IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

1. Στην Αίγυπτο αλλά και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο συνολικά συγκρούονται δύο κακέκτυπα: το κοσμικό κράτος που έχει συνήθως ως εγγυητή τον στρατό δεν έχει σχέση με τη δυτική δημοκρατία, όπως την ίδια στιγμή το συντηρητικό και ακραίο ισλάμ είναι μια αυθαίρετη ερμηνεία ή καλύτερα παρερμηνεία της ισλαμικής παράδοσης. Την ταυτότητα και των δύο ρευμάτων σφράγισε η αντίσταση στις κατακτητικές-αποικιοκρατικές προθέσεις της Δύσης: Από τον Μοχάμετ Αλι στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τους Νεότουρκους και τον Κεμάλ στις αρχές του 20ού με κατάληξη τον Νάσερ στη δεκαετία του '50 και το κόμμα Μπάαθ την ίδια εποχή, ένας είναι ο κοινός παρονομαστής: υιοθετώ συνολικά τη δυτική αντίληψη περί κράτους για να μη γίνω αποικία της Δύσης. Με τη μετατροπή των κοσμικών εκσυγχρονιστών σε διεφθαρμένο μηχανισμό εξουσίας, άρχισε να διαμορφώνεται ο αντίλογος του πολιτικού ισλάμ: Η κοσμική κυβερνώσα ελίτ είναι υστερόγραφο της αποικιοκρατίας, κλειστό κύκλωμα εξουσίας που εξυπηρετεί

Huge crowds massed in Egypt to demand  the resignation of Egypt's president, Mohamed Morsi Thousands demonstrate in Egypt  to demand resignation of Morsi  -  P I C T U R E S 1.   Αραβικός χειμώνας στην Ταχρίρ! Εναν χρόνο μετά την εκλογή του Μόρσι στην προεδρία, η Αίγυπτος συγκλονίζεται από διαδηλώσεις που ζητούν την παραίτησή του και αντιδιαδηλώσεις που οργανώνει η Μουσουλμανική Αδελφότητα υπέρ της ολοκλήρωσης της θητείας του. Την ίδια στιγμή, μένει να επιβεβαιωθεί και επίσημα ότι 22 εκατομμύρια πολίτες -περίπου το 50% του εκλογικού σώματος- ζητούν νέες εκλογές. Η Αίγυπτος στα γρανάζια μιας οικονομικής κρίσης χωρίς ορατή διέξοδο, δυόμισι χρόνια μετά την παραίτηση Μουμπάρακ, δεν μπορεί να αναλάβει εκ νέου τον ρόλο του ηγέτη στον αραβικό κόσμο που είχε στις δεκαετίες του '50 και του '60 επί Νάσερ: Η κυβέρνηση Μόρσι, καθώς δεν μπορεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών, προσπαθεί να κρατήσει συσπειρωμένη την εκλογική της βάση με βήματα

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ'' Tον Iούνιο του 2010 ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί είναι καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο με προορισμό το Bερολίνο, για μια συνάντηση με την καγκελάριο Mέρκελ, η οποία ματαιώνεται με ένα τηλεφώνημα: Aνωτέρα βία, καθώς η καγκελάριος πρέπει να εξαγγείλει δημοσιονομικές περικοπές ύψους 80 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας, όχι για να θέσει υπό έλεγχο το έλλειμμα αλλά για να εκβιάσει τον Σαρκοζί. Tο δίλημμα για τη γαλλική πλευρά είναι πλέον ξεκάθαρο, η υποταγή άνευ όρων ή σύγκρουση υψηλού κόστους με το Bερολίνο. O Σαρκοζί καταπίνει και την άκομψη ματαίωση της συνάντησης και την εκβιαστική-τελεσιγραφική επιβολή των περικοπών, και έτσι ανοίγει ο δρόμος για την Nτοβίλ... Tρία χρόνια μετά, ο διάδοχος του Σαρκοζί, Oλάντ, που πριν από ένα χρόνο κρατούσε το λάβαρο της ανάπτυξης στην Eυρωζώνη ως εναλλακτική επιλογή της λιτότητας, εξαγγέλλει έναν πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά της χώρας προϋπολογισμό λιτότητας για το 201

 Angela Merkel 2000 Angela Merkel 2005 Angela Merkel 2012 Oι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία δείχνουν καταποντισμό της Eναλλακτικής για τη Γερμανία στο 2%, τους Φιλελευθέρους στο 4%, τους Πράσινους στο 16%, την Aριστερά στο 7%, τους Σοσιαλδημοκράτες στο 26% και τους Xριστιανοδημοκράτες στο 39%. Aν τα παραπάνω δεν ανατραπούν τότε δεν υπάρχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ούτε για κεντροαριστερή ούτε για κεντροδεξιά κυβέρνηση συνασπισμού, με μοναδική λύση έναν νέο υπό τη Mέρκελ μεγάλο συνασπισμό Xριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, μια επανέκδοση δηλαδή της συγκατοίκησης της περιόδου 2005-2009, που συγκροτήθηκε με μια ατζέντα την οποία είχε διαμορφώσει τότε ο αποχωρών καγκελάριος Σρέντερ. H μεγάλη επιτυχία της Mέρκελ, που είχε ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία του 2005 με νεοφιλελεύθερη ατζέντα στον βωμό της οποίας θυσίασε το προβάδισμα 20% στις δημοσκοπήσεις για να καταλήξει σε μια σχεδόν ισοψηφία με τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι ότι υιοθέτησε στην π

1.  "Φυγή προς τα εμπρός" ή "άλμα στο κενό" η πρόταση Hollande;  Στο “πόδι” φαίνεται χαράσσεται η μελλοντική ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική , με τις “εμπνεύσεις της στιγμής” απέναντι σε εσωτερικές πολιτικές πιέσεις να δίνουν τον τόνο, την ίδια ώρα που η οικονομική κρίση και η πολιτική αποσταθεροποίηση δημιουργούν το δικό τους “καθοδικό σπιράλ”. Η Βρετανία αποτελεί το πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς ο πανικός Συντηρητικών απέναντι στα εκλογικά κέρδη του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου δρομολογεί μιαν διαρκώς αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που οδηγεί στην έξοδο από την Ε.Ε. μέσω δημοψηφίσματος, παρά τις πρόσφατες περί του αντιθέτου δημόσιες συστάσεις του Barack Obama στον David Cameron. Η “ακροβατική” προσπάθεια του Βρετανού πρωθυπουργού να αφοπλίσει τους ευρωσκεπτικιστές, επαναπατρίζοντας ορισμένες δικαιοδοσίες από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο κινδυνεύει να μετατραπεί σε στρατηγικό φιάσκο. Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο   Στη Γαλλία, ο Francoi

Η λογική της επιλογής του Σαρκοζί τον Ιούνιο του 2010 να υποταγεί πλήρως η Γαλλία στην πολιτική της Μέρκελ ήταν σαφής: Με αντίτιμο την προσυπογραφή του Παρισιού στις αποφάσεις του Βερολίνου, η Γαλλία θα εξασφάλιζε έστω και προσχηματικά - επικοινωνιακά την περιφρούρηση του Γαλλογερμανικού Αξονα ως κέντρου πρωτοβουλιών και χάραξης πολιτικής στην Ευρωζώνη. Ετσι θα εξασφάλιζε διαρκή επιείκεια και ευνοϊκότερους όρους προσαρμογής στη γερμανική δημοσιονομική περιοριστική πολιτική. Ε να χρόνο μετά την εκλογή του Ολάντ και παρά τις προσπάθειές του να αποκαταστήσει διάλογο κορυφής με το Βερολίνο, η Γερμανία δηλώνει με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι η αναβίωση του Γαλλογερμανικού Διδύμου δεν έχει πλέον καμία χρησιμότητα γι' αυτήν. Τα όσα είπε την περασμένη βδομάδα ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντεμαν για την επάρκεια των δημοσιονομικών περικοπών της Γαλλίας, είναι πρωτοφανή για τις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών: Ο κεντρικός τραπεζίτης της Γερμανίας μιλά απαξιωτικά για την πολιτ

Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ο Πούτιν επιχείρησε να προσεγγίσει συνολικά τις ΗΠΑ του Μπους με την ανεπιφύλακτη στήριξη του «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας», ένα άνοιγμα που έμεινε χωρίς ανταπόκριση από αμερικανικής πλευράς. Τότε μέσα στην αλαζονεία της νίκης τους στον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ δεν κατάλαβαν την αξία της στήριξης μιας Δύναμης που ως ΕΣΣΔ και στη συνέχεια ως Ρωσία δεν επένδυσε ποτέ στην τρομοκρατική δράση. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στη Βοστόνη έδωσε προφανώς την ευκαιρία για πυκνή επικοινωνία Ομπάμα- Πούτιν, που άνοιξε το δρόμο για κοινή προσέγγιση Ουάσιγκτον-Μόσχας για τη Συρία. Στη Συρία υπάρχει αλληλεξάρτηση των δύο πλευρών: Μόνον η Μόσχα μπορεί να εξαναγκάσει τον Ασαντ να αποχωρήσει από την εξουσία, και μόνον η Ουάσιγκτον μπορεί να εγγυηθεί την περιφρούρηση των ναυτικών διευκολύνσεων της Ρωσίας στη μετά Ασαντ εποχή. Σε ευρύτερο επίπεδο, μόνον η στενή διμερής συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας μπορεί να διασφαλίσει μια κοινή

  Το αδιέξοδο είναι πλήρες στην Συρία καθώς η μεν παράταση της εσωτερικής σύγκρουσης οδηγεί σε μη ελεγχόμενη περιφερειακή αποσταθεροποίηση, αλλά ταυτόχρονα μια εξωτερική παρέμβαση-επέμβαση θα μπορούσε να διογκώσει το πρόβλημα, να το καταστήσει μια συνολική αποδόμηση όλων των περιφερειακών σταθερών. Όσοι επενδύουν στην πτώση του Ασσαντ έχουν κίνητρα που δεν σχετίζονται με την επόμενη μέρα στην Συρία, αλλά με ευρύτερες περιφερειακές στοχεύσεις; Οι ΗΠΑ, και το Ισραήλ έχουν ως προτεραιότητα μέσω της καθεστωτικής αλλαγής στην Δαμασκό να χάσει η Τεχεράνη το μοναδικό κράτος-σύμμαχο στην Μέση Ανατολή που δίνει πρόσβαση στο Ντε Φάκτο κράτος της Σιιτικής Χεζμπολά στο Νότιο Λίβανο. Χωρίς πρόσβαση στην Κεντρική Σκηνή του Μεσανατολικού το Ιράν προσδοκάται ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ αλλά και άλλα κράτη του Κόλπου βλέπουν στην ανατροπή του Ασσαντ την πρώτη πραγματική ευκαιρία να επηρεάσουν καθεστωτική αλλαγή εκτός Αραβ