IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η οικονομική κρίση που σάρωσε την καρδιά του καπιταλισμού και διαχύθηκε παγκοσμίως από το 2008 δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση. Εξ ου και 10 χρόνια μετά ακόμα προκαλεί κλυδωνισμούς. Είναι απόρροια της μετάλλαξης του καπιταλισμού που επέφερε η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και η παγκοσμιοποίηση. Ως εκ τούτου, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Από χρόνια υπήρχαν προειδοποιήσεις ότι η εκφυλιστική διολίσθηση του καπιταλιστικού συστήματος σ’ έναν αχαλίνωτο τζόγο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μείζονα κρίση. Οι χρυσοπληρωμένοι αναλυτές των κάθε είδους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων χλεύαζαν αλαζονικά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις. Ακόμα κι όταν η κρίση χτύπησε δυνατά την πόρτα, οι επαγγελματίες των Αγορών προτίμησαν τη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων, αποδεικνύοντας πόσο δυνατό είναι το σύνδρομο του Τιτανικού. Οικονομολόγοι με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους, οι οποίοι για χρόνια αγιογραφούσαν τον “καζινο-καπιταλισμό”, δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να εξηγήσουν για ποιο λόγο είναι αναγκαία

Αλλεπάλληλα χτυπήματα δέχεται τις τελευταίες ημέρες η ελληνική κυβέρνηση καθώς οι προβλέψεις από ξένους οίκους και ΔΝΤ για την ανάπτυξη αποκλίνουν σημαντικά των... πολιτικών υποσχέσεων. Τι σημαίνουν όμως αυτές οι αποκλίσεις; Υπό τις παρούσες συνθήκες, αναλυτές εκτιμούν πως η ελληνική οικονομία είναι υποχρεωμένη να αναπτύσσεται με ρυθμό κοντά στο 3,3% συνεχόμενα και για 10 χρόνια για να «αγγίξει» το ΑΕΠ το επίπεδο του 2007.  Όμως, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη δεν είναι μόνο αριθμοί. Αν δεν υπάρξει ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο για την προσέλκυση επενδύσεων – από τη στιγμή που ευκαιρίες στη χώρα υπάρχουν και μάλιστα πολλές – θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε και θα θέλουμε δεκαετίες για να φτάσουμε στα προ κρίσης επίπεδα. Η κυβέρνηση παίζει το χαρτί του πλεονάσματος, υποστηρίζοντας ότι από τη στιγμή που οι δημοσιονομικοί στόχοι λίγο έως πολύ επιτυγχάνονται, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για νέα μέτρα και όλα βαίνουν καλώς. Η αλήθεια είναι ότι το κόστος της δημοσιο

Σκίτσο του  SOLOUP Το κούρεμα υπό καθεστώς δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί τη μοναδική λύση για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, υποστηρίζουν οκτώ επιφανείς οικονομολόγοι. Σε κοινή έκθεσή τους που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Πέτερσον (ΡΙΙΕ), οι Jeromin Zettelmeyer, Emilios Avgouleas, Barry Eichengreen, Miguel Poiares Maduro, Ugo Panizza, Richard Portes, Beatrice Weder di Mauro και Charles Wyplosz, προειδοποιούν ότι, ακόμα και αν εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα ελάφρυνσης που έχει μέχρι στιγμής εισηγηθεί το Εurogroup, το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Οι οκτώ οικονομολόγοι εστιάζουν την ανάλυσή τους στη δομή των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας ώς το 2060, σε μια σειρά από σενάρια. Διαπιστώνουν ότι, εάν η Ελλάδα βγει από το τρέχον πρόγραμμα μόνο με τα μέτρα του Eurogroup στα χέρια της, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα ώς το 2022 ή 2023, ενώ μια μεγαλύτερη περ

Στις Βρυξέλλες θέλουν διακαώς να «πουλήσουν» ένα καλοκαιρινό success story το οποίο να αφορά την Ελλάδα. Η «έξοδος από το μνημόνιο» και της τελευταίας χώρας της Ευρωζώνης που παραμένει σε αυτό φαντάζει ως ιδανικό «τέλος» για μια ιστορία που απασχόλησε όλον τον πλανήτη επί μια οκταετία.  Προφανώς το υπό επεξεργασία success story βολεύει πάρα πολύ και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα βρεθεί με ένα εξαιρετικό «όπλο» στα χέρια της ενόψει των επικείμενων εκλογών.  Την... ωραία ατμόσφαιρα φαίνεται να χαλάει προς το παρόν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο, για τους δικούς του λόγους – σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο τεχνοκρατικοί –, έχει αποφασίσει ότι θα παίξει τον ρόλο του... κακού.  Πίσω από τους προβληματισμούς σχετικά με το κατά πόσο το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας θα μπορεί να φτάσει στο 3,5% του ΑΕΠ την περίοδο μετά το 2018, κρύβεται η ανησυχία για το κατά πόσον η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να «κρατηθεί» σε μια θετική τροχιά αν τη βγάλουν από τη θερμ

  Έχει ο καιρός γυρίσματα! Το 1979-80, με την εκλογή της Θάτσερ στη Βρετανία και του Ρέιγκαν στις ΗΠΑ, άρχιζε η επέλαση ενός παγκόσμιου ρεύματος «νεοφιλελευθερισμού», που συντάραξε όλη την ανθρωπότητα, τερματίζοντας, μαζί με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τον (σύντομο κατά Χομπσμπάουμ) Εικοστό Αιώνα του Κρατισμού και του Κράτους Πρόνοιας, που είχε προηγηθεί. Αυτό το κύμα, ο «κύκλος» του νεοφιλελευθερισμού συνέβαλε, αλλά και ενισχύθηκε, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού». Παρά τις πολύ μεγάλες παραχωρήσεις που έκαναν στους νεοφιλελεύθερους και τις «Αγορές», ιδίως με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, παραχωρήσεις η σημασία των οποίων δεν φάνηκε αμέσως, Γαλλία και Γερμανία διατήρησαν όλη αυτή την περίοδο αρκετά από τα χαρακτηριστικά του κράτους πρόνοιας, του κρατικού σχεδιασμού και παρεμβατισμού και ενός ουσιαστικά «σοσιαλδημοκρατικού» κοινωνικού συνεταιρισμού, που χαρακτήρισαν τον ευρωπαϊκό πυρήνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα το δίπολο

Η  Ελλάδα είτε τηρεί βασιλικότερα του βασιλέως τα μνημόνια, με όλα όσα της προτείνουν οι πιστωτές, όπως η πιστοληπτική γραμμή στήριξης, είτε επιλέγει τη στάση πληρωμών, με το ρίσκο της εξόδου από την Ευρωζώνη – αφού δεν υπάρχει κανένας ενδιάμεσος δρόμος, ενώ οι ανόητες συγκρούσεις σφίγγουν τελικά πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό μας, οικονομικά και γεωπολιτικά.  Άποψη Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η Ιταλία θα καθορίσει το μέλλον της Ευρωζώνης, αφού φαίνεται πως τα πολιτικά της κόμματα έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τη δύναμη της χώρας τους – το μεγάλο ειδικό της βάρος στην ευρωπαϊκή οικονομία, ιδίως μετά την έξοδο της Μ. Βρετανίας, καθώς επίσης το ότι είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει ( too big   to   fail ),  επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στη διάλυση της νομισματικής ένωσης με καταστροφικές συνέπειες τόσο για τη Γαλλία, όσο και για τη Γερμανία  ( ανάλυση ). Άλλωστε έχει διδαχθεί πάρα πολλά (α) από την απίστευτη ανοησία της Ελλάδας να υπογράψει το PSI,  υποθ