IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι νέες αγροτικές κινητοποιήσεις, εν μέσω των «εθνικών πληγών» και της βύθισης του πολιτικού συστήματος, υπενθυμίζουν, για μια ακόμα φορά, το συνεχιζόμενο και ατιμώρητο εθνικό έγκλημα του ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς. Η τελευταία υπήρξε ο βασικός πυλώνας της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας. Ο μνημονιακός οδοστρωτήρας είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας τις συνθήκες της οξύτατης νεοκολιγοποίησης της πλειονότητας της αγροτικής τάξης. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής γης είναι υποθηκευμένο στις ορέξεις των σύγχρονων μεγαλοτσιφλικάδων, δηλαδή των συστημικών τραπεζών, χωρίς κανένας να έχει ασχοληθεί με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας, αυτό της Αγροτικής Τράπεζας. Έτσι, έναν αιώνα, και πλέον από την εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ, για την κατάργηση των τσιφλικιών στη Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, βρισκόμαστε σήμερα στο ίδιο σημείο της έναρξης αυτού του εφιαλτικού κύκλου για την

Pierre Bitoun ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ε.Δ.ΝΙΑΝΙΟΣ [Ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπιτούν* είναι κατηγορηματικός: η εξαφάνιση των χωρικών είναι εθνοκτονία γιατί οδηγεί στην καταστροφή και όλων των άλλων τάξεων. Μιλάει βέβαια για τη χώρα του, τη Γαλλία, αλλά αν ισχύει για μια χώρα, αυτή είναι η Ελλάδα της καταστροφής που βιώνουμε. Επειδή προηγήθηκε αυτής η ερήμωση της υπαίθρου είτε με κατασταλτικούς μηχανισμούς – αστυνομοκρατία, δασική υπηρεσία σε ρόλο οικολογικής αστυνομίας – είτε με παντελή ανυπαρξία προγραμμάτων αξιοποίησης των τοπικών πλουτοπαραγωγικών πηγών (σήμερα το Κράτος επιδοτεί τους ιδιώτες για την εκμετάλλευσή τους) είτε με το δέλεαρ της βιομηχανικής ανάπτυξης που ακόμα έρχεται…(Και να βάλουμε κάποτε τα πράγματα στη θέση τους: όταν μιλούμε για ΧΩΡΙΟ, θα πρέπει να αναλογιζόμαστε ότι είναι αυτό που με το αίμα του, απελευθέρωσε την Ελλάδα από τον τουρκικό ζυγό και μετέπειτα αποτέλεσε υγιή οικονομικά παραγωγική μονάδα). Η επέλαση του κερδοσκοπικού καπιταλισμού στη συνέχεια αποτελείωσε

  EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ   Οι άνθρωποι [οι πολλοί] δεν καταλαβαίνουμε [μυστικόν γαρ το φέγγος -και το θάλπος] ότι το να μη διψάς είναι καλύτερο από το να πίνεις και το να μην πεινάς από το να τρως, και το να μην κρυώνεις από το να διαθέτεις πλήθος ρούχα [Λουκιανός, Περί πένθους: Το μη διψείν του πιείν πολύ κάλλιον και το μη πεινήν του φαγείν και το μη ριγούν του αμπεχόνης ευπορείν]. Ετσι και σήμερα, φίλος γιατρός συμβουλεύει να τρως υπό τον κορεσμό και να πίνεις υπέρ τη δίψα. Ηρακλείτειες παρακαταθήκες, πολύτιμες: να λιώνεις λίγο κριθάρι στο νερό και να το τρως ευχάριστα. Η λιτότης και η αποστροφή προς κάθε τι περιττό στο μεγαλείο της, μακριά από κάθε [υπερ]καταναλωτική μωροσοφία, εντεύθεν του νοήματος και της καθημερινής πράξης. Σεπτέμβρης: της γλυκύτητας της ατμόσφαιρας και των καρπών· ναι, των καρπών. Τα φρούτα ξεχειλίζουν και ευωδιάζουν, μακριά από φυτοφάρμακα και παραγωγική -τάχα- υστερία. Αφθονα τα καρπούζια και τα πεπόνια, ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάν

Υπήρχε κάποτε ένα μικρό καφενείο σε ένα ελληνικό χωριό της νότιας Πελοποννήσου που άκμαζε - και υπήρχαν πολλοί λόγοι που συνέβαινε αυτό. Κατ' αρχάς όλο το χωριό άκμαζε. Οι νέοι άνθρωποι έρχονταν από τις μεγαλουπόλεις στο χωριό, όπου έχτιζαν τα σπίτια τους και έκαναν τις οικογένειές τους. Επίσης υπήρχαν πολλές πηγές εισοδημάτων. Οι άνθρωποι μπορούσαν να καλλιεργήσουν τα αμπέλια ή να γίνουν κτηνοτρόφοι. Ο τρίτος λόγος ήταν η οικονομική ελευθερία. Τότε, υπήρχαν πολύ λίγοι περιορισμοί που εμπόδιζαν την έναρξη και τη λειτουργία μιας επιχείρησης. Το μικρό καφενείο δεν τα πηγαίνει καλά πλέον. Ούτε όμως και το χωριό. Πλέον οι νέοι άνθρωποι δεν έρχονται σε αυτό για να χτίσουν τα σπίτια τους, ενώ οι άνθρωποι που παραμένουν δεν έχουν πολλές ευκαιρίες για να βγάλουν χρήματα. Τι έγινε; Η Ευρωπαϊκή Ένωση τους είπε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουν την καλλιέργεια των αμπελιών. Ακολούθησαν οι επιδοτήσεις, για να διασφαλιστεί ότι οι αγρότες θα σταματούσαν τις εργασίες τους. Μετά ήρθαν

Οι ελιές. Η φθινοπωρινή πιρουέτα μου είχε σαν πραγματικό αντικείμενο τις ελιές. Σε ρόλο παρατηρητή περισσότερο, αφού μάζεψα όλο και όλο ένα τσουβάλι ελιές, μία μία από τα δέντρα. Το έκανα σαν προσκύνημα στις γενιές που πριν από εμένα γέμισαν τον τόπο ελαιόδεντρα, σε μια μακρινή εποχή που αυτό ήταν σχεδόν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν για να αξιοποιήσουν τα χωράφια και τον διαθέσιμο αγροτικό τους χρόνο. Οι ελιές στο νησί είναι σπαρμένες σε μυριάδες πεζούλια, αφού η κλίση του εδάφους είναι απότομη. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τρακτέρ ή άλλα μηχανοκίνητα εργαλεία, οι ελιές είναι θηριωδώς ψηλές, μόνο αυτά τα μηχανάκια που τινάζουν μπορούν να σε βοηθήσουν. Μετά πρέπει να έχεις καθαρίσει, να έχεις στρώσει δίχτυα, να μαζέψεις τις ελιές που έχουν πέσει από το έδαφος. Και να κουβαλήσεις τα τσουβάλια μέχρι τους λιγοστούς αγροτικούς δρόμους για να τα πας στα ελαιοτριβεία. Το αποτέλεσμα σε λάδι σημαίνει τεράστια προσπάθεια και χρόνο, που αν τα αθροίσεις βλέπεις