IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

​Η​ επιφυλλίδα γράφεται σε μέρες που ο ελλαδικός πληθυσμός αγωνιά (για πολλοστή φορά στα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια), αν η Τουρκία θα αποφασίσει ή όχι την προσάρτηση ελληνικού χώρου, χερσαίου, θαλάσσιου, εναέριου. Με το ολονύχτιο ψυχόδραμα στη Βουλή για την υπόθεση Novartis, το ελλαδικό πολιτικό σύστημα βεβαίωσε την Τουρκία (επίσης για πολλοστή φορά) ότι μια πολεμική σύρραξή της με την Ελλάδα είναι τελείως περιττή: Ο,τι κι αν ορεχθούν οι Τούρκοι, οτιδήποτε, οι ελλαδίτες πολιτικοί θα τους το παραχωρήσουν οπωσδήποτε, γιατί θα προέχει πάντοτε ο ευτελισμένος μεταξύ τους σκυλοκαβγάς. Μοναδική και απόλυτη σημασία για τους ελλαδίτες πολιτικούς έχει η εξουσία, όχι σε πόση γεωγραφική επικράτεια θα ασκείται. Ετσι, στο Νταβός 2, ο Ανδρέας Παπανδρέου χάρισε αμαχητί στους Τούρκους την παραίτηση της Ελλάδας από κάθε δικαίωμα ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αιγαίο – ακόμα και έξω από τη Σαλαμίνα. Ο Κ. Σημίτης αποδέχθηκε απροσδιοριστία συνόρων («γκρίζες ζώνες») σε ολόκ

Αν δεν κηρυχθεί εθνική αφύπνιση τώρα, ας μην εκπλαγούμε αν κηρύξουμε κάποιο νέο εθνικό πένθος αύριο. Οσα συμβαίνουν σήμερα στην κεντρική πολιτική σκηνή μόνο κατ’ ευφημισμό θα μπορούσαν να αποκληθούν πολιτική αντιπαράθεση. Στην πραγματικότητα μαίνεται ένας κομματικός πόλεμος μέχρις εσχάτων, μέχρι της τελικής πολιτικής και ηθικής εξοντώσεως του αντιπάλου. Πόλεμος στον οποίο οι εμπλεκόμενοι εμφορούνται από την άθλια αρχή ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – κάθε μέσο, και το πιο ποταπό. Και αδίστακτα βομβαρδίζουν οποιονδήποτε βρίσκεται εγγύς του αντιπάλου (πλέον συνήθη θύματα, μέλη της οικογένειάς του...) ή ακόμα και απόμακρο άμαχο πληθυσμό, κάποιους που κάποτε είτε έτυχε να ανταλλάξουν μια χειραψία μαζί του, όπερ κρίνεται επαρκής αιτιολόγηση για να μπουν στο στόχαστρο και αίφνης, οι ανύποπτοι, να στραπατσαριστούν από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού. Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε λίγο κάθε νουνεχής γονιός θα κλείνει την τηλεόραση όταν αρχίζει μια συζήτηση στη Βουλή (ή όταν

Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ Ο​​ι προσπάθειες, επίμονα και θορυβώδικα δημοσιοποιημένες, να συγκροτηθεί ενιαίο κόμμα «Κεντροαριστεράς», είναι θέμα που δεν αφορά αποκλειστικά τους επαγγελματίες της πολιτικής. Είναι κοινωνικό σύμπτωμα με ευρύτερο ενδιαφέρον και απαιτεί ψύχραιμη ανάλυση. Μια επιφυλλίδα μόνο νύξεις σχολιασμού μπορεί να αποτολμήσει και μόνο ως αφορμή προβληματισμού. Αρχικά προβλήθηκε σαν επιτακτική ανάγκη να συνεργαστούν κάποια φθίνοντα κόμματα ή αποφύσεις κομμάτων με κοινές, υποτίθεται, ιδεολογικές «πεποιθήσεις», δημιουργώντας ενιαίο πολιτικό φορέα. Ανάγκη, κυρίως, να υπάρξει ένας τρίτος, ισχυρός πολιτικός σχηματισμός, που να αποτρέπει την πόλωση της «δεξιάς» Ν.Δ. και του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξεμύτισε καν η ένσταση: για ποια «πόλωση» μιλάμε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνάει με τους δεξιότατους ΑΝΕΛ, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου! Και όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση απλώς εκτελεί πειθήνια τις ανυπότακτες σε κάθε έννοια Δικαίου επιταγές των «

Δηλαδή πώς ακριβώς περίμεναν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να αντιδράσει ένας λαός που βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη των μνημονίων, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τον είχαν μπουκώσει με τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας; Πώς περίμεναν να αντιδράσουν αυτοί (και ήταν πολλοί) που είδαν τους μισθούς τους να τσακίζονται, τις συντάξεις τους να λεηλατούνται, τις καταθέσεις τους να εξανεμίζονται, τα δάνειά τους να κοκκινίζουν, τα σπίτια τους να απειλούνται, την ανεργία να εκτινάσσεται, τα μαγαζιά τους να κλείνουν και τους πετούσαν στα μούτρα το προσβλητικό «μαζί τα φάγαμε»; Επιφανείς εκπρόσωποι της συντηρητικής παράταξης και του Κέντρου υποστηρίζουν ότι την τρομοκρατία τροφοδοτούν ο διχασμός, το πολιτικό και κοινωνικό μίσος. Βγάζουν έξω από τη συζήτηση τις δικές τους πρακτικές και ρίχνουν όλη την ευθύνη στην Αριστερά. Καθόλου πρωτότυπο. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγ. Βενιζέλος στη συνέντευξή του στον «Ελ. Τύπο» (28-5-2017) αναφέρει ότι «καλλιεργείται ένα κλίμα ενθάρρυνσης ή ανοχής προς τη βία». Από

Και τώρα αρχίζει το μέτρημα. Από δω τα καλά από κει τα κακά. Η κυβέρνηση θα αναδείξει τα θετικά της συμφωνίας και η αντιπολίτευση θα τη μηδενίσει. Λογικό. Ετσι γίνεται. Αυτή είναι η δουλειά των κυβερνήσεων, αυτή είναι η δουλειά των αντιπολιτεύσεων, ιδιαίτερα σε περιόδους όπου κυριαρχούν η πόλωση και οι δίκες προθέσεων. Το σχήμα «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» που το εμπνεύστηκε και το διακίνησε ο Μένιος Κουτσόγιωργας τη δεκαετία του ’80 θα δεσπόσει στη δημόσια συζήτηση. Η κυβέρνηση δεν δικαιούται να ομιλεί, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, γιατί φορτώνει τη χώρα με ένα βαρύ χωρίς χρηματοδότηση πρόγραμμα και γιατί καθυστέρησε εγκληματικά να καταλήξει σε συμφωνία ανοίγοντας την όρεξη στους δανειστές. Η αντιπολίτευση (κυρίως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ) δεν δικαιούται να ομιλεί, σύμφωνα με την κυβέρνηση, γιατί φέρει τη βασική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας και για τα πρώτα μνημόνια που αποδείχθηκαν καταστροφικά για την οικονομία και τους εργαζόμενους και γιατί συμπεριφέρεται σαν

Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει επιτακτικά ζήτημα πρόωρων εκλογών λίγες βδομάδες μετά την ανάδειξή του στη θέση του προέδρου της Ν.Δ. δεν οφειλόταν, όπως πολλοί πιστεύουν, στην πρεμούρα του να γίνει πρωθυπουργός για να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας. Ηταν ειλικρινής όταν δήλωνε: «Δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός». Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να είναι συνεπής. Δύο λόγοι τον υποχρέωσαν να ακολουθήσει διαφορετική γραμμή. Ο πρώτος ήταν η απαίτηση της ισχυρής δεξιάς πτέρυγας (κρυφός αρχηγός της ο Αντ. Σαμαράς, φανερός ο Αδ. Γεωργιάδης) να μην αφήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης κανένα περιθώριο στον Τσίπρα να ανασάνει, να εγκαταλείψει κάθε ιδέα για εθνική συνεννόηση (τις πρώτες μέρες αυτή ήταν η ρητορική του κ. Μητσοτάκη), να πιέσει με όλα τα μέσα, να πολώσει το κλίμα ώστε να δημιουργηθεί μείζον πολιτικό πρόβλημα, να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές για να πάρει το κόμμα τη ρεβάνς και να κλείσει η αριστερή παρένθεση. Ηταν το αντάλλαγμα που του ζήτησαν για να τον στ

(...) Στον ΣΥΡΙΖΑ τρέφουν την ψευδαίσθηση πως ένα πολιτικό άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία είναι ικανό να συγκρατήσει κεντροαριστερής προέλευσης ψηφοφόρους του ή και να επαναπροσελκύσει κάποιους από όσους έχουν ήδη πάρει αποστάσεις. Το εξόφθαλμο κενό πολιτικής εκπροσώπησης της κεντροαριστεράς, όμως, θα καλυφθεί μόνο όταν εκφρασθούν ιδεολογικοπολιτικά οι βασικές κοινωνικοοικονομικές ανάγκες του κορμού της εκλογικής της βάσης, δηλαδή των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και αυτό είναι αδύνατον σε συνθήκες Μνημονίου και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το “χαμένο στη μετάφραση” υποψήφιο πολιτικό ζεύγος Γεννηματά-Θεοδωράκη. Η αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία δεν αρκεί για κανέναν. Η διεθνής κρίση, άλλωστε, διαλύει την ψευδαίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση είναι συμβατή με το παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο. Οι ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ προσπαθούν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, οι οποίες τείνουν να “κινεζοποιήσουν” την εργασία και να αποδομήσουν το Κοινωνικό Κράτος. Οι σοσιαλδημοκράτες, ως ένας από

 Σεσημασμένοι Πολιτικάντηδες της Κουτάλας!  Με ελαφρά πηδηματάκια  για άλλες... πολιτείες   Κόμμα ευκαιρίας για μία χρήση αποδεικνύεται, όπως αρκετοί είχαν προβλέψει, το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Ενα σχήμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και σαφή πολιτική γραμμή, που εκτόξευε κοινοτοπίες περί ανανέωσης, εθνικής συνεννόησης και αντίστασης στο πελατειακό σύστημα και τον λαϊκισμό, έγινε η προσωρινή στέγη διάφορων επιτήδειων παραγόντων ευρέος ιδεολογικού φάσματος. Τα ορφανά της Κεντροαριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού, αφού περιηγήθηκαν σε διάφορους χώρους και απέτυχαν να στήσουν βιώσιμα μαγαζάκια, δεν είχαν πού αλλού να πάνε και τι άλλο να κάνουν και προτίμησαν να συμπορευτούν υπό την καθοδήγηση του Στ. Θεοδωράκη για να επιβιώσουν εκλογικά. Οι πιο διορατικοί απ’ αυτούς -παλιές καραβάνες της πολιτικής και ατσίδες της ίντριγκας- γνώριζαν ότι το συμβόλαιο που υπέγραψαν είχε ημερομηνία λήξης. Στην αρχή το κόμμα προβλήθηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης ως κάτι καινούργιο, ελπιδο