IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Πρόσοψη της Κωνσταντινούπολης. 1560.  The Prospect of Constantinople (detail), ca. 1560, Melchior Lorck Μια δραματική ιστορία: τα τελευταία πενήντα χρόνια  της χριστιανικής Κωνσταντινούπολης.  Σε ένα παλαιότερο άρθρο ( Οι κατακτήσεις των Οθωμανών Τούρκων ως την άλωση της Κωνσταντινούπολης ) καταπιαστήκαμε με την τρομερή άνοδο των Οθωμανών και τις κατακτήσεις τους ως το 1402, την στιγμή δηλαδή που τσακίζονται από τον φοβερό Μογγόλο Ταμερλάνο στην μάχη της Άγκυρας. Ο σουλτάνος Βαγιαζήτ θα αιχμαλωτισθεί και λίγο αργότερα θα πεθάνει. Είναι η στιγμή που όλοι περιμένανε: η καθολική Ευρώπη, συγκλονισμένη από την μέχρι πρότινος πορεία των Οθωμανών, ανασυντάσσεται, οι προσφάτως κατακτημένοι βαλκανικοί λαοί βλέπουν μια τεράστια ευκαιρία για απελευθέρωση, οι υποταγμένοι Τουρκομάνοι φύλαρχοι για να αυτονομηθούν, ενώ οι αυτοκρατορία των Βυζαντινών ή πιο σωστά τα υπολείμματα της αυτοκρατορίας, βαυκαλίζονται με την ελπίδα πως θα απεμπλακούν από την ασφυκτικό εναγκαλισμό των Οθωμανώ

Η στρατηγική του Βυζαντίου μάθημα για τις ΗΠΑ. Συνέντευξη στον Δημήτρη Δεληολάνη Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους, πρέπει να διδαχθούν από το Βυζάντιο. Να χρησιμοποιήσουν με επιδεξιότητα ένα αρτιότατο δίκτυο πληροφοριών σε συνδυασμό με τη διπλωματία και, μόνο σε έσχατες περιπτώσεις, έναν καλά εκπαιδευμένο επαγγελματικό στρατό. Αυτοί οι ευφυείς χειρισμοί, που διατήρησαν κραταιά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί μία χιλιετία. Ο 68χρονος στρατηγικός σύμβουλος και ιστορικός Εντουαρντ Λούτβακ , κορυφαίος εκπρόσωπος του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Ουάσιγκτον , οχυρού της ρεπουμπλικανικής Δεξιάς, τεκμηριώνει αυτή τη θέση στο ογκώδες βιβλίο « Η Μεγάλη Στρατηγική του Βυζαντίου », που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ιταλία. Ο Λούτβακ κατά καιρούς εργάστηκε ως σύμβουλος των υπουργείων Αμύνης και Εξωτερικών και του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ. «Η Αμερική ποτέ δεν υπήρξε Ρώμη. Και αν σήμερα εφα

NASTASIC VIA GETTY IMAGES Το μωσαϊκό εθνών του βυζαντινού στρατού. Οι μισθοφόροι των Βυζαντινών προέρχονταν κυριολεκτικά  από όλα σχεδόν τα έθνη του τότε γνωστού κόσμου. Από τον 11ο αιώνα και μετά, οι ένοπλες δυνάμεις του Βυζαντίου εισήλθαν σε μια περίοδο μετάλλαξης. Οι αυτοκράτορες άρχισαν να φροντίζουν περισσότερο τα λεγόμενα «Τάγματα», δηλαδή τις επίλεκτες επαγγελματικές μονάδες, και παραμέλησαν εντελώς τους τοπικούς «Θεματικούς Στρατούς», που αποτελούνταν από τους κατοίκους της κάθε περιοχής. Παράλληλα, η απώλεια των μικρασιατικών εδαφών στέρησε από την Κωνσταντινούπολη την μεγαλύτερη δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού που διέθετε. Αυτοί και άλλοι παράγοντες, σε συνδυασμό με τις γενικότερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μιας σταδιακής παρακμής, είχαν ως αποτέλεσμα την εκτεταμένη χρήση ξένων μισθοφόρων από τους Βυζαντινούς. Την ίδια πρακτική ακολούθησαν και τα ελληνικά κράτη που προέκυψαν μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204, όπως

Δέκα μαύρα μυστικά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Για περισσότερα από 1.000 χρόνια το Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία δέσποσε στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο. Ένα μεγάλο μέρος τής δύναμης και της επιρροής της το οφείλει στον πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό της. Η Αυλή της, όμως, ήταν ένας λαβύρινθος από μηχανορραφίες, δολοπλοκίες και σκοτεινά μυστικά. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, όπως στις μέρες μας) έδιναν κι έπαιρναν. Κανείς δεν ήταν ασφαλής και δεν μπορούσε να εμπιστευθεί κανέναν. 10 - Οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης Το 1341, η αυτοκρατορία βρισκόταν σ’ έναν από τους συνήθεις εμφύλιους πολέμους. Ο νέος αυτοκράτορας Ιωάννης Ε’ Παλαιολόγος (1332-1391) ήταν εννέα ετών και ο φίλος τού πατέρα του Ιωάννης Καντακουζηνός (1292-1383) είχε διοριστεί αντιβασιλέας. Η μητέρα του αγοριού, η Άννα, και ο μέγας δούκας Αλέξιος Απόκαυκος συνέπηξαν συμμαχία για να σφετεριστούν την αντιβασιλεία, πυροδοτώντας μία τεράστια σύγκρουση. Αλλά αυτή τ