IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Επειδή πολλά μας τα λένε οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Γερμανοί κι επειδή η ψυχολογία μας είναι στα τάρταρα, καιρός να ξαναθυμηθούμε ορισμένα πράγματα από την ιστορία μας. Και να τα υπενθυμίσουμε και σ΄ όλους αυτούς που σήμερα μας αντιμετωπίζουν απαξιωτικά, έχοντας να αντιπαρατάξουν μόνο τις γνώσεις τους στην τοκογλυφία. Το ντοκιμαντέρ είναι από μια γαλλική σειρά που θα σας θυμίσει το πόσο περήφανοι πρέπει να είστε που γεννηθήκατε Έλληνες.  
 Ο Θρ ύ λος των Επιστημ ώ ν ε ί ναι μια σειρ ά βραβευμ έ νων γαλλικ ώ ν ταινι ώ ν τεκμηρ ί ωσης ( Michel Serres )  του   Γ ά λλου φιλοσ ό φου και συγγρ αφέα Michel Serres και αναφ έ ρεται στο "θα ύ μα των Ελλ ή νων". 
 Στην έκρηξη των γνώσεων και των επιστημών απο τον 6ο αιώνα έως και τον 4 αιώνα σε ένα μικρό ηλιόλουστο κομμάτι γης, την Ελλάδα, γεννήθηκαν οι επιστήμες που εξακολουθούν να μας οδηγούν μέχρι σήμερα. 

Η ίδια η επιστήμη, η οποία είναι το καμάρι του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, και που η γέννησή

Έτσι  σκοτώνουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και τον Ελληνισμό, αν θεωρήσουμε ότι η μητρόπολη είναι η κοιτίδα ολόκληρου του Ελληνισμού. Μια εικόνα μετα-Άλωσης έθνους προκύπτει από την τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής γενικότερα για την Ελλάδα: To 64% των Ελλήνων ηλικίας 15-35 ετών δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν σε άλλη χώρα για να εργαστούν. Όπως ακριβώς συνέβαινε και μετά την Άλωση της Πόλης. Όλοι ήθελαν να φύγουν στην Δύση, τα λαμπρότερα μυαλά του Ελληνισμού βρήκαν καταφύγιο και μεταλαμπάδευσαν το ελληνικό πνεύμα στην ιταλική χερσόνησο και την Γαλλία. Τώρα φεύγουν στα πέρατα της Οικουμένης στην μεγαλύτερη εθνική αιμορραγία που προκάλεσαν οι Παπανδρέου και το Μνημόνιο. το 64% των Ελλήνων ηλικίας 15- 35 ετών (27% για περιορισμένο χρονικό διάστημα και 37% μακροπρόθεσμα) δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν και να εργαστούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.  Και γιατί να μην συμβεί αυτό όταν αυξήθηκε η, ήδη απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα, α

H χώρα μετατράπηκε σε επαρχία με ηγεμόνες τραγικούς πολιτικούς που λειτουργούσαν όπως οι πολιτευτές στις ελληνικές ταινίες του ’60. Η θεωρία της Ψωροκώσταινας αναβιώνει και πάλι.  Η Ελλάδα καλείται να παραμείνει υποταγμένη σε πολιτικές που διαμόρφωσαν την υποταγή της. Στον πατέρα μου αρέσει πολύ η έκφραση «από τότε που κατάλαβα τον κόσμο». Και προσθέτει διάφορα, συνήθως ιστορίες μιας ζωής με ταλαιπωρία αλλά και πολύ κουράγιο. Να που αισθάνομαι την ανάγκη να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ, ίσως γιατί μπήκα σε ηλικία που μου αρέσουν οι ιστορίες και αναζητώ το κουράγιο, όπως πια όλοι οι Έλληνες. Από τότε που κατάλαβα τον κόσμο, λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 -λίγο πριν από την ανήσυχη εφηβεία που δεν ήξερα πως θα με ρίξει σε μια τόσο ιστορική περίοδο, που σήμερα χαρακτηρίζεται ως η αιτία όλων των κακών-, αντιλαμβάνομαι πως για να απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, στους ανθρώπους και στις καταστάσεις υπάρχουν πολλοί τρόποι. Αλλά δύο συμπεριφορές. Αυτή που σε βάζει απέ

    «Πώς είδε ο κόσμος το γεγονός;» Από μία αιματηρή διαδήλωση μέχρι την κατάκτηση του Euro ή της… Eurovision, μετά την εσωτερική «κατανάλωση», πάντα ακολουθεί η ερώτηση. Πώς είδαν τα ξένα Μέσα όσα έγιναν; Το «βλέμμα του Άλλου» πάντα καθόριζε άλλωστε την αυτοεικόνα μας ή ακόμη και την συμπεριφορά μας, ίσως γιατί η γνώμη όσων είναι «έξω από τον χορό» αποτελεί αναμφισβήτητα ένα είδος καθρέφτη της πραγματικότητάς μας, όπως την βιώνουμε εμείς.   Πώς όμως την αφομοιώνουν οι κάτοικοι άλλων χωρών; Τι έρχεται στο μυαλό ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του πλανήτη στο άκουσμα της λέξης «Ελλάδα»; Μας μισούν οι Γερμανοί; Πώς αντιλαμβάνονται την κρίση και τις εξελίξεις, όχι τα media, αλλά οι απλοί πολίτες της Ιταλίας ή της Σκανδιναβίας; Σκεφτήκαμε να πάρουμε και εμείς μια δόση από «την ευγενική καλοσύνη(;) των ξένων» και ρωτήσαμε επτά ανθρώπους από επτά διαφορετικές χώρες την γνώμη τους περί… GR. «Ελλάδα». Όπως «φέτα». Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό ενός πολ

Grèce, berceau d’un autre monde  Pour un soutien au combat du peuple grec et pour une libération immédiate des manifestants emprisonnés. Non, bien que dramatique, ce qui se déroule en Grèce n’est pas une catastrophe. C’est même une chance. Car le pouvoir de l’argent a, pour la première fois, dépassé allègrement le rythme jusque-là progressif, méticuleux et savamment organisé de la destruction du bien public et de la dignité humaine. Et ce, sur une terre aussi réputée pour sa philosophie de vie aux antipodes du modèle anglo-saxon que pour sa résistance inlassable aux multiples oppressions qui ont tenté de la mettre au pas. Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses tradit

''GREECE ONE OF THE GREATEST BRANDS THAT'S NEVER BEEN BRANDED''  

    ΤΑΣΣΟΣ ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ Αποκαθιστώντας την εικόνα της Ελλάδας Φωτεινή Τσαλίκογλου  Η εικόνα της χώρας µας εκεί έξω: Ριάλιτι στην Αγγλία, καρτούν στην Αµερική, ιστορίες µε ευτελείς τεµπέληδες και απατεώνες στη Γερµανία... Εικόνες που τσαλακώνουν την περηφάνια και την αυτοεκτίµηση ενός λαού. Η εικόνα µας που πονάει και πληγώνει. Οµως ο ποιητής έλεγε: « Οπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα (σ.σ.: κι όχι η εικόνα της) µε πληγώνει ». Και δεν είναι µόνο οι καταγγελτικές εικόνες των ξένων που πληγώνουν, είναι και οι άλλες, οι πιο ήπιες, οι πιο συγκαταβατικές. Ακουγα π.χ. χθες ξένους ανταποκριτές στην Αθήνα να δηλώνουν µε έναν ήπιο συµπαθητικό λόγο στην τηλεόραση: « Συµπαθώ τους Ελληνες, δεν είναι η πηγή κάθε κακού», «∆εν είστε δα και οι χειρότεροι µέσα στην ευρωζώνη ». Ακουγα αυτόν τον καθησυχαστικό, συγκαταβατικό λόγο και δεν ήξερα ποιος είναι χειρότερος. Ο άγρια καταγγελτικός ή αυτός ο ήπια συγκαταβατικός λόγος. Ο πρώτος σε λοιδορεί, ο δεύτερος µε φιλανθρωπική µεγαλ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ !!! Η καλή πλευρά των Ελλήνων Του Aλέξη Παπαχελά Η Ελλάδα περνάει μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική κρίση, που έχει φέρει το κράτος στα όριά του. Υπάρχουν, όμως, ακόμη άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Παράδειγμα πρώτο: οι γιατροί και νοσηλευτές ενός κρατικού νοσοκομείου, του Ερυθρού Σταυρού, κατά τη διάρκεια μιας εφημερίας, νύχτα Σαββάτου. Εβλεπες νέα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους με όρεξη και σύστημα, χωρίς γκρίνιες και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που απάλυνε όλα τα προβλήματα γύρω τους. Γιατροί και νοσηλευτές δεν είχαν πληρωθεί εφημερίες για μήνες, οι ελλείψεις σε διάφορα υλικά ήταν πολλές, αλλά το σύστημα δούλευε παρά το χάος που πολλές φορές δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ασθενείς ή και οι συγγενείς τους. Δεν θα ξεχάσω την «παρέα» των νοσηλευτών που έκαναν πλάκα για τις χαμένες εφημερίες και τα «χάλια» του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, είχες την αίσθηση ότι το σύστημα δούλευε και πως δεν βρισκόσουν σε

  Είναι απίθανη η φύση αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Ομορφότερη από ποτέ. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν την αξιοποιούμε. Και σαν παραγωγική πηγή, αλλά και σαν προορισμό αναψυχής, ευεξίας και υγείας. Σ. Παπαλουκάς «Κόκκινες στέγες στη Λέσβο» Χωριά υπάρχουν   Η φύση στην ελληνική περιφέρεια φωνάζει για τις ευκαιρίες αξιοποίησής της και επιστροφής στο χωριό - και την ανάπτυξη   Τρεις ημέρες στο «χωριό » (όπως από τα παλαιά έμεινε να αποκαλούμε τη σημερινή κωμόπολη-τόπο καταγωγής του πατέρα) αρκούν για να αντιληφθείς το πόσο στρεβλή και γι’ αυτό ευάλωτη ήταν η ελληνική ανάπτυξη. Αλλά και να διαπιστώσεις ότι αυτό το « στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα », είναι πολύ πιο ορατό εκεί έξω. Λαθεύει όποιος ακόμη νομίζει ότι στην περιφέρεια η οικονομική κρίση δεν είναι αισθητή. Σε μια χώρα όπου η λέξη απασχόληση είναι, για περίπου μισό αιώνα τώρα, συνυφασμένη με την αστυφιλία και τις μεγαλουπόλεις, εύκολα καταλαβαίνεις πως με λιγότερες δουλειές στο κέντρο, λιγότερες είναι κ

Λέοντα Καλογερόπουλου:''Ελληνικο εμπορικό'' Ενίσχυση Οράματος, αντί Κατατονίας    1 Οσοι, αντιδραστικοί, τριάντα χρόνια τώρα γράφαν για την κατηφόρα, κι εμείς δέν παίρναμε χαμπάρι (έτσι που ήμασταν μεγαλορρήμονες Αντιλαϊκοί λαϊκιστές της πεντάρας), τώρα πιά δέν έχουν κανέναν λόγο να συνεχίσουν να φωνάζουν. Κι ούτε βέβαια να επιχαίρουν μπορούν « σας τα λέγαμε ΄μείς». Τώρα, που όλοι τον νοιώσαμε τον πάτο (όλοι, εκτός απ΄ τους παλαιοημερολογίτες αφενός, και τα κομματικά φοιτητικά μαγαζάκια αφετέρου), τώρα λέγω εκείνοι οι « αντιδραστικοί» (τρομάρα στην ορολογία μας), έχουν νομίζω ένα άλλο καθήκον:  α) Να συμβάλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων, για τη δημιουργία των απαιτούμενων αντισωμάτων, κόντρα στην Ηττοπάθεια. β) Να συμβάλουν σε μια χειροπιαστή Αυτοεκτίμηση, στηριγμένη σε όσα σήμερα δημιουργεί ο Λαός μας, κι όχι σ΄ όσα χάλαγε μέχρι χθές- ούτε σ΄ όσα επιστημονικοφανή φούμαρα μας διηγούνταν καμπόσοι. Κι άς βοηθήσουμε κι εμείς σ΄ αυτόν τον σκοπόόση ημίν δύ

(...) Αυτές οι εικόνες θα ’πρεπε να στοιχειώνουν τον ύπνο των κυβερνητών, των πολιτών, όλων (...) (Από το''ΒΗΜΑ''13-12-2009) Η Αθήνα τον Αύγουστο Ο Αύγουστος αποδιοργανώνει την πόλη. Την επιβραδύνει, την αραιώνει, την κάνει πιο ανθρώπινη. Ετσι ξέραμε. Τούτο το καλοκαίρι όμως μάς δείχνει την πόλη απάνθρωπη. Η αραίωση του πληθυσμού αποκαλύπτει μεγεθυσμένες, ολοφάνερες, τις ζώνες αθλιότητας στην καρδιά της πρωτεύουσας. Οι άθλιοι των Αθηνών δεν πάνε διακοπές, μένουν πάντα εκεί, αφημένοι στα τελευταία σκαλιά της επιβίωσης. 3ης Σεπτεμβρίου, σε μια εσοχή κτιρίου, πίσω από χαρτόκουτα, ένα τσαρδί ακρωτηριασμένων τοξικομανών· με τα αμαξίδια κινούνται για επαιτεία και δόση. Στα Χαυτεία, μέρα μεσημέρι, δίπλα στο Ταχυδρομείο, δύο τοξικομανείς εξουθενωμένοι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο· οι διαβάτες τους παρακάμπτουν αμήχανοι, και από την επόμενη διάβαση στρέφουν το βλέμμα τους να επιβεβαιώσουν αυτό που μόλις είδαν, σαν να μην το πιστεύουν. Ποιος να

Έργο του ΜΙΚΗ ΜΑΤΣΑΚΗ ''Απ' το ψήλωμα, Μύκονος'' ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ Η Μύκονος του Γιώργου Βέλτσου Ο καθηγητής και ποιητής επιστρέφει στο νησί των Κυκλάδων για να μας το δείξει έτσι όπως δεν το ξέρουμε και για να γράψει για τις ιδέες και τους ανθρώπους που το κατοίκησαν πραγματικά, προτού ο τουρισμός και το τζετ σετ τού κάνουν το μνημόσυνο «Γεννήθηκα στη Μύκονο. Δεν γεννήθηκα εκεί. Γεννήθηκα για δεύτερη φορά το καλοκαίρι της χρονιάς που πέθανε η μητέρα μου. Βρέθηκα στη θέση της για πρώτη φορά, στη βεράντα του σπιτιού της, απέναντι από τη φοινικιά και τη δύση. Ευθυγραμμίστηκα, στην τελική ευθεία, προς δυσμάς. Γράφω για τη Μύκονο. Ξηλώνω και υφαίνω έναν ιστό από δημοσιευμένα και αδημοσίευτα γραπτά μου. Και δεν λογαριάζω τους μνηστήρες... Στο σπίτι μου, στη Μύκονο, στην ντουλάπα του διαδρόμου, διακρίνω ακόμα τις γραμμές-σημάδια που χάραζε ο πατέρας μου όταν με έστηνε μ΄ ένα βιβλίο στο κεφάλι για να δει πόσο είχα ψηλώσει από το προηγούμενο καλοκαίρι. Πριν λίγα χρόνια, έ