IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μια σειρά από κοινωνικοπολιτικά συμβάντα υποδεικνύουν ότι ο ανθρώπινος φόβος, ο διάχυτος πανικός αλλά και η «τυφλή» κοινωνική και ατομική βία που βιώνουμε καθημερινά στις σύγχρονες κοινωνίες δεν αποτελούν τόσο τις ορατές «παρενέργειες» ή τα υποπροϊόντα της εγωιστικής ανθρώπινης φύσης, αλλά μάλλον την κυρίαρχη ιστορική επιλογή μιας νέας μορφής άσκησης εξουσίας. Το καινοφανές στοιχείο, σήμερα, δεν είναι η εκμετάλλευση από την εξουσία των εγγενών και διαχρονικών βιο-ψυχολογικών μηχανισμών του φόβου, αλλά η συστηματική καλλιέργεια και η καλοσχεδιασμένη διαχείριση του ανθρώπινου φόβου σε πλανητικό επίπεδο. Αν, όπως όλα δείχνουν, η νέα σκιώδης βιο-πολιτική δεν προσβλέπει τόσο στη μεγιστοποίηση του οικονομικού κέρδους αλλά μάλλον στην ελαχιστοποίηση του εγγενούς βιολογικού πλούτου και της ποικιλομορφίας της ανθρώπινης ζωής, τότε η πλανητική απαξίωση της εργασίας και άρα της οικονομίας, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με την ασαφή απειλή και τον διαρκή φόβο για την επιβί

Για το μέλλον του ανθρώπινου είδους έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς πολλά ιδιαιτέρως ζοφερά ή, εναλλακτικά, υπεραισιόδοξα σενάρια. Θα εξετάσουμε μερικά από τα πιο πρόσφατα σενάρια και αν αυτά δικαιολογούνται επιστημονικά. Πάντως, το κρίσιμο ερώτημα είναι: Με δεδομένες τις πολύ πρόσφατες βιοτεχνολογικές μας δυνατότητες, θα επιλέξουμε ή, ενδεχομένως, θα αναγκαστούμε να υπερβούμε τεχνολογικά τη μέχρι σήμερα απαραβίαστη βιολογική φύση μας, δηλαδή την αυτόνομη πραγμάτωση της ιδιαίτερης ταυτότητά μας; Αν δηλαδή τελικά θα επιλέξουμε, ως είδος, την ήδη ορατή προοπτική της δημιουργίας -βάσει σχεδίου και συνειδητά- μετανθρώπινων πληθυσμών από υπερανθρώπους και υπανθρώπους. Πρόκειται για ένα επίκαιρο και ιδιαίτερα καυτό βιοπολιτικό πρόβλημα, αφού ό,τι μέχρι πρόσφατα διαφοροποιούσε την ανθρώπινη ιστορία από τη βιολογική μας εξέλιξη ανήκει ήδη στο παρελθόν: ο εργαστηριακός επανασχεδιασμός του γονιδιώματος, η τεχνητή επέκταση του προσδόκιμου ζωής και η «αναβάθμιση» του ανθρώπινου

Έργο του  Thomas Hart Benton .  Με αφορμή τις δηλώσεις του Stephen Hawking ότι «η πλήρης ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να σημάνει το τέλος του ανθρώπινου είδους».  Στη νεωτερική εποχή υποτίθεται ότι οι παλιές θρησκείες και το συνδεόμενο με αυτές θρησκευτικό πνεύμα έχει υποχωρήσει. Αντί αυτών επικράτησε, μάλλον σε παγκόσμιο επίπεδο, μια καινούργια θρησκεία, αυτή της «Συνεχούς Ανάπτυξης» και του «Τεχνολογικού Μεσσιανισμού». Αυτή υποσχόταν και υπόσχεται ακόμη ότι η ανάπτυξη της οικονομίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας θα λύσουν όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και θα φέρουν την ευτυχία του. Αρχιερείς αυτής της θρησκείας είναι βασικά οι οικονομολόγοι. Αυτοί υποστηρίζουν ότι το σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα μπορεί να αυξάνεται απεριόριστα και παρουσιάζουν μια καμπύλη της οικονομίας που αυξάνεται εκθετικά προς τα πάνω, προς το άπειρο. Το «ιερατείο» της είναι οι κάθε είδους επιστήμονες, που υποστηρίζουν ότι η επιστήμη θα έχει τις λύσεις σε όλα τα μ

«Αυτό που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά είναι η ιδέα ότι το επόμενο στάδιο της ιστορίας θα περιλαμβάνει όχι μόνο τεχνολογικές και οργανωτικές μεταβολές, αλλά και θεμελιώδεις μεταβολές της ανθρώπινης συνείδησης και ταυτότητας. Και οι μεταβολές αυτές μπορεί να είναι τόσο θεμελιώδεις που να θέσουν υπό αμφισβήτηση τον όρο “άνθρωπος”». Η βιοπολιτική του μέλλοντός μας (ΙV) Κάθε ανθρώπινη ζωή θεωρείται πλέον ότι ανήκει αποκλειστικά στη δικαιοδοσία της κυρίαρχης βιοπολιτικής, η οποία διαχειρίζεται και εφαρμόζει, κατά το δοκούν, τις πρωτόγνωρες βιο-τροποποιητικές και βιο-καταστροφικές ικανότητες της τεχνοεπιστήμης. Στα προηγούμενα άρθρα μας επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε το φαινομενικά παράδοξο γεγονός ότι η «απανθρωποποίηση» της σύγχρονης πολιτικής προϋποθέτει και, ταυτοχρόνως, συνεπάγεται τη «βιολογικοποίηση» της ανθρώπινης κατάστασης. Το παράδοξο «λύνεται» αν αναλογιστούμε τον αξιοθρήνητα ανορθολογικό τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονες κοινωνίες οικειοποιούνται την επιστημ