IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ποίηση είναι ικανή να αφουγκραστεί την ιστορία;  Η ιστορία του 20ου αιώνα δίδαξε κάτι στην ποίηση; Η ποίηση είναι συνείδηση σε κίνηση, ταξίδι των αισθήσεων μέσα από πλέγματα οδών που τέμνονται, τυφλή, αναπάντεχη και, στο βαθμό που η ιστορία καταφέρνει να αλλάξει τον κόσμο και την ανθρώπινη αντίληψη για τον κόσμο, είναι σε θέση να διδαχθεί από την ιστορία. Τραγική διδασκαλία, που επιβάλλει στους ανθρώπους να αναμετρώνται με ανείπωτες βαρβαρότητες, που αποκλείονται από κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά στο όνομα μιας αδικαιολόγητης εμπιστοσύνης στον «πολιτισμό». Μια διδασκαλία που μπορεί να φαίνεται ως ένα είδος αμάθειας. Η ιστορία διδάσκει να αγνοούμε, να θέτουμε σε αμφισβήτηση ιδέες και εικόνες, να ξαναβλέπουμε δοξασίες και βεβαιότητες, να εξετάζουμε το πεπερασμένο του παρελθόντος και την ταυτότητα του παρόντος. Η ιστορία διδάσκει στην ποίηση την αμείωτη εξαπάτηση του κακού, αναδεικνύοντας την ατέλειωτη βία που κρύβεται πίσω από τις ανθρώπινες προθέσεις, την καταστροφική

  Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη αμέσως μετά την έλευση της κυβέρνησης στην ελεύθερη Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1944.   Λόγω του τωρινού ανοίγματος μιας ψαλίδας ολοένα και μεγαλύτερης στην ελληνοτουρκική στρατηγική ισορροπία εις βάρος της Ελλάδας, καθίσταται ιδιαίτερα επιτακτική η άντληση συμπερασμάτων από τις στρατηγικές νίκης και ήττας της χώρας μας στο παρελθόν. Το άνοιγμα της ψαλίδας στην ελληνοτουρκική στρατηγική ισορροπία φαίνεται από το γεγονός ότι το ελληνικό ΑΕΠ από περίπου τέσσερα πέμπτα του τουρκικού ΑΕΠ το 1979 είχε πέσει περίπου στο ήμισυ το 2005 και σήμερα έχει φτάσει περίπου στο ένα τέταρτο. Παρομοίως οι ελληνικές αμυντικές δαπάνες από 58,2% των τουρκικών αμυντικών δαπανών το 2005 έπεσαν στο 31,1% το 2013. Η ψαλίδα αυτή δεν είναι αντιστρέψιμη βραχυπρόθεσμα. Μόνο αν η ελληνική οικονομία αποκτήσει μακροπρόθεσμα ισχυρή αναπτυξιακή δυναμική, θα αρχίσει να μειώνεται η διαφορά στην ελληνοτουρκική στρατηγική ισορροπία.

Ζάππειο, 28 Μαΐου 1979. Η υπογραφή της Συνθήκης Προσχωρήσεως στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Γ. Ράλλης, Κων. Καραμανλής, Γ. Κοντογεώργης. Ζάππειο, 28 Μαΐου 1979. Η υπογραφή της Συνθήκης Προσχωρήσεως στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Γ. Ράλλης, Κων. Καραμανλής, Γ. Κοντογεώργης. Το 1975, πριν ακόμη μπορέσουν να απορροφήσουν πλήρως τους κραδασμούς από την προηγούμενη διεύρυνση (μετά την προσχώρηση της Βρετανίας, της Δανίας και της Ιρλανδίας το 1973), οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες αντιμετώπισαν την προοπτική της ένταξης μιας άλλης χώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ανακοίνωσε στις 12 Ιουνίου 1975 την πρόθεση της κυβέρνησής του να επιζητήσει την προσχώρηση, ως μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για τη διασφάλιση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας. Η Ελλάδα είχε μόλις πρόσφατα την εμπειρία της δικτατορίας των συνταγματαρχών, από το 1967 έως το 1974, όταν το χουντικό πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακαρίου, διευκόλυνε την τουρκική εισβολή στο νησί.

Θνησιγενής αισιοδοξία:  Ελληνες στρατιώτες, στην έναρξη του πολέμου, αναμένουν τη μεταφορά τους στο Θεσσαλικό Μέτωπο.   25 Μαρτίου 1897 . Η 25η Μαρτίου 1897 (όλες οι ημερομηνίες στο παρόν κείμενο ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο) δεν ήταν μια συνηθισμένη ημέρα εορτασμού της εθνικής Παλιγγενεσίας. Κάτω από έναν λαμπρό ήλιο η Αθήνα κατακλύσθηκε από χιλιάδες λαού που ανυπομονούσαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση. Μόνο που τα αισθήματα εθνικής ανατάσεως ήταν περισσότερο έντονα από κάθε άλλη φορά. « Ο πόθος όλου εκείνου του πλήθους, των ανδρών και των γυναικών ακόμη, ήτον εις και αδιαίρετος. Πάντες ήθελον να ίδωσι τον Βασιλέα, να ζητωκραυγάσωσι και να φωνάξωσι “πόλεμος”» , έγραφε ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Εμπρός» (26 Μαρτίου 1897). Ο ίδιος, μάλιστα, περιέγραψε αναλυτικά τις αντιδράσεις των επισήμων στις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του συγκεντρωμένου πλήθους. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης άκουσε με ικανοποίηση τις φιλοπόλεμες ιαχές και, «ανταποδίδων διαρκώς χαιρετισμόν

Η μάχη του Σαρανταπόρου αποτέλεσε μία από τις καθοριστικές πρώτες επιτυχίες του ελληνικού στρατού στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. («Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 - Το φωτογραφικό λεύκωμα των Ρωμαΐδη-Ζέιτζ», εκδ. Κέδρος) Το έπος των Βαλκανικών Πολέμων και η εδαφική επέκταση της Ελλάδας με πόλεμο ήταν αποτέλεσμα τόσο της ανασυγκρότησης του ελληνικού στρατού όσο και της εξασφάλισης συμμαχιών της Ελλάδας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας. Αναμφισβήτητα, τα επιτεύγματα αυτά συνδέονται με τον Βενιζέλο, ο οποίος αντιλήφθηκε τις μεταβολές στη βαλκανική και τη διεθνή σκηνή μετά την αποτυχία της Νεοτουρκικής Επανάστασης, την αγγλορωσική προσέγγιση του 1907 και την άρση των αγγλικών επιφυλάξεων έναντι της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τη σερβοβουλγαρική προσέγγιση υπό την αιγίδα της Ρωσίας και τον ιταλοτουρκικό πόλεμο του 1911/12. Μετά το κίνημα στο Γουδί (Αύγουστος 1909), που στην ουσία συνιστούσε την ήττα του παλαιοκομματισμού και τη νίκη του «αστικού εκσυγχρον