IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Έργο του Χ. Μποκόρο υ. Γιώργος Κοντογιώργης, Η Δύση και ο ελληνικός δρόμος. Η Πολιτεία που επικράτησε στην Ευρώπη, αρχικά ως απολυταρχία/κρατική δεσποτεία και στη συνέχεια με το προσωνύμιο του κράτους-έθνους, ταξινομείται από το νεοτερικό άνθρωπο στις δημοκρατίες. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία την ορίζει ως μια εκλόγιμη μοναρχία με ισχυρή ολιγαρχική θεμελίωση. Επικράτησε στη Δύση ως φυσική συνέπεια της μετεξέλιξης των κοινωνιών της από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Κατά τούτο, η Πολιτεία αυτή υπήρξε πλήρως συναρμοσμένη με την εξελικτική σημειολογία των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αποτέλεσε, γι’ αυτές μια αδιαμφισβήτητη πρόοδο στο μέτρο που, είτε ως φιλελευθερισμός είτε ως σοσιαλισμός, έσυρε τις κοινωνίες στην απελευθέρωση. Στις χώρες της μετάβασης, η Πολιτεία αυτή εξακολουθεί να είναι εναρμονισμένη με το διατακτικό της ολιγαρχικής τάξης και να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις μεταλλάξεις της. Είναι επομένως ολιγαρχική στις πολιτικές της. Διαθέτει, ωστόσο, ακόμη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ  Ο Θεοφάνης Τάτσης μιλάει για το βιβλίο του  « Πολιτικές του βίου ΙΙ: Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία » Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόναχο: «Ο πατέρας μου ήταν τορναδόρος, έφυγε φτωχός από την Ελλάδα το 1962. Η μητέρα μου ήρθε μερικά χρόνια αργότερα από το χωριό της όπου δούλευε στα χωράφια. Πολύ σκληρή ζωή, ελάχιστοι ξένοι υπήρχαν στο Μόναχο και αντιμετωπίζονταν συχνά περιφρονητικά. Κληρονόμησα τον νόστο της πατρίδας και μεγάλωσα ως άτοπος. Ξένος στην Γερμανία όσο και στην πατρίδα όταν επέστρεφα. Έμαθα τα ελληνικά με ελάχιστο γαλανό» . Αυτό το αίσθημα του άτοπου που τον καθορίζει, επαναλήφθηκε πολλές φορές στη ζωή του. Σπούδασε φυσική ονειρευόμενος να κάνει κοσμολογία. Πήγε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης « επειδή εκεί ήταν ο Γραμματικάκης, ο Ξανθόπουλος, ήταν το Harvard της Μεσογείου. Είχα τον νόστο, ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ωστόσο, η φυσική στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν όπως την φανταζόμουν... Αυτό το βίωσα πολύ αρνητικά γιατί θεωρούσα ότ

Σε γενικές γραμμές, η οργάνωση των λατινικών κτίσεων είχε ως πρότυπο εξουσίας της Μεσαιωνικής Δύσης το φεουδαλικό σύστημα. Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι το προσάρμοζε με θρησκευτική ευλάβεια και απαρέγκλιτα σε όλες τις κτήσεις της.  Η ισοπεδωτική αυτή αντίληψη βόλεψε τον 19o αιώνα την κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία και ενσωματώθηκε στη λαϊκή κουλτούρα εδραιώνοντας έναν βαθύ αντιδυτικισμό του οποίου τον απόηχο βιώνουμε ως τις μέρες μας, αρνούμενοι να αποδεχθούμε δίχως ήξεις αφήξεις την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα χωρίς ιδιότυπες παρεκκλίσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο διατηρείται απαξιωτικά ζωντανή στη λαϊκή συνείδηση η περίοδος της Φραγκοκρατίας, την οποία ερμηνεύουμε ως παρακμιακό φαινόμενο της βυζαντινής περιόδου.  Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι βυζαντινές περιοχές που είχε παραμελήσει η κεντρική εξουσία, γνώρισαν κατά τη διάρκεια της λατινοκρατίας μια σχετική ανάπτυξη – τουλάχιστον κατά τον πρώτο αιώνα της κατάκτησής τους, όπως για παράδειγμα η Πελοπόννησος και η Κύπρος. Σύμφωνα

Λαυρέντιος Γκεμερέυ:  Συνέντευξη στο περιοδικό «Ένα» (1987). Ένας διανοούμενος αντιεξουσιαστής παπάς.   Είναι Αυστριακός, ζει δεκατρία χρόνια στην Ελλάδα, ιερουργεί στη Γερμανική Καθολική Εκκλησία και χαρακτηρίζει τον εαυτό του «πολιτισμικό πρόσφυγα». Μετέφρασε τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη στα γερμανικά, ενώ άλλες δυο φορές κατά το παρελθόν έχει γράψει βιβλία για την Ελλάδα. Ερμητικά κλειστός, ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ αποφασίζει πότε πότε να «ανοιχτεί» και τότε ξεχειλίζει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του.   Πριν από λίγο καιρό παρουσιάστηκε Αθήνα μια μετάφραση-άθλος. Τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη στα γερμανικά. «Δράστης», ένας Αυστριακός ιερωμένος, ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ, καθολικός παπάς που ζει 13 χρόνια στην Ελλάδα. Ιερουργεί στη Γερμανική Καθολική Εκκλησία. Άνθρωπος με ευρύτερη κουλτούρα, σε κάνει να ξεχνάς πως είναι παπάς. Ζει μια μοναχική ζωή, αλλά δεν είναι μόνος. Ανάμεσα στους φίλους του ήταν και Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Είναι απόλαυση να συζητά

 Nicolas Poussin -   “Et in Arcadia ego”, 1639 Ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται στους αντίποδες του ελληνικού πολιτισμού. Πράγμα που έχει δύο συνέπειες. Η πρώτη είναι ο αποκλεισμός του ελληνικού πολιτισμού. Το διαχρονικό Contra Errores Graecorum. Η δεύτερη συνέπεια είναι η  αδυναμία των Ελλήνων «να γίνουν κράτος» (“ευρωπαϊκού” τύπου εννοείται) –παρά τη σφοδρή τους επιθυμία.  Τη γνώση αυτή την οφείλουμε, πρωτίστως, στο έργο των  Κώστα Παπαϊωάννου, Κορνήλιου Καστοριάδη και Κώστα Αξελού. Το οντολογικό κεκτημένο του έργου τους, τη γνώση της  οντολογικής ασυμμετρίας   δυτικού και ελληνικού πολιτισμού, την αναδεικνύει η κ. Μαγγιώρου στο ως άνω βιβλίο, προκειμένου να την κάνει   πυξίδα  πολιτικού προσανατολισμού .  Στη βάση αυτή μας προσφέρει μια οντολογική ανάλυση της Δύσης απροσδόκητη, για μένα τουλάχιστο. Η οντολογική πολιτική ανάλυση συνιστά και την   καινοτομία   που εισάγει το βιβλίο στην πολιτική σκέψη. Η εφαρμογή της μάλιστα στα διάφορα κεφάλαια του βιβλίου, αποδεικνύει μια εν