IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με αυτό το συμπυκνωμένο αλλά πλούσιο σε πληροφορίες οδοιπορικό ο Μεταξάς-Λασκαράτος αποδεικνύεται οξυδερκής παρατηρητής και δίνει δείγμα γραφής για ποιο λόγο θεωρήθηκε ένας από τους πιο αξιόλογους Έλληνες δημοσιογράφους της Ρουμανίας Το 1900 ο Διονύσιος Μεταξάς-Λασκαράτος , ένας καταξιωμένος Έλληνας δημοσιογράφος της Ρουμανίας, συγκέντρωσε σε βιβλίο* τη σειρά από άρθρα που είχε δημοσιεύσει σε επιφυλλίδα στον Ελεύθερο Λόγο, την εβδομαδιαία, πολιτική και σατυρική εφημερίδα που εξέδιδε από το 1895 μέχρι το 1901 στη Βράιλα. Ο σκοπός του ήταν να φέρει στο φως τη ζωή και τις δραστηριότητες της ελληνικής ομογένειας στις παραδουνάβιες περιοχές, στα παράλια του Ευξείνου Πόντου, της ευρωπαϊκής και της ασιατικής Ρωσίας και της Αζοφικής θάλασσας. Επίσης, να προσφέρει στους αναγνώστες τις πληροφορίες που είχε συλλέξει ως αποτέλεσμα των συνεχών επισκέψεών του στις διάσπαρτες ελληνικές κοινότητες που, κυρίως κατά το δεύτερο ήμισυ του ιθ’ αιώνα, συνέβαλαν με τη δράση και το πν

photo: Nick Paleologos / SOOC Αν θελήσουμε να προσδιορίσουμε τις ρίζες των ελληνικών φύλων, θα τις ανακαλύψουμε όλες μέσα στο νερό! «Από τον Ωκεανό προέρχονται τα πάντα», αναφέρει ο Όμηρος (Ιλιάδα, Δ 201, 246). Κι ο Θαλής ο Μιλήσιος υποστήριζε ότι το νερό είναι «η αρχή των πάντων», καθώς παραδίδουν ο Διογένης ο Λαέρτιος («Βίοι Φιλοσόφων», Ι, 27) και ο Πλούταρχος που έγραψε ότι «Θάλητα πρώτον πάντων φασίν αρχήν των όλων υποστήσασθαι το ύδωρ, εξ ου γαρ είναι τα πάντα και εις αυτό χωρείν» (Ψ/ Πλουτάρχου: Εκ των στρωμάτων, 1). Και το όνομα του κυρίαρχου προελληνικού ινδοευρωπαϊκού φύλου των Πρωτο-Αχαιών σήμαινε «Αυτοί που ήρθαν από το νερό». Και οι Πρωτοέλληνες Δαναοί και Άβαντες που φάνηκαν στον Ελλαδικό χώρο γύρω στα 2100 π.Χ. είχαν ονομασίες σχετικές με τα νερά, τα ποτάμια και τις πηγές. Ήταν οι «ποταμίσιοι». Όπως και οι κατοπινοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, Ίωνες, που ονόμαζαν «ίωνες» τα ποτάμια και τα λάτρευαν στη μορφή του δαίμονα Ίωνα. Μ’ όλα αυτά, δεν είναι παράξενο το γ

Σε ώρες που κρίνεται η συνέχιση της παρουσίας των Eλλήνων στην Iστορία, κάποιες υπομνήσεις αιτίων της ελληνικής παρακμής, έστω κι αν εξοστρακίζονται στις σκληρυμένες «βεβαιότητες» της προπαγανδιστικά εμπεδωμένης ιστοριογραφίας, δεν πάνε χαμένες – μπορεί, έστω με ελάχιστες πιθανότητες, να λειτουργήσουν σαν «μπουκάλες στο πέλαγος». Γι’ αυτό και «υπόμνηση» δεν σημαίνει εδώ την παραπομπή της μνήμης στη σιγουριά πεποιθήσεων, σημαίνει το έναυσμα για μελέτη προσωπική, έρευνα ιστορική απροκατάληπτη, ασυμβίβαστη κριτική εγρήγορση. Mια τέτοια υπόμνηση που προτίθεται για έλεγχο και διερεύνηση, λέει πως: Oταν ο Eλληνισμός ξαναμπήκε στον στίβο της Iστορίας, ύστερα από τα τετρακόσια χρόνια δουλείας στους Tούρκους, ξαναμπήκε με τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρωτομπήκαν, αργότερα, στην Iστορία οι απελεύθεροι από τον ζυγό της αποικιοκρατίας λαοί, οι κοινωνίες του «τρίτου κόσμου»: Δηλαδή, ωσάν να μην είχε παρελθόν. Oι τριτοκοσμικές κοινωνίες επιχείρησαν να περάσουν από τον (κυριολε

(...)   Eχουμε μια ιστορία δεκαπέντε αιώνων για την οποία ντρεπόμαστε  (από τον 5ο αι. ώς τον 20ό) . Oφείλεις να την ξέρεις (να την ψάξεις). Eίναι το θέμα της ελληνικής ταυτότητας. Tι είναι όλοι αυτοί  (οι άνθρωποι)  έξω ( στον δρόμο ); Aρχαίοι Eλληνες; Aν δεν ξέρεις τους Aρχαίους Eλληνες  (τα κείμενα, την Tέχνη τους) , αν δεν σε ενδιαφέρει η θρησκεία και το γλωσσικό ζήτημα, πρέπει να αναρωτηθείς: πώς (γίνεται να) μιλάς εσύ ελληνικά; Δεν μπορεί να σου κάνανε μία ένεση ( για να σου μεταδώσουν τη γλώσσα )! Aν αρνείσαι να το ξέρεις, σημαίνει ότι φοβάσαι.  (Φρόντισε)  να μάθεις, γιατί ( πώς έγινε)  να μιλάς ελληνικά σήμερα». (...) Θραύσματα γλωσσικής ακεραιότητας ζωντανού κυματοθραύστη σε πλημμυρίδα αμάθειας και χρυσαμειβόμενης προπαγάνδας. Eλεγε ο Kωστής Παπαγιώργης σε συνέντευξή του το 1997: «H επανάσταση (του 1821 ) ξεκίνησε από έξω, από τους Eλληνες του εξωτερικού, στις παραδουνάβιες περιοχές και από έναν αξιωματικό του τσάρου, τον Yψηλάντη. Συνεχίστηκε από του