IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιά την Δύση ο μεσαίωνας ξεκινά το 476 μΧ με την εκθρόνιση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγουστήλου από τον Γερμανό στρατηγό magister militum Οδόακρο. Το μεγαλύτερο μέρος του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους κατέρρευσε όμως αρκετά χρόνια πριν, στα Γερμανικά φύλα. Το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, ή Βυζάντιο, δεν γνωρίζει μεσαίωνα. Το Βυζάντιον που εξελληνίσθηκε σε μεγάλο βαθμό με εξαίρεση περιόδους εμφυλίων συρράξεων και ταπεινωτικών ηττών από βαρβάρους αλλά και Δυτικούς, γνωρίζει χρόνια δόξας και μεγάλων ιστορικών μορφών. Πριν εξετάσουμε την ζωή κάποιον ισχυρών γυναικών του Βυζαντίου θα αναφερθούμε στο πώς ζούσαν οι γυναίκες των αντιπάλων του Βυζαντίου .   Οι άνδρες των Σλαβικών βασιλείων των Χρωβάτων (Κροατών), Σέρβλων (Σέρβων),  Σλαβο-Βουλγάρων και των Ρως (Ρώσων) έβαζαν τις γεροδεμένες γυναίκες να κάνουν σκληρές χειρωνακτικές δουλειές. Δηλαδή εκεί που το αλέτρι το τραβούσαν κανονικά τα βόδια, οι άνδρες έβαζαν τις γυναίκες να το τραβούν, με σχεδόν υπεράνθρωπη δύναμη. Σε πολλές επιδρ

   FILE PHOTO: EPA, SANJEEV GUPTA Στην ισλαμική σωτηριολογία υπάρχουν ομοιότητες με το Χριστιανισμό αλλά και μεγάλες διαφορές. Ένα από τα επίμαχα θέματα στην ισλαμική σωτηριολογική θεολογία είναι η ανταμοιβή για τους εναρέτως και ευσεβώς ζώντες, η οποία ολοκληρώνεται με την είσοδο στον παράδεισο (τζάννα), εντός του οποίου οι εισερχόμενοι θα απολαμβάνουν μεταξύ άλλων και γήινες απολαύσεις.   Η γενική λαϊκή αντίληψη, η οποία υπάρχει είναι ότι ο ισλαμικός παράδεισος είναι τόσο αισθησιακός και οι ευσεβείς που πάνε σε αυτόν θα ανταμειφθούν από τον Αλλάχ με 72 παρθένες – γυναίκες του παραδείσου (ουρί), οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη ωριμότητα και διαθέτουν μεγάλα στήθη. Αντιθέτως οι γυναίκες που πάνε στον παράδεισο θα ανταμειφθούν με μόνο ένα άνδρα και θα είναι ικανοποιημένες με αυτόν.  Στην πραγματικότητα παρόλο που υπάρχουν αρκετές πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Κορανίου, οι οποίες αναφέρουν ότι οι ενάρετοι άνδρες θα ανταμειφθούν με παρθένες εντούτοις η αυθεντικότητα

  Ὅλοι σὲ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγὼ σὲ προσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο. Ἀπὸ μακριὰ ἐξαπατᾶς. Θαρρεῖ κανεὶς πὼς ἔχεις ἐλαφρὰ ἀνακαθίσει να θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο ποὺ εἶδες, πῶς παίρνεις φόρα νὰ τὸ ζήσεις. Ἀπὸ κοντὰ ξεκαθαρίζει τὸ ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τὰ χέρια σου μ᾿ ἕνα σκοινὶ μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νὰ σὲ βοηθήσει νὰ ξεφύγεις τὴν ἀγωνία τοῦ αἰχμαλώτου. Ἔτσι σὲ παραγγείλανε στὸ γλύπτη: αἰχμάλωτη. Δὲν μπορεῖς οὔτε μία βροχὴ νὰ ζυγίσεις στὸ χέρι σου, οὔτε μία ἐλαφριὰ μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τὰ μάτια σου. Καὶ δὲν εἶν᾿ τὸ μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος. Ἂν κάτι πήγαινε ν᾿ ἀλλάξει στὴν πορεία τῶν μαρμάρων, ἂν ἄρχιζαν τ᾿ ἀγάλματα ἀγῶνες γιὰ ἐλευθερίες καὶ ἰσότητες, ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροὶ καὶ τὸ αἴσθημά μας, ἐσὺ θὰ πορευόσουναμὲς στὴν κοσμογονία τῶν μαρμάρων μὲ δεμένα πάλι τὰ χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σὲ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγὼ σὲ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατὶ γυναίκα σὲ παρέδωσε στὸ μάρμαρο ὁ