IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  «Ο χρόνος και ο άνθρωπος» Οι τρεις διαστάσεις του χρόνου: Η αποδοχή της ήττας (παρελθόν), η αποδοχή του προσωρινού χαρακτήρα του παρόντος και η πίστη στη μελλοντική εκδίκηση – νίκη. «Το παρελθόν μιλάει πάντα όπως ένα μαντείο: μόνο ως αρχιτέκτονες του μέλλοντος, ως γνώστες του παρόντος θα κατανοήσουμε το χρησμό του…. Καλό είναι τώρα να γνωρίζουμε ότι μόνον όποιος χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να δικάζει το παρελθόν» ( Νίτσε ) Οι μελετητές, οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες (φυσικοί, αστρονόμοι) αλλά και ο απλός – καθημερινός άνθρωπος βρίσκονται σε μια αέναη διαπάλη με την έννοια του χρόνου και τις υποδιαιρέσεις του. Οι σχέσεις του ανθρώπου με τις τρεις βασικές υποδιαιρέσεις – παρελθόν, παρόν, μέλλον – ποικίλλουν ανάλογα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις επιστημονικές «γνωματεύσεις» αλλά και την απλή «βιοθεωρία» του καθενός. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όλοι αναζητούν τη βασική αιτία αυτής αλλά και τους τρόπους υπέρβασής της αφού η κατάσταση που βιώνει τον καθηλώνε

'' «Δημοκρατία» (να θυµηθούµε τον ορισµό) είναι εκείνο το «πολίτευμα» (τρόπος οργάνωσης του βίου της «πόλεως»), που έχει στόχο την «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη των ανθρώπων. Η οργανωμένη συλλογικότητα δεν υπηρετεί αποκλειστικά χρηστικές διευκολύνσεις του βίου. Στοχεύει η συνύπαρξη σε εκείνες τις σχέσεις κοινωνίας των ανθρώπινων αναγκών και  επιδιώξεων, που  μιμούνται  ενεργά  την  αρμονία της συμπαντικής κοσμιότητας,  τις   λογικές  (κατά  λόγον)  σχέσεις  συνύπαρξης  των υπαρκτών,  αυτές  που  καθιστούν  το  σύμπαν  κόσμον  –  κόσμημα. '' ... (ΕΙΚΟΝΑ: Τα ανθρωπάκια του Γαΐτη )   Τ ο ήθος των λέξεων. «Δημοκρατία» (να θυµηθούµε τον ορισµό) είναι εκείνο το «πολίτευμα» (τρόπος οργάνωσης του βίου της «πόλεως»), που έχει στόχο την «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη των ανθρώπων. Η οργανωμένη συλλογικότητα δεν υπηρετεί αποκλειστικά χρηστικές διευκολύνσεις του βίου. Στοχεύει η συνύπαρξη σε εκείνες τις σχέσεις κοινωνίας των ανθρώπινων αναγκών και επιδιώξεων, που μιμούνται ενεργά την αρμον

Σήμερα νιώθω υποχρεωμένος να απαντήσω σε μια επίμονη ερώτηση που μου τίθεται συνέχεια (μέχρι και τις προηγούμενες ημέρες στην διάρκεια διαλέξεών μου), χωρίς να έχω τον χρόνο (και πολλές φορές και την πρόθεση) να απαντήσω λόγω διάφορων συνθηκών και εσωτερικών σκέψεών μου. Υπενθυμίζω ότι, πάρα πολλές φορές μέχρι σήμερα, χρησιμοποιώντας επιστημονικά πειραματικά δεδομένα της Νευροφυσιολογίας και της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, έχουμε δείξει το γεγονός ότι ο η υλική υπόσταση του Ανθρώπου, λειτουργεί ως ένας σταθερά εξελισσόμενος βιοϋπολογιστής τεραστίων δυνατοτήτων. Η ερώτηση η οποία συνεχώς και ευλόγως τίθεται αφορά τις μελλοντικές δυνατότητες εξέλιξης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή, καθώς και κάποιες ψυχοφθόρες σκέψεις και ερωτήσεις που δημιουργούνται σε κάθε στάδιο εξέλιξής του. Μια πρώτη άποψή μου, της οποίας συνεχίζω να ελέγχω την αλήθεια, παραθέτω στην συνέχεια αν και γνωρίζω ότι τα μεγάλα κείμενα δεν ενδείκνυνται αυτή την περίοδο των πολλαπλών βασάνων και προβλημάτων.   Οι τρεις

Χρήστος Μποκόρος  Μιμητισμού χαλιναγώγηση. Είτε αρέσει είτε όχι, το δίλημμα είναι δικό μας, αφορά στη ζωή μας, την καθορίζει αναπόδραστα: Γεννηθήκαμε και ζούμε σε εμπόλεμο πεδίο, στον μοναδικό πλανήτη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ουράνιων σωμάτων, που φιλοξενεί έλλογες υπάρξεις, «προσωπικές», με ετερότητα-μοναδικότητα, η κάθε μια, σκέψης, κρίσης, θέλησης. Για να κατορθωθεί η συνύπαρξη, οι οπτικές γωνίες πρέπει να συγκλίνουν, οι απόψεις να συμπέσουν, η κατανόηση να συντονιστεί, η κάθε ατομική ιδιαιτερότητα να συναινέσει στην ελεύθερη συν-εννόηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, τιμά και ορέγεται την εναρμόνιση των θελημάτων, νοημάτων και στοχεύσεων, κατορθώνει κατά κανόνα τη σύγκλιση, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει. Η υπονόμευση βεβαιώνει ψευδαισθητικές εκδοχές ελευθερίας, αλλά ευτυχώς η ελευθερία παραμένει άθλημα αυθυπέρβασης του εγώ, πραγμάτωση της συνύπαρξης ως «κοινωνίας». Δύο εκδοχές της ελευθερίας γοητεύουν συνηθέστερα τον άνθρωπο: Η ελευθερία ως απεξάρ

      Θουκυδίδης      Ο Θουκυδίδης και οι αναποδογυρισμένες λέξεις. Στην «Ιστορία» του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο ο «Περικλέους επιτάφιος» συγκλονιστικός. Αμέτρητες οι παράγραφοι του κειμένου του που σε καθηλώνουν με την περιγραφική τους δεινότητα ή με την οξυδέρκεια και την ευθύτητα των παρατηρήσεων του Αθηναίου ιστορικού. Κυρίως σ’ αυτές τις αφοπλιστικές σκέψεις οφείλει το σύγγραμμά του τη διαχρονική του αίγλη, που έλκει και θα συνεχίσει να έλκει αναγνώστες, ειδικούς και μη, σε όποια γλώσσα κι αν έχει μεταφραστεί. Οι ανά τον κόσμο πολιτικοί και στρατιωτικοί που μελετούν Θουκυδίδη, πάντως, άλλα αναζητούν εκεί, για να «παραδειγματιστούν»: ιστορικά επεισόδια ωμότητας, που πιστοποιούν πως η ισχύς ή εκδηλώνεται αμοραλιστικά, εναντίον εχθρών αλλά και φίλων, ή δεν υπάρχει. Γεμάτη Μηλίους η ιστορία. Στις διασημότερες από τις στοχαστικές παρατηρήσεις που μας κληροδότησε ο ιστορικός – ανατόμος του συλλογικού νου και της ατομικής ψυχής συγκαταλέγονται όσες αφορούν το κατά το δοκούν (ή μάλλον κα

  ΣΥΝΟΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΑ   Όταν το σύμπτωμα συγχέεται με την ασθένεια Με όλες τις της καταστροφές σε ζωές και χρήμα, τουλάχιστον η πανδημία του κορωνοϊού εμπλούτισε την ζωή μας με νέες θεωρίες συνωμοσίας. Αρχικώς αυτές αφορούσαν στην προέλευσή του: ήταν φυσικός ιός που μεταφέρθηκε στον άνθρωπο από νυχτερίδες μέσω παγκολίνων, ή προϊόν εργαστηρίου που ξέφυγε από ατύχημα; Ήταν βιολογικό όπλο των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας , ή της Κίνας εναντίον των ΗΠΑ ; Είναι πραγματικά επικίνδυνος, ή πρόφαση εκφασισμού μέσω μάσκας και περιορισμών; Και έγιναν ακόμη πιο ευφάνταστες όταν βγήκαν τα πρώτα εμβόλια, εμπλέκοντας τον Μπιλ Γκέιτς, τσιπάκια και το… 5G. Παραλλήλως, και χάρη στα κοινωνικά δίκτυα, πολεμιστές του πληκτρολογίου ανέλαβαν τον ιερό αγώνα: «υποψιασμένοι» εναντίον «προβάτων» και «ορθολογιστές» εναντίον «ψεκασμένων». Οι εκατέρωθεν ανταγκλήσεις έγιναν τόσο μοχθηρές που φίλοι και συγγενείς έκοψαν σχέσεις σε έναν παγκόσμιο εμφύλιο–αν μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα τέτοιο οξύμωρο σχήμα