IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Η Ελλάδα είναι ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι, γράφει ο ποιητής. Αν χαθούν τα ξαναφτιάχνεις. Στη Ελλάδα της ΕΕ απογορεύεται στον έλληνα διά ροπάλου να φυτεύσει αμπέλι, μια ρίζα ελιάς, ούτε να κατασκευάσει ένα ψαροκάικο, εκτός αν είναι για να κουβαλά τουρίστες. Υπήρξαν ανεπαρκείς και ανίκανοι οι Έλληνες διαπραγματευτές να διασφαλίσουν κάποια πράγματα που χαρακτήριζαν και χρωμάτιζαν διαχρονικά τον τόπο; Η μήπως στην “πρεμούρα” τους να γίνουν “ευρωπαίοι” με την βούλα του (Γερμανού Αυτοκράτορα) Καρλομάγνου  θεμελιωτή τάχατες της σύγχρονης (Δυτικής) Ευρώπης το 1200 μ.χ.-και από την οποία η κλασσική Ελλάδα είναι παντελώς απούσα- έδωσαν γή και ύδωρ; Προφανώς, τραγικά όπως και κωμικά καταδεικνύονται και από την παρούσα κρίση, συμβαίνουν και τα δύο. Εδώ βρισκόμαστε στο παρά πέντε να διασφαλιστούν ως ευρωπαϊκό κεκτημένο οι κατάφορα ρατσιστικές δομές μιάς λύσης του Κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, διότι το απαιτεί η Τουρκία, μια χώρα που δεν είναι μέλος

(...) Αν τα φαινόμενα δηλώνουν τυφλή λαϊκή (εκδικητική) αντίδραση σε ένα ανήθικο και ανίκανο, κυριολεκτικά σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα ήταν συμφέρον των δανειστών να ποντάρουν σε «ισοδύναμα» των οικονομικών τους απαιτήσεων υπονομευτικά της σήψης του πολιτικού στην Ελλάδα κατεστημένου; Θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, μόνο αν πετύχουν να στηθεί στην Ελλάδα λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός. Αφού καταλυθεί αμείλικτα το πελατειακό κράτος, η συνταγματικά παντοδύναμη κομματοκρατία. Και αφού λειτουργήσει νέμεση: να λογοδοτήσουν οι αυτουργοί της σημερινής καταστροφής. Το ρεαλιστικό ισοδύναμο της καταβολής των οφειλών μας είναι η ανατροπή της διαχειριστικής πολιτικής μωρίας. (...) Ε​​ρωτήματα που γεννάει, μέσα από την αγωνία, η σύνεση: Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές της Ελλάδας, πως αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, αν συνεχίσει μόνο να δανείζεται και να καταναλώνει όλο και πιο στενεμένα, δεν θα πάρουν ποτέ πίσω

Σκίτσο του Βαγγέλη  Παπαβασιλείου Mε την αλλαγή των κυβερνήσεων, πάντα κάποιοι χάνουν τον ύπνο τους. Ειδικά, σε χώρες σαν τη δική μας, που ανέκαθεν δημιουργούσαν μικρά η μεγάλα κατεστημένα εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ως τώρα όμως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η απειλή της αποκάλυψης πολύ γρήγορα έσβηνε, δεδομένης της αμοιβαιότητας που υπήρχε στις «κοινές αναφορές» σε συμφέροντα και δίκτυα διαφθοράς. Έχει αποδειχθεί ότι είχαν την πολυτέλεια να συγκαλύπτουν την εγκληματικότητα, επειδή αφορούσε πάντοτε κάποιον από τη δική τους ομάδα. Εξάλλου, τα περιθώρια ήταν μεγάλα, αφού οι σύμμαχοι ή οι δανειστές συμμετείχαν ως συνένοχοι, αδιαφορώντας ή «αξιοποιώντας» την ανοχή τους. Η πρόσφατη περίπτωση της Siemens και του Χριστοφοράκου είναι χαρακτηριστική.    Τώρα όμως, προκύπτει μια διαφορετική κατάσταση, δεδομένου ότι τα περιθώρια ανοχής των ξένων σε μεταρρυθμίσεις και δομικές αλλαγές φαίνεται να έχουν τελειώσει. Αν δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει σε μια νέα συμφωνία για την ανταλλαγή χρέο

photo: cℓaiяe@Flickr  Αφού πήραμε μια νέα δόση αηδίας από το πολιτικό μας σύστημα, με την υπόθεση Χαϊκάλη, πορευόμαστε το 2015 στις εθνικές εκλογές με φόντο έναν πολυποίκιλο λαϊκισμό, που πασχίζει να δείξει πόσο χρήσιμος είναι στον τόπο. Οι πάντες θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Μνημόνιο, βιώνοντας την αυταπάτη της απαλλαγής από τους μηχανισμούς εποπτείας των πιστωτών στα επόμενα τριάντα χρόνια! Έτσι, οι λαϊκιστές της Δεξιάς (που σχίζουν φύλλο-φύλλο το Μνημόνιο) και της Αριστεράς (που θα το σχίσουν μια και έξω), προσπαθούν να δείξουν στους Έλληνες ψηφοφόρους πόσο κακοί είναι ή θα είναι απέναντι στην τρόικα… Με ακατανόητη τακτική, με αντιφατικές στρατηγικές και με πλήθος ανδρών και γυναικών ενός μετρίου πολιτικού αναστήματος και ήθους, προσπαθούν να πείσουν οι εραστές της εξουσίας τους πολίτες, ότι η σωτηρία της χώρας εξαρτάται από τη σύγκρουσή τους με την τρόικα και μόνο. Δεν είμαστε υποστηριχτές τέτοιων Μνημονίων, που με τις πολλές λανθασμένες επιλογές τους ή τα

Οι εκλογές αυτές είναι ίσως οι πρώτες στην ελληνική ιστορία που έχουν ένα πρόταγμα ευρωπαϊκό και συναρθρώνουν την ελληνική με την ευρωπαϊκή πολιτική. Αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Αν και αποτυπώθηκε κυρίως με οικονομικούς όρους, δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά πολιτική και κοινωνική και το μέγεθός της δεν οφείλεται μόνο στις προ κρίσης αιτίες αλλά κυρίως στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπισή της. Προπαντός δεν ήταν αποκλειστικά ελληνική. Ηταν κρίση που  συνάρθρωνε τις εσωτερικές αιτίες με τις ευρωπαϊκές και σε ευρύτερο πλαίσιο με τις διεθνείς. Ηταν οι συνέπειες στην Ελλάδα της πρώτης κρίσης της παγκοσμιοποίησης. Συνέπειες της μη προσαρμογής αλλά και ταυτόχρονα των νέων κανόνων που αυτή η κρίση επέβαλλε. Η αντιμετώπιση της κρίσης επίσης έδειξε τις αντιφάσεις της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης. Αφενός ο στενός κορσές του ενιαίου νομίσματος, αφετέρου τα διαφορετικά επιτόκια, οι διαφορετικοί κανόνες δανεισμού κ.τ.λ. Είναι κρίση των προτεραιοτήτων επάνω στις οπο

(...) Χωρίς σχέδιο, άλλες μεταρρυθμίσεις καρκινοβατούν, άλλες διαρκώς ετεροχρονίζονται, άλλες για αλλού ξεκίνησαν κι αλλού πάνε. Η μεταρρύθμιση του κράτους έχει απολήξει σε ένα κράτος πολύ πιο μικρό στις κοινωνικές υπηρεσίες του και πολύ πιο μεγάλο όσον αφορά τον κυκεώνα των νομοθετικών ή άλλων ρυθμίσεων σε βάρος της καθημερινότητας και της ανάπτυξης. Η δικαιοσύνη εξακολουθεί να αποδίδεται με απίστευτη καθυστέρηση, καθώς οι σχετικές αποφάσεις που είχαν ληφθεί την περίοδο της υπηρεσιακής κυβέρνησης Πικραμμένου έχουν ριφθεί στον κάλαθο των αχρήστων. Η Παιδεία όταν δεν μετρά χαμένα εξάμηνα νιώθει τυχερή. Οι αποκρατικοποιήσεις, αντί να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και ανταγωνισμό, τείνουν προς τη δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων με κεφάλαια, ενίοτε, αμφισβητούμενης ποιότητας. Η φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο είναι οι άθικτοι τροφοδότες λογαριασμοί της διαπλοκής, της διαφθοράς και του κόσμου της νύχτας. Η μόνη ουσιαστική και μεγάλη αλλαγή έγινε στην αγορά εργασίας:  Διαλύθηκε. (...