IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Φιλίες μεταξύ κρατών δεν υπάρχουν, παρά μόνον συμφέροντα που μεταβάλλονται εύκολα.  Υπάρχουν μόνον συγκυριακές συμμαχίες και πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, καθώς και πράγματα που γίνονται , αλλά δεν λέγονται. Όπως θα έλεγε και Μακιαβέλι στο έργο του  Il Principe  / ο Ηγεμών: «  η υπόσχεση που δόθηκε, ήταν μια ανάγκη του παρελθόντος, ο λόγος που δεν κρατήθηκε ( η υπόσχεση ) , είναι μια ανάγκη του παρόντος  » . Όσα φαίνονται ανήθικα στον καθημερινό βίο των ανθρώπων και τιμωρούνται από το νόμο, στις διεθνείς σχέσεις Κρατών , παρά την επίκληση του διεθνούς δικαίου, φαντάζουν αμελητέα πταίσματα. Ναυμαχία του Ναυαρίνου ( CHRISTOPHEL FINE ART VIA GETTY IMAGES)  Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Ιταλοί και άλλοι σύμμαχοι των Οθωμανών,  εν μέσω των αγώνων των Ελλήνων.  Άγνωστες πτυχές της ιστορίας.  Μέρος Α' Για το θέμα του γνήσιου ή μη, φιλελληνισμού έχουν γραφτεί τόμοι. Ενίοτε υπερασπιστικοί του φαινομένου εκείνης της εποχής, άλλοτε αποδομητικοί και ενίοτε με κρι

 Η Δύση και ο ελληνικός δρόμος.. Η Πολιτεία που επικράτησε στην Ευρώπη, αρχικά ως απολυταρχία/κρατική δεσποτεία και στη συνέχεια με το προσωνύμιο του κράτους-έθνους, ταξινομείται από το νεοτερικό άνθρωπο στις δημοκρατίες. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία την ορίζει ως μια εκλόγιμη μοναρχία με ισχυρή ολιγαρχική θεμελίωση. Επικράτησε στη Δύση ως φυσική συνέπεια της μετεξέλιξης των κοινωνιών της από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Κατά τούτο, η Πολιτεία αυτή υπήρξε πλήρως συναρμοσμένη με την εξελικτική σημειολογία των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αποτέλεσε, γι’ αυτές μια αδιαμφισβήτητη πρόοδο στο μέτρο που, είτε ως φιλελευθερισμός είτε ως σοσιαλισμός, έσυρε τις κοινωνίες στην απελευθέρωση. Στις χώρες της μετάβασης, η Πολιτεία αυτή εξακολουθεί να είναι εναρμονισμένη με το διατακτικό της ολιγαρχικής τάξης και να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις μεταλλάξεις της. Είναι επομένως ολιγαρχική στις πολιτικές της. Διαθέτει, ωστόσο, ακόμη ένα κανονιστικό περιβάλλον που επιτρέπει στ

Η κατάληψη της Ρόδου, του τελευταίου χριστιανικού προμαχώνα της Ανατολής, αφύπνισε προς στιγμή τον πάπα και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Και πάλι στην αφύπνιση αυτή συνέβαλε ένας Έλληνας, ο Ιανός Λάσκαρις, απόγονος των Λασκάριδων, της αυτοκρατορικής οικογενείας της Νικαίας. Αργότερα ένας άλλος Λάσκαρης θα διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην πολιορκία της Μάλτας, σώζοντας του ιππότες και ένας απόγονος του έγινε μεγάλος μάγιστρος του τάγματος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο λόγος του Λάσκαρη ενώπιον του Γερμανού αυτοκράτορα Καρόλου Ε’ το 1525. Το παρακάτω απόσπασμα έχει ειδικό βάρος από πολλές απόψεις, κυρίως λόγω των αναγωγών που κάνει ο Λάσκαρης στην παλαιά ελληνική ιστορία, θυμίζοντας στους δυτικούς τι χρωστούσαν – και χρωστούν – στην Ελλάδα, αλλά και καταισχύνοντας τα επιχειρήματα ορισμένων περί των «ανθελλήνων» Βυζαντινών καταστροφέων του ελληνικού πνεύματος. «Λέγω δε αρχαίαν Ελλάδα εννοώ, ότι λαλώ περί των μεγάλων ανδρών τους οποίους παρήγαγε, και οίτινες εξωκείσαν και κα

Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Το νέο κράτος όφειλε να συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά δεδομένα να είναι δηλαδή ένα νεωτερικό κράτος-έθνος. Συνεπώς, η Δύση και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της προώθησαν ένα μοντέλο νεορομαντικού εθνικισμού, επιχειρώντας να επιβάλουν στους Έλληνες μια εθνική συνείδηση αρχαιόπληκτης παρθενογένεσης. Σε αυτό το πλαίσιο, παρέθεσαν και παραθέτουν την ιστορία του μεσαιωνικού Ελληνισμού σαν μια περίοδο σκοταδισμού, όχι ιδιαίτερα διαφορετική απ την οθωμανική! Τα εθνώνυμα Ρωμιός και Γραικός καταπολεμήθηκαν από ποικίλους «διαφωτιστές» και μέχρι σήμερα παρουσιάζονται σαν υποτιμητικά. Με λίγα λόγια, οι δυτικές δυνάμεις έραψαν την ελληνική ιστορία στα δικά τους μέτρα και σταθμά, προκρίνοντας μόνο το κομμάτι της κλασικής αρχαιότητας, το οποίο και αποτελούσε την βάση του σύγχρονου πολιτισμού τους. Ως δια μαγείας «παρέλειψαν» την περίοδο της πρώτη