IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια; Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες; Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους; Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές; Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια. Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου. Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε. Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και δι

... Το κεντρικό πολιτικό εργαλείο για την κλοπή, για τον πολιτιστικό αφανισμό είναι αυτό το αρχιτεκτονημένο μίσος.  Ολοι μόνοι.  Η κεντρική εξουσία ζει επιτέλους ελεύθερη ...     Του Γιάννη Γαΐτη Κιχ  Βάζει την κάρτα στη σχισμή. «Μηδέν υπόλοιπο». Δεν είναι δυνατόν. Ξανά, αργά. «Η συναλλαγή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί». Ηθελε 150 ευρώ για το σουπερμάρκετ της Παρασκευής.  Η μαύρη τραπεζική σχισμή παρέμενε σιωπηλή. Αυτό θα πει στάση πληρωμών; Αυτό γίνεται αν φύγει κανείς από το ευρώ; Κλειδώνουν οι αποταμιευμένες δύο χιλιάδες στην τράπεζα, δεν μπαίνει κανένας μισθός; Τέλος; Μπροστά σ' αυτή την τρισμέγιστη απώλεια της κανονικής Παρασκευής, της κανονικής μέρας στήνεται όλο το όργιο. Αν θες μια στοιχειωδώς κανονική μέρα, μια μέρα που να θυμίζει αχνά το αναπτυγμένο παρελθόν σου, δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα, δεν διαθέτεις τίποτα, δεν δικαιούσαι τίποτα. Ανήκεις στη νέα κοινότητα του τίποτα, στην ηθική του μηδέν. Παρ' όλα αυτά

Το περήφανο ΟΧΙ στη Μέρκελ και άλλες περιπέτειες του θρυλικού ΓΑΠ Η υποτροπή της δημοσιονομικής κρίσης στην Ιρλανδία πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τείνουν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Χέρμαν βαν Ρομπέι, δεν υπερέβαλε όταν έλεγε ότι η κατάσταση θέτει « υπαρξιακό ζήτημα για το ευρώ » και η Αγκελα Μέρκελ δεν είχε άδικο όταν εκτιμούσε ότι « αν πέσει το ευρώ, θα πέσει και η Ευρωπαϊκή Ένωση», τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή. Αφορμή για την υποτροπή της κρίσης στάθηκαν οι δηλώσεις Μέρκελ κατά τις οποίες το κόστος της ελεγχόμενης χρεωκοπίας περιφερειακών χωρών- την οποία προετοιμάζουν ήδη οι χώρες του πυρήνα υπό γερμανική ηγεμονία- πρέπει να επωμιστούν όχι μόνο τα κράτη, αλλά και οι τράπεζες, οι οποίες θα πρέπει να κληθούν να « κουρέψου ν» τα ομόλογα των υπερχρεωμένων κρατών (π.χ. να εισπράξουν 60 λεπτά σε ονομαστική τιμή ενός ευρώ). Προεξοφλώντας τις μελλοντικές απώλειες λόγω « κουρέμ

 Η αρχαιότερη ιστορία του κόσμου:   Αν χρωστώ 1.000 ευρώ στην τράπεζα, χάνω τον ύπνο μου. Αν χρωστώ ένα εκατομμύριο, ξαγρυπνά ο πιστωτής μου ...   Η Μέρκελ και οι γερμανικές τράπεζες σκοντάφτουν στο "ιρλανδικό" ντόμινο  Οι Γερμανοί τραπεζίτες άρχισαν να σηκώνουν την φωνή τους απέναντι στην μέχρι σήμερα εκλεκτή τους κα Μέρκελ. Ακόμα και ο κ. Άκερμαν ο επικεφαλής της πανίσχυρης Deutshce Bank υποχρεώθηκε να "διαμαρτυρηθεί " για τον τρόπο που κάνει πολιτική η γερμανίδα καγκελάριος . Και αυτό όχι γιατί η επίμονη θέση της " να συμμετάσχουν τα ιδιωτικά κεφάλαια στη διαχείριση του κόστους της κρίσης του χρέους " έχει προκαλέσει ένα ντόμινο μετά την Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στη συνέχεια σ΄ ολόκληρη την περιφέρεια της ευρωζώνης, αλλά γιατί βάζει σε κίνδυνο πλέον και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα το οποίο -μαζί με τις βρετανικές τράπεζες- είναι "φορτωμένο" με περισσότερα από 240 δισ. ευρώ ιρλανδικά ομόλογα . Ο κίνδυνος ντόμινο με την Ιρ

Ολοταχώς στο... 1929 ‘Ηταν πούταν στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος. Στην σοβαρότερη διεθνή οικονομική κρίση μετά το 1930, και την αδυναμία-απροθυμία γενναίας διόρθωσης, που κανονικά απαιτεί, προστίθεται τώρα ο πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, όπως Γερμανίας με ΗΠΑ και ΗΠΑ με Κίνα, συγκρούσεις που απειλούν με ανοιχτό ναυάγιο τη Σύνοδο των G-20 στη Σεούλ, ανοίγοντας την προοπτική νομισματικού και εμπορικού πολέμου. Οι μικροί Ευρωπαίοι απέναντι σε Μέρκελ-αγορές Το διεθνές χάος αντανακλάται και στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου η Μέρκελ διαδέχτηκε τώρα τη Θάτσερ ως Σιδηρά Κυρία, επιχειρώντας να επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη γερμανική οικονομική δικτατορία και γερμανική λιτότητα και συμμαχώντας αντικειμενικά με τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες. Προς το παρόν, η πολιτική του Βερολίνου εξελίσσεται χωρίς σπουδαίες αντιδράσεις, κυρίως λόγω της αδυναμίας των φτωχότερων κρατών να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ίσως με τη Γαλλία. Δεν παύει όμως να υπον

Ο καπιταλισμός μετά την κρίση Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ρίτσαρντ Σένετ είναι καθηγητής στο London School of Economics και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης . Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύθηκε στο ιταλικό περιοδικό «Reset ». Richard Sennett - Στο βιβλίο σας «Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (ελληνική έκδοση: Σαββάλας, 2009) καταλήγετε με αυτά τα λόγια: «Ενα καθεστώς το οποίο δεν προσφέρει στις ανθρώπινες υπάρξεις βαθύτερους λόγους για να ενδιαφέρονται οι μεν για τους δε δεν μπορεί να διατηρεί για πολύ καιρό τη νομιμοποίησή του». Θεωρείτε ότι η τωρινή οικονομική κρίση καταδεικνεύει ότι το καθεστώς του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έχει ήδη χάσει τη νομιμοποίησή του και εξαιτίας της αμοιβαίας αδιαφοράς που προωθεί; «Η οικονομική κατάρρευση αυτών των μηνών καταδεικνύει ότι είχα δίκιο να θεωρώ εξαιρετικά ασταθή και ευάλωτη αυτή τη μορφή καπιταλισμού, η νομιμοποίηση του οποίου βασιζόταν μόνο στην υποτιθέμενη ικανότητα και αποτελεσματικότητα της αγοράς, ενώ αντίθετα ήταν εντελώς

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 11/2/2010 Ο αδύναμος κρίκος Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα εμφανίζεται σήμερα αδικαιολόγητο, προσχηματικό, υπερδιογκωμένο και απίστευτο, ώστε έτσι να αποβαίνει τελικά και ανεπίλυτο. Η χώρα μας διασύρεται διεθνώς για υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος, όμως μέγας αριθμός από τους διασύροντες διατηρούν υψηλότερα ελλείμματα και χρέη, σε σχέση με το εθνικό εισόδημά τους. Η ευρωζώνη εγκαλεί την Ελλάδα, επειδή χρειάζεται 53 δισ. ευρώ από τις χρηματαγορές, τη στιγμή που το σύνολο της ζώνης αντλεί 2.200 δισ. ευρώ κατά το τρέχον έτος. Ειδικότερα, η Ιταλία χρειάζεται 393 δισ., η Γαλλία 454 δισ., το Βέλγιο, με μικρότερο οικονομικό μέγεθος από το ελληνικό, 89 δισ. Κι ακόμη, επισημαίνεται η απόκλιση (spread) 4 μονάδων των ελληνικών επιτοκίων από τα γερμανικά, ενώ παρασιωπάται ότι στο πρόσφατο παρελθόν αυτή είχε φθάσει 18 μονάδες το 1992 και 9,5 μονάδες το 1995. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που έχουν ήδη κηρύξει την Ελλάδα σε «ουσιαστική πτώχευση», συνωστίζ

Η γυαλισμένη αλητεία Η κρίση στο παγκοσμιοποιημένο τοπίο απαιτεί έναν υψηλό πατριωτισμό. Μια φώτιση εγκράτειας και μετριασμού της βουλιμίας. Τι φοβερή προδοσία των παπαγάλων του διεθνούς καπιταλισμού, τι διάψευση των φανατικών οπαδών της επιχειρηματικότητας! Αφού ταύτισαν την οικονομία με το χρηματιστήριο, αφού προσπάθησαν τόσα χρόνια τη βίαιη καταστροφή των (οικονομικών και πολιτιστικών) ετεροτήτων με τη διεθνή χρηματιστηριακή εξομοίωση, τώρα ανατρέχουν στην Αλληλεγγύη, την Κοινωνική Ευθύνη, τη Χώρα -μια περιχαρακωμένη και εξόχως εθνική χώρα (δείτε, για παράδειγμα, τη Βρετανία και τη συμπεριφορά της προς τη χρεοκοπημένη Ισλανδία ή τη «γερμανικότητα» του Γερμανού υπουργού Οικονομίας προς τη χώρα μας). Αφού δίδαξαν την επιθυμία και την πάση θυσία εκπλήρωσή της, αφού νομοθέτησαν το ότι «είσαι αυτό που αποκτάς», τώρα εισηγούνται τη θυσιαστική εγκράτεια. Πάνω στον ερειπιώνα βγαίνουν οι ηθικολόγοι -όλων των χωρών ενωμένοι : πρέπει να θυσιάσουμε κάτι για να σωθεί η χώρα. Να μειωθεί ο μι

Σκίτσο του Ηλία Mακρή (Από την ''Καθημερινή'' ) Οι τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία, όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνηση