IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Τον πιο θλιβερό τρόπο βρήκαν τα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα για να επιβεβαιώσουν την παλιά ρήση του καθηγητή Μάνεση ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Βλέποντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ήδη παρελθόν, προχώρησαν στη μαζική κατάθεση τροπολογιών στη Βουλή, που ήδη κοντεύουν να φτάσουν τις 100, από μόλις προχθές όταν ο Σταύρος Δήμας έλαβε τους 160 ψήφους. Η μία όψη αυτής της εξέλιξης είναι ότι πιστοποιεί πώς η συγκυβέρνηση και οι βουλευτές της, παρά τη ρητορική τους, διαθέτουν τον κοινό νου να αντιληφθούν ότι πρόεδρος δεν εκλέγεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές. Αυτή είναι η «καλή» πλευρά. Η «κακή» είναι η ντροπή που σημαίνουν όλα αυτά για τη δημοκρατία. Είναι δυνατόν μια αποχωρούσα κυβέρνηση να νομοθετεί με αυτό τον τρόπο, ποιος ξέρει τι, σε μία τέτοια στιγμή; Τι εξυπηρετεί; Η απάντηση είναι προφανής: τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από όλες αυτές τις τροπολογίες της ντροπής. Όλα αυτά πιστοποιούν ένα πράγμα: ότι οι άνθρωποι που υποτίθετ

Ας μην κοροϊδευόμαστε ότι «νομοθετεί η Βουλή». Ένα σώμα που εκ των πραγμάτων αγνοεί τι ψηφίζει, δε νομοθετεί:  απλώς γελοιοποιείται, κοροϊδεύεται ΚΑΙ κοροϊδεύει. Σκίτσο Π.ΖΕΡΒΟΣ Με το πολυνομοσχέδιο για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, καταργήθηκε χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς η δυνατότητα της δικαιοσύνης να ζητά άρση τηλεφωνικού απορρήτου σε περιπτώσεις που εξετάζεται η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Σε ένα κείμενο 107 σελίδων, γραμμένο σε κακά νομικίστικα, με τρία μόλις άρθρα και εκατοντάδες υποπαραγράφους, έχει στριμωχτεί ως υποπαράγραφος ΙΕ20 η κατάργηση με μία πολύ λιτή και σεμνή διατύπωση που, και νομικός να είσαι, αν δεν την ψάξεις, δεν την καταλαβαίνεις. Προς τι αυτή η «κίντερ» εκπληξούλα εν κρυπτώ και παραβύστω; Συζητήθηκε καθόλου στη βουλή; Εξήγησε ο Aθανασίου γιατί θεώρησε σκόπιμο να την παραχώσει στο άσχετο πολυνομοσχέδιο ανακούφισης των πληγέντων από την κρίση μέσω της διανομής του κοινωνικού μερίσ

(...) τώρα γνωρίζουμε ότι πολλές νομοθετικές ρυθμίσεις δεν είναι διαταγές της τρόικας ούτε προαπαιτούμενα του μνημονίου, αλλά πολιτικές αποφάσεις της ίδιας της κυβέρνησης. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, λέγεται ότι εγχώρια λόμπι υπέβαλλαν αιτήματά τους απευθείας στην τρόικα παρακάμπτοντας την κυβέρνηση, η οποία υποχρεωνόταν να ακολουθήσει, δηλαδή να υποβάλει στη Βουλή τα κλαδικά αιτήματα ως μνημονιακές υποχρεώσεις... Ουσιαστικά, μέσα στην κρίση, δια της υπερπαραγωγής νόμων, διαμορφώνεται ένα δικαιικό πλαίσιο και μια κρατική δομή, που αντί να εξορθολογίζουν τις δημόσιες λειτουργίες και να προστατεύουν τους πολίτες, μεγιστοποιούν την αυθαιρεσία των εκάστοτε κυβερνώντων και καταργούν τους κανόνες διαβούλευσης και λογοδοσίας. (...) Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου Κατά τη μνημονιακή εποχή παρακολουθήσαμε συχνά κυβερνητικούς παράγοντες να επικαλούνται την πίεση της τρόικας ή τα προαπαιτούμενα μέτρα του προγράμματος, προκειμένου να δικαιολογήσουν νομοθετήματα εξαιρετικά σ

(...)  Έκλεισαν στη Βουλή επειδή «δεν υπήρχαν σημαντικά νομοσχέδια σε εκκρεμότητα». Με το που την έκλεισαν, πλάκωσαν στα τμήματα με νομοσχέδια που εισάγονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Αφού είναι κατεπείγοντα, γιατί την έκλεισαν τη ρημάδα λέγοντας ότι δεν έχουμε εκκρεμότητες; Γιατί μπορούν να λένε ψέματα και να μην έχουν συνέπειες. Γιατί μπορούν να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. (...) Ας μην κοροϊδευόμαστε ότι «νομοθετεί η Βουλή». Ένα σώμα που εκ των πραγμάτων αγνοεί τι ψηφίζει, δε νομοθετεί: απλώς γελοιοποιείται, κοροϊδεύεται ΚΑΙ κοροϊδεύει. Με το πολυνομοσχέδιο για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, καταργήθηκε χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς η δυνατότητα της δικαιοσύνης να ζητά άρση τηλεφωνικού απορρήτου σε περιπτώσεις που εξετάζεται η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Σε ένα κείμενο 107 σελίδων, γραμμένο σε κακά νομικίστικα, με τρία μόλις άρθρα και εκατοντάδες υποπαραγράφους, έχει στριμωχτεί ως υποπαράγραφος ΙΕ20 η κα

Αν τους καλούσαν Σαμαράς και Βενιζέλος, «σοβαροί άνθρωποι», λιγότερο σοβαροί και φαιδρά υποκείμενα θα έσπευδαν πανευτυχείς να γίνουν Πρόεδροι της χώρας Κατηγορηματικός και απόλυτος ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας προς την Κοινοβου­λευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ: «Είμαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας σοβαρός άνθρωπος που θα προθυμοποιηθεί να υποδυθεί τον σύγχρονο Τσιριμώκο της Αυλής των Μνημονίων, για να δεχτεί να εκτεθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας σ' αυτή την εμποροπανήγυρη» διακήρυξε. Απορούμε από πού αντλεί αυτή την αισιοδοξία! Τσούρμο ολόκληρο είναι αυτοί που θα έτρεχαν με τη γλώσσα έξω και πανευτυχείς να γίνουν Πρόεδροι της χώρας, αν τους καλούσαν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος! Ανάμεσά τους αφθονούν και οι «σοβαροί άνθρωποι» και οι λιγότερο σοβαροί και τα φαιδρά υποκείμενα. Προφανώς, μόνο ως ρητορικό σχήμα φραστικής καλλιέπειας του λόγου του το χρησιμοποίησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλο είναι το θέμα. Η επιβίωση της κυ

Στα ντουλάπια της Βουλής θα μείνουν κλειδωμένες για πάντα 70 δικογραφίες που αφορούν ως επί τον πλείστον την περίοδο Παπανδρέου (από τις εκλογές του 2009) και στρέφονται κατά 30 υπουργών και υφυπουργών μετά το κλείσιμο (και μάλιστα το εσπευσμένο) της Ολομέλειας με απόφαση της κυβέρνησης, που οδηγεί όλες αυτές τις υποθέσεις σε οριστική παραγραφή.  Στα πρόσωπα με τις περισσότερες δικογραφίες σε βάρος τους περιλαμβάνεται ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός με δώδεκα (12) τον αριθμό, ενώ υπάρχουν 23 δικογραφίες -αριθμός ρεκόρ- που στρέφονται κατά του Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος βρίσκεται πρώτος στη λίστα. Ακολουθούν οι Ε. Βενιζέλος και Α. Λοβέρδος με δέκα (10), Α. Διαμαντοπούλου με επτά (7), Χρ. Παπουτσής και Ν. Σηφουνάκης με πέντε (5).  Η παραγραφή αφορά όλη την κοινοβουλευτική περίοδο από τις εκλογές του 2009 έως τη διάλυση της Βουλής το 2012, δηλαδή περιλαμβάνει και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Με απλά λόγια η Βουλή δεν θα διερευνήσει ποτέ αν υπήρχαν πολιτικές ή ενδεχόμενες ποινικέ

Θεσμικό καραγκιοζιλίκι!  Τώρα που ο κ. Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται να αναθεωρήσει τον καταστατικό χάρτη της χώρας, δεν πρέπει να ξεχάσει την κατάργηση του άρθρου 74 το οποίο προβλέπει ότι « Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση» . Οχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για την προστασία του κύρους του Συντάγματος, μιας και οι υπουργοί του το έχουν κάνει σουρωτήρι. Τ ελευταίο κρούσμα ήταν η τροπολογία που κατέθεσε ο υφυπουργός Εσωτερικών κ. Λεωνίδας Γρηγοράκος με την οποία απελευθέρωνε τις εμφανίσεις των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης. Η τροπολογία είχε κατατεθεί σε νομοσχέδιο για το... τραπεζικό σύστημα. Οπότε, προκειμένου η κυβέρνηση να διδάσκει καθημερινώς μέσα στη Βουλή τη θεσμική ανομία, ας αλλάξει το Σύνταγμα. Είναι ανεπίτρεπτο να παίζουν οι υπουργοί με τον καταστατικό χάρτη της ελληνικής Πολιτείας και να ζητούν από τους Ελληνες την τήρηση των νόμων.

 Μην τολμήσει κανένας να πει κουβέντα για πολιτικώς ορθό λεξιλόγιο. Πιο ορθό λεξιλόγιο από το να ονομάζεις τους αλήτες, αλήτες δεν υπάρχει. Το μόνο πρόβλημα είναι στη διαβάθμιση των εννοιών: κι αυτή η λέξη όπως και άλλες αντίστοιχης σημασίας είναι ανεπαρκείς για να χαρακτηρίσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα.  Δείτε:  Ο κανονισμός της Βουλής προβλέπει συζητήσεις νομοσχεδίων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Λογικό, κατ' αρχήν. Κάποιοι νόμοι θα πρέπει να ψηφιστούν γρήγορα, για λόγους ανωτέρας βίας. Δεν μπορώ, βέβαια, να σκεφτώ τέτοιους λόγους σε κανονικές κοινοβουλευτικές συνθήκες, αλλά ως πρόβλεψη διαδικασίας, δεν με χαλάει.  Τι συμβαίνει όταν ένα νομοσχέδιο ψηφίζεται ως κατεπείγον;   Ο κανονισμός της Βουλής αναφέρει  (Άρθρο 109):  4.  H συζήτηση και ψήφιση των κατεπειγόντων νομοσχεδίων και κατεπειγoυσών πρoτάσεων νόμων oλoκληρώνεται σε μία συνεδρίαση, πoυ διαρκεί κατ’ ανώτατo όριo δέκα ώρες. 5.  Στην αρχή της συνεδρίασης η Boυλή μπoρεί μετά πρόταση τo

(...) Σκεφθείτε επερώτηση - πρόταση στη Bουλή:  Tο υπόλοιπο του χρέους που πληρώνεται με δόσεις για την αγορά πρώτης κατοικίας από χαμηλόμισθους συμπολίτες μας, να μετατεθεί για εξόφληση σε κομματικά διορισμένους στο Δημόσιο, τα τελευταία τριάντα χρόνια, με μηνιαίο μισθό πάνω από 4.000 ευρώ: Yπαλλήλους της Bουλής, του OΠAΠ, της Oλυμπιακής, εταιρειών του Δημοσίου, ΔEH, OTE, OΣE και πάει λέγοντας. Ποιος θα ψήφιζε σήμερα το «αλληλέγγυον»; Η άσκηση της πολιτικής στη λεγόμενη «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» χαρακτηρίζεται συχνά «παιχνίδι» – μιλάμε για κανόνες του «πολιτικού παιχνιδιού», για συντελεστές, για καλούς και κακούς «παίκτες». Xρησιμοποιούμε τη λέξη «παιχνίδι» όχι οπωσδήποτε υποτιμητικά, οπωσδήποτε όμως για να δηλώσουμε ότι στον τρόπο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι δεδομένη η λογική της αντιπαλότητας. Oπως στο σκάκι ή στο μπριτζ. Διαχειρίζεται την εξουσία το κόμμα που πλειοψήφησε στις εκλογές, αλλά στο Kοινοβούλιο υπάρχουν αντίπαλοι (ένας ή περισσότεροι)

Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει στον πλανήτη εργοδότης που να ανέχεται να μισθοδοτεί  με 5.500 ευρώ τον μήνα (συν 12.000 ευρώ για επιδόματα και έξοδα) στελέχη τα οποία ενώ εκπροσωπούν τον Όμιλο γυρνάνε στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα και τον βρίζουν για μιζέρια. Κανείς εκτός από τους έλληνες φορολογούμενους που πληρώνουν τους βουλευτές ακόμη και όταν τους ειρωνεύονται.  Η περίπτωση του κ. Τζαμτζή της Νέας Δημοκρατίας εκτός του θορύβου που έγινε και ίσως τον έκανε γνωστό και στα απέναντι χωριά δεν αξίζει ούτε σχολιασμό επί της ουσίας.  Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο   Άλλωστε φαίνεται ότι ο κ. Τζαμτζής δεν κατάλαβε ούτε τις γκάφες του ούτε ότι εξυπηρέτησε μόνο τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές που γέμισαν τον χρόνο τους με θεαματικότητα και ακροαματικότητα τις δύσκολες ημέρες του έντονου ανταγωνισμού στα ΜΜΕ. Γιατί είναι μεγαλειώδης γκάφα να παζαρεύεις... «έκπτωση» για τους φορολογούμενους κατά 2.000 ευρώ (από το σύνολο των 17.500 ευρώ), προτείνοντας κλείσιμο των