IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Ολα φαίνεται πια να συμβαίνουν ως εάν η πολιτική δεν θέλει πλέον να είναι αρμόδια για την αξιοπρεπή επιβίωση των κοινωνών. Στην καλύτερη περίπτωση, αρκείται να επικεντρώνεται στους όρους της χρήσιμης, και κατά το δυνατόν ανέξοδης ευθανασίας τους. Ως Πόντιοι Πιλάτοι, οι σημερινοί εκπρόσωποι του καθαρού αντικειμενικού λόγου δεν έχουν άλλωστε τίποτε άλλο να κάνουν από το να εξακολουθούν να νίπτουν τις άμωμες χείρες τους. Υπό τους όρους αυτούς λοιπόν, η συστημική εξαθλίωση του σήμερα δεν μοιάζει μόνο αναπόφευκτη. Εμφανίζεται επιπλέον και ως «συστημικά ζωογόνα».   Οπως ακριβώς η ναζιστική κτηνωδία έτσι και η σημερινή αθλιότητα δικαιώνεται ως έλλογη και εξωγενώς επικαθορισμένη, δηλαδή ως «συστημική» και επιβεβλημένη από τα πράγματα. Ο ρόλος των πάνσοφων εξουσιών είναι να τη διαχειρίζονται και να τις εξορκίζουν επιτυχώς. Και όλοι οι άλλοι οφείλουν να υπακούουν στη φωνή της μονοδιάστατης και ολιστικής λογικής. Ετσι και μόνον είναι δυνατόν η εξαθλίωση να εμφανίζεται πια ως αδιάφορη

(...)    «Παγκοσμιοποίηση»...  Ένας ομοιόμορφος Κόσμος, ένας πειθήνιος Κόσμος χωρισμένος στις άρχουσες ελίτ- με την εσωτερική τους ιεραρχία- και στους πληβείους, προλετάριους έλεγε ο Μαρξ. Τα Έθνη-Κράτη, ιδιαιτέρως τα «ανήσυχα», ήταν και είναι κορυφαίος στόχος επειδή η πείρα διδάσκει ότι ανά τους αιώνες οι άνθρωποι παραμερίζουν τις ταξικές, θρησκευτικές ή άλλες επί μέρους διαφορές τους όταν κινδυνεύει η υπόσταση της (κοινωνικής) ομάδας που διασφαλίζει την ύπαρξή τους ως ομάδας, την Πόλη/Κράτος, τον Βασιλιά, το Έθνος/Κράτος .  (...)   Όποιος διεκδικήσει την ηγεσία του αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, θα συσπειρώσει τις λαϊκές δυνάμεις, παρά τις οιμωγές των  «αγωνιστών» κατά των υποτιθέμενων «εθνικισμών» και υπέρ των εξ ίσου υποτιθέμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Οι διαβεβαιώσεις της Αριστεράς ότι οι φασίστες ξεγελούν τον κόσμο είναι άηχες όσο η ίδια, όπως λέει ο Λαοκράτης Βάσης, έχει «έλλειμμα ιστορικής αυτοσυνείδησης που οδηγεί και σε επικίνδυνο έλλειμμα ιστορικής ευθύνης» (...)

O υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αποτελούν απλά συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 τα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα -ύφεση ή στάσιμη ανάπτυξη, ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, χαμηλές προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έλλειψη ζήτησης, διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων, κοινωνικός αποκλεισμός- που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες; Η λεγόμενη «χρηματιστικοποίηση » της οικονομίας, που είναι όντως ιδιαίτερα επιρρεπής σε χρηματοοικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις όπως έδειξε ο Χαϊμαν Μίνσκι , δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες παραγωγής η τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα ότι όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα δεν οφείλονται απλά σε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά στο γεγονός ότι ο σημερινός κ

Ο ΚΑΡΛΟΣ ΤΑΪΜΠΟ, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης , αναλύει τις αντιφάσεις που έχουν συσσωρευτεί από ένα μοντέλο που έχει μοναδικό στόχο την άμετρη παραγωγή και κατανάλωση Είναι εύλογο ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποανάπτυξη αν παράλληλα δεν αμφισβητηθεί η καπιταλιστική τάξη, όπως και οι διαστάσεις της εκμετάλλευσης και της αδικίας τις οποίες εμπεριέχει Φαντάζει ίσως παράδοξο να μιλάμε για «αποανάπτυξη» εν μέσω κρίσης, ωστόσο η οπτική του συγγραφέα καταδεικνύει ότι τα σημερινά δεινά του παγκόσμιου καπιταλισμού και η δυστυχία που βιώνουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αποτελούν την οξεία έκφραση των αντιφάσεων που έχουν συσσωρευτεί από ένα μοντέλο με μοναδικό στόχο την άμετρη παραγωγή και κατανάλωση. Η αέναη οικονομική μεγέθυνση έχει ταυτιστεί με την «ανάπτυξη», έννοια που έχει μετατραπεί σε φετίχ, βραχυκυκλώνοντας όλους τους προβληματισμούς για τους στόχους και τα ηθικά μέσα που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα για να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης

Συχνά με ρωτούν τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός στον οποίο δεν σέβονται ούτε καν τα υποτιθέμενα ιερά και όσια του συστήματος, όπως η ιδιοκτησία και οι καταθέσεις; Όπου παραβιάζονται όλοι οι κανόνες της αγοράς . Όπου, αντί να κλείσουν οι αποτυχημένες επιχειρήσεις, αποφασίζεται –υπό την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας– το «κούρεμα» των καταθέσεων. Αντί να χτυπηθούν τα αεριτζίδικα κεφάλαια, μειώνονται μισθοί και συντάξεις. Αντί να καταργηθούν τα ρουσφέτια, αυτά «αναβαθμίζονται» και συνδέονται με την ίδια την επιβίωση των ανθρώπων; Σ τη σημερινή Ελλάδα καταγράφεται ένα από μια πρώτη ματιά παράδοξο: ο πιο άγριος καπιταλισμός στη μεταπολεμική Ελλάδα υποσκάπτει τις αρχές και τους κανόνες του καπιταλισμού! Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, ενώ εξακολουθεί να κυριαρχεί ο καπιταλισμός, αυτός έχει τεθεί υπό ξένη εποπτεία και έχει «μπασταρδευτεί». Έχουν εισαχθεί διαδικασίες, μέθοδοι και δομές που είχαν παρατηρηθεί κύρια στην εποχή γέννησης του καπιταλ

«Kάπου τον ξέρω», ψιθύρισε η μέρα προσπαθώντας να θυμηθεί ποιος ήταν... Τα τσιτάτα του Λένιν με αιφνιδίασαν! Aργά το βράδυ, την ώρα που έκανε απολογισμό η μέρα... μια κηλίδα έκανε την εμφάνισή της. H άλλη, του προϋπολογισμού, συνέχιζε ανεξίτηλη, πασχίζοντας να δώσει εξηγήσεις και να καλμάρει τους ανέμους... «Η επανάσταση μόλις ξεκίνησε» μας ενημέρωσε ο πρωθυπουργός. Κρίμα και είμαι απροετοίμαστη... Δεν πρόλαβα να ανέβω στο τρένο της δόσης των Μνημονίων... Για να ισορροπήσω διάβασα τη συγκλονιστική συνέντευξη της σπουδαίας βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, στο Γεύμα της «Κ», στην εξαίρετη συνάδελφο Μαρία Kατσουνάκη. Σας παρακαλώ να τη διαβάσετε. Ομολογώ, ο όρος «πολιτική ορθότης» μου προκαλεί απέχθεια, καθώς μου φέρνει στον νου την «Aστυνομία της σκέψης» στα έργα του Oργουελ και τα φασιστικά καθεστώτα. Ας ασχοληθούμε κι εμείς με τους σπουδαίους. Η «διείσδυση» του φιλοσοφικού λόγου στην αντίληψη για την πραγματικότητα και τη χρήση της πραγματικότητας που προϋποθέτει