχθροπραξιών στη Λιβύη. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιληφθεί κανείς το πρόσθετο πρωτόκολλο που διαπραγματεύτηκαν οι πρόεδροι Ερντογάν και Πούτιν για την επίλυση της κρίσης της Ιντλίμπ. 19 χρόνια “ατελείωτου πολέμου”   Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποφάσισε να μετασχηματίσει ριζικά τις αποστολές του Πενταγώνου, όπως εξηγήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2001, από τον συνταγματάρχη Ραλφ Πέτερς στην επιθεώρηση  Parameters του Στρατού Ξηράς. Ο υπουργός Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, διόρισε τον ναύαρχο Άρθουρ Τσεμπρόβσκι για να εκπαιδεύσει τους μελλοντικούς αξιωματικούς. Ο

Τα δύο πρόσωπα της Τυνησίας σε αντιπαράθεση Παρά τη φιλελευθεροποίηση που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980, στην πραγματικότητα η οικονομία διαπλέκεται άρρηκτα με την πολιτική. "Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτέλεσαν προνομιακό πεδίο για τις ορέξεις της κάθε είδους 'κλίκας' περί το καθεστώς". Η φιλελευθεροποίηση χωρίς πραγματικό ανταγωνισμό ήταν η οικονομική έκφραση της αυταρχικής άσκησης της εξουσίας. Οι Τυνήσιοι θα προσέλθουν στις κάλπες στις 15 Σεπτεμβρίου για να εκλέξουν πρόεδρο και στις 6 Οκτωβρίου για να εκλέξουν τα νέα μέλη της Εθνοσυνέλευσης. Με δεδομένη την ένταση που επικρατεί στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις επικεντρώνονται περισσότερο στα πρόσωπα παρά στις ιδέες τους. Ως εκ τούτου, δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα η μείωση του αναπτυξιακού χάσματος που επικρατεί μεταξύ των παράκτιων περιοχών της Τυνησίας και της ενδοχώρας. Την νύχτα μεταξύ της 2ης και 3ης Ιουνίου του 2018, ένα μικρό αλιε

Χαν Σεϊχούν. Συγκλονίζουν οι ισοπεδωμένες πόλεις  καθώς διανύουμε τον ένατο αιματηρού εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Αίμα, χαλάσματα και πόνος τα... υλικά της ανοικοδόμησης Κείμενο-φωτογραφίες: Θανάσης Αργυράκης*  Ο ατελείωτος εμφύλιος στη Συρία και η διαρκής παρείσφρηση (παρα)στρατιωτικών δυνάμεων τρίτων χωρών αλλά και μουσουλμάνων τρομοκρατών έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα την άλλοτε πλούσια και πολιτισμένη χώρα: εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι ξεριζωμένοι, ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, ανήκουστη καταστροφή υποδομών κι ένας λαός από ανθρώπους-φαντάσματα να ψευτοεπιβιώνει χάρη στην ανθρωπιστική βοήθεια. Η Συρία δεν θυμίζει καμία από τις άλλες αραβικές χώρες. Είναι μια χώρα με βιομηχανικές υποδομές, καλλιεργημένες εκτάσεις, τεράστιο αρδευτικό σύστημα σε μια περιοχή όπου το νερό δεν περισσεύει, με ασφαλτοστρωμένους δρόμους, με ανθρώπους που ξεχωρίζουν για τη φιλοξενία τους και τη συμπεριφορά τους, πλούσια μεσαία στρώματα και ακόμα πλουσιότερη αστική τάξη.

Διαδηλωτές φορούν μάσκες του Ιρανού Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και του Σύρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, σε διαμαρτυρία κοντά στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βερολίνο, τον Αύγουστο του 2012. Thomas Peter / Reuters Ο ιρανικός τρόπος πολέμου άλλαξε στην Συρία. Τι σημαίνει αυτό για μια μελλοντική σύγκρουση  με τις Ηνωμένες Πολιτείες .  Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να αντισταθμίσουν την αυξημένη δραστηριότητα του Ιράν στον Περσικό Κόλπο και στα Στενά του Ορμούζ απέναντι σε ένα φόντο αυξανόμενων εντάσεων, θα έκανε καλό να εξετάσουν το τι έχει μάθει η Τεχεράνη στην Συρία. Την άνοιξη του 2011, βλέποντας την φουσκοθαλασσιά της αντίδρασης που τελικά έγινε γνωστή ως Αραβική Άνοιξη, οι σχολιαστές διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων και εθνικοτήτων εξέφρασαν την ελπίδα ότι η περιοχή θα κινηθεί προς την δημοκρατία. Το Ιράν γνώρισε μια παρόμοια στιγμή δύο χρόνια νωρίτερα, όταν εκατομμύρια πολίτες διαμαρτυρήθηκαν για αυτό που είδαν ως νόθα επανεκλογή του σκληροπυρηνικού προέδρου, Μαχμούντ Αχμα