IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιατί πρέπει ο παραγωγικός μετασχηματισμός να γίνει εθνικός στόχος. Η συνεισφορά του παραγωγικού συντελεστή κεφαλαίου στη μεγέθυνση του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 ήταν αρνητική, δεδομένου ότι οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίων από το 2010 υπολείπονται των αποσβέσεων, μειώνοντας το φυσικό κεφάλαιο της οικονομίας. Μετά την έξοδο από τα μνημόνια και την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας θα μπορούσαμε να βάλουμε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων, έτσι ώστε να ξεκινήσει μια συζήτηση για τα ουσιαστικά προβλήματα της οικονομίας και τον μετασχηματισμό της. Ο στόχος όμως είναι ακόμα μακρινός. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής παραγωγής αποτελεί ένα μόνιμο και διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας, το οποίο τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκε. Απόδειξη για όλα αυτά είναι η συνεχής ελλειμματικότητα του εμπορικού ισοζυγίου, η σημαντική διείσδυση των εισαγόμενων προϊόντων τόσο ως προϊόντα τελικής κατανάλωσης όσο και ως ενδιάμεσα προϊόντα στην ελληνική παραγωγή. Επιπλέον, παρατηρούμε μια διαρκή υποχώρηση των ε

  Tουρκική καινοτομία και ελληνικό «δαιμόνιο». Αυτές τις ημέρες ολοκληρώνεται στη Σμύρνη η φετινή τουρκική έκθεση αεροδιαστημικής και τεχνολογίας με την ονομασία Teknofest. Η έκθεση ήλθε στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες διότι ο Ελον Μασκ μέσω του «X» προανήγγειλε ότι το 2024 θα στείλει και αυτός ομάδες για να συμμετέχουν στα διάφορα τεχνολογικά δρώμενα που εξελίσσονται στην Teknofest. Από το 2018 και μετά η έκθεση αυτή έχει ως στόχο να διαφημίσει την αναδυόμενη τεχνολογική αυτονομία της Τουρκίας, ενώ τα δεδομένα αυτά υποστηρίζονται από την εξαγωγική έκρηξη της «Baykar», της εταιρείας δηλαδή του γαμπρού του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ (44 ετών), που έχει αναπτύξει μη επανδρωμένα αεροσκάφη γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως το «Μπαϊρακτάρ», το «ΑΝΚΑ» και το «Ακιντσί». Οι τεχνολογικές εταιρείες στην Τουρκία ξεκίνησαν να αναπτύσσονται γοργά πριν από λιγότερο από 20 έτη. Προφανώς η επιδότηση από το κράτος ήταν κρίσιμη για την επιτυχία τους, όπως άλλωστε και η αντιγραφή «α λα Τού

Η αποβιομηχάνιση εξαφάνισε ολόκληρους κλάδους στη Βόρεια Ελλάδα (2019). Μελέτη του ΣΒΒΕ και της ΕΤΒΑ ΒΙ.ΠΕ – πως διαμορφώνεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων Σοκάρουν τα στοιχεία για την αποβιομηχάνιση της Βόρειας Ελλάδας που περιγράφονται σε μελέτη του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος και της ΕΤΒΑ ΒΙ.ΠΕ. Ειδικότερα, οι μεταποιητικές επιχειρήσεις (ΑΕ και ΕΠΕ) που βρίσκονται σε Ήπειρο, Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, Ανατολική Μακεδονία – Θράκη κατά την περίοδο 2002 – 2017 απώλεσαν το 22% του κύκλου εργασιών, το 35% της απασχόλησης ενώ οι επενδύσεις υποχώρησαν κατά 66%. Στο Νομό Θεσσαλονίκης, από το σύνολο των ΑΕ και ΕΠΕ, ενεργές είναι το 31% και ανενεργές το 69%. Αυτό οφείλεται στη δραματική συρρίκνωση κλάδων όπως η κλωστοϋφαντουργία και η ένδυση, ο κλάδος του ξύλου και του επίπλου, των εκδόσεων και των γραφικών τεχνών, κτλ. Ο νομός Κιλκίς παρουσιάζει το μικρότερο ποσοστό ενεργών ΑΕ και ΕΠΕ (28%), γεγονός που επίσης οφείλεται κατά κύριο λόγο στην κυριολε

  Γιατί η αειφόρος ανάπτυξη συνιστά άρνηση του φιλελευθερισμού. Ο όρος “αειφόρος ανάπτυξη” προέκυψε από τη μετάφραση του αγγλικού όρου sustainable development. Ο όρος έγινε ουσιαστικά συστατικό στοιχείο της οικονομικής θεωρίας από τη Διεθνή Συνάντηση για το Περιβάλλον του Ρίο ντε Τζανέιρο, το 1992. Στην καθημερινή, αν όχι και στην τρέχουσα δημοσιογραφική γλώσσα, ο όρος χρησιμοποιείται με την έννοια μιας ανάπτυξης με ευαισθησία στο φυσικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, οι αντικειμενικές ανάγκες που οδήγησαν στη συνάντηση του Ρίο, ο προβληματισμός που καταγράφτηκε, οι αποφάσεις που ελήφθησαν, η συνέχεια που έκτοτε έχει δοθεί και τα βασικά κείμενα της ΕΕ τα σχετικά με το θέμα, μας αναγκάζουν να παραδεχθούμε ότι η αειφόρος ανάπτυξη αποκαλύπτεται και εδραιώνεται: Ως η άρνηση των βάθρων φιλελευθερισμού ως οικονομικής θεωρίας των ηθικών, πολιτισμικών και πολιτικών αξιών, επί των οποίων στηρίχθηκε και τις οποίες υπηρέτησε. Ως αναγκαία και αναπόδραστη στρατηγική σχέσεων ανθρώ

«Ανάκλιντρα στη θάλασσα». Η ζητούμενη, αναγκαία διόρθωση του ελληνικού τουρισμού.  Οι φωτογραφίες με το διαβόητο –πλέον– μπιτς μπαρ της Ρόδου με τα θαλάσσια ανάκλιντρα και τον σερβιτόρο μέσα στη θάλασσα, άνοιξαν κάπως ετερόδοξα την συζήτηση για το τουριστικό μοντέλο και προφίλ της χώρας μας. Κακώς, η συζήτηση επικεντρώθηκε στα εργασιακά δικαιώματα και τις απολαβές του εργαζόμενου. Τ ο πρόβλημα , ωστόσο, με την συγκεκριμένη περίπτωση, αφού εξ άλλου αποδείχθηκε ότι ο εργαζόμενος αμείβεται ικανοποιητικά για μια εποχιακή εργασία, είναι ευρύτερο: αυθαιρεσίας, βλαπτικών ως προς το τοπίο και το περιβάλλον παρεμβάσεων, κουλτούρας και ευρύτερου προφίλ που προβάλουν τέτοιες ενέργειας προς τα έξω. Και βέβαια, ανακεφαλαιώνοντας, της ανισόρροπης ανάπτυξης που δημιουργείται στη χώρα μας από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, παράγοντας που ενθαρρύνει όλα τα παραπάνω. “η τουριστική μονοκαλλιέργεια, το γεγονός ότι ο ελληνικός τουρισμός ακολουθεί νοοτροπίες "φαρ ουέστ", μηδεν

 Η ανάγκη για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Και δύο αντίθετα παραδείγματα δύο βιομηχανικών χωρών, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας. H συζήτηση που διεξάγεται εσχάτως γύρω από την οικονομική πολιτική της χώρας περιορίζεται, ως μονοκαλλιέργεια, σχεδόν αποκλειστικά στη φορολογική πολιτική. Και δεν συζητιούνται καθόλου τα βασικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η οποία παραμένει θεμελιωδώς παρασιτική , παρά τις αλλαγές προς τη θετική κατεύθυνση που έχουν γίνει στη μεταμνημονιακή περίοδο, όπως η αύξηση των εξαγωγών Το βασικό ζήτημα της ελληνικής οικονομίας είναι πως εξακολουθεί εν πολλοίς να παραμένει αγκιστρωμένη στο καταναλωτικό μοντέλο , παρότι αυτό κατέρρευσε με πάταγο κατά την κρίση των μνημονίων και η χώρα θα έπρεπε να βαδίσει προς μία παραγωγική κατεύθυνση. Αν θέλαμε μάλιστα να προβούμε σε μία περιοδολόγηση της ελληνικής οικονομίας μεταπολεμικά, θα λέγαμε πως αυτή χωρίζεται σε δύο βασικές περιόδους: την πρώτη, 1949-1975, θα τη χαρακτηρίζαμε περίοδο συσσώρευσης με μεγάλες κοιν