IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι αρμοί της … (α)διάκριτης εξουσίας. Σε μια χώρα που η διάκριση των εξουσιών υποκύπτει στους .. «αρμούς» της συλλογικής α(δια)κρισίας τα αυτονόητα θα παραμένουν ζητούμενα… Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί μία από τις πλέον θεμελιώδεις αρχές του φιλελεύθερου συνταγματικού κράτους. Μολονότι αποτελεί τέκνο της αστικής επανάστασης, η ιδέα της απαντάται στον Αριστοτέλη, ο οποίος διέκρινε τρία «μόρια» στην Πολιτεία, ένα που σκέφτεται και αποφασίζει για τα κοινά, ένα που ασχολείται με τις Αρχές της διοίκησης και ένα που δικάζει. Στους νεότερους χρόνους ήρθε ως ιστορική απάντηση στο δεσποτισμό και στην κατάχρηση εξουσίας στοχεύοντας στη μετριοπάθεια και στην κοινωνική ισορροπία. Στην πράξη δεν είναι έννοια απόλυτη. Στην κοιτίδα του κοινοβουλευτισμού, στην Αγγλία, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι πιο χαλαρή. Το ίδιο άτομο μπορεί να είναι μέλος τόσο της νομοθετικής όσο και της εκτελεστικής εξουσίας (όπως και στην Ελλάδα ένας βουλευτής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και υπ

Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ Ο πρωτογονισμός του «ασύλου».  Ο Μπαμπινιώτης ορίζει: «Λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι η ελλιπής γνώση της μητρικής γλώσσας (λεξιλογίου, γραμματικής κ.λπ.) που μειώνει την ικανότητα και αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας. Γενικότερα, είναι η άγνοια στοιχείων που επιτρέπουν σε κάποιον να προσανατολίζεται σωστά στην κοινωνία, να κατανοεί τον κόσμο και την εποχή του επαρκώς». Το αντίστοιχο λήμμα στο Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, της Ακαδημίας Αθηνών, λέει για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό: «Είναι η έλλειψη βασικών δεξιοτήτων που σχετίζονται με το διάβασμα, το γράψιμο και την αρίθμηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει κάποιος τα προβλήματα της καθημερινής ζωής». Και οι δυο αυτοί λεξικολογικοί ορισμοί παραπέμπουν σε ένα κρίσιμο κοινωνικό σύμπτωμα: Στην περίπτωση ατόμων ή περιθωριακών μειονοτικών ομάδων, που αδυνατούν να κατανοήσουν τις λέξεις της καθημερινής γλώσσας με το νόημα που τους αποδίδει η ετυμολογική τους σύσταση, η ιστορική τους

Έχει δίκιο ο Ισραηλινός… Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θυμίζει το συρρικνωμένο περί την Κωνσταντινούπολη  Βυζάντιο πριν από την πτώση, έγραφε ένας φίλος στα κοινωνικά δίκτυα, σχολιάζοντας μια ανάρτηση που αφορούσε τη συνέντευξη του νέου πρεσβευτή του Ισραήλ στην Αθήνα Γιόσι Αμράνι στην Καθημερινή της Κυριακής. Στη συνέντευξη αυτή ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Αθήνα μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερόντων είπε πως η εθνική άμυνα και η διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων είναι κάτι το οποίο καμία χώρα δεν πρέπει να αναθέτει σε τρίτους. "Η ισραηλινή εμπειρία υπαγορεύει ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου", λέει ο κ. Αμράνι, σχολιάζοντας τη μεταβλητότητα των ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, από τη Συρία έως την Ανατολική Μεσόγειο και δη την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας... Τα όσα συμβαίνουν στη Συρία φαντάζουν πολύ μακρινά στην ελληνική κοινωνία η οποία εντρυφεί στην ψευδαίσθηση πως η χώρα μας βρίσκεται, πολύ μακριά από την εύφλεκτη ζώνη, ενδεχομένως κάπου μεταξ

''Οι αγορές γνωρίζουν ότι ο μόνος τρόπος να αναιρεθεί η ηγεμονία τους είναι οι κοινωνίες να ορθώσουν αρραγή αξίωση συμμετοχής την πολιτεία, δηλαδή στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.''  Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης:  Έχουμε εισέλθει σε μια, μετά τη νεοτερικότητα, φάση. Συνέντευξη στον Κώστα Δημητριάδη Με ιδιαίτερη ικανοποίηση παρουσιάζουμε συνέντευξη με τον κ. Γ. Κοντογιώργη, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου. Η συζήτηση είχε ως αφετηρία την έκδοση των παραδόσεων που έδωσε ο Ν. Πουλαντζάς στο Πάντειο το 1977 την οποία επιμελήθηκε ο κ. Κοντογιώργης, και την εκτίμηση της σκέψης του Ν. Πουλαντζά μέσα στους σημερινούς εξαιρετικά διαφορετικούς όρους που ορίζουν μια νέα εποχή. Γρήγορα όμως έλαβε πολύ ευρύτερο χαρακτήρα και επικεντρώθηκε στην κοινή διαπίστωση ύπαρξης μιας καθοριστικής κρίσης σε ό,τι αφορά την παραγωγή ενός συστήματος γνώσης επαρκούς για να δώσει λύσεις στα προβλήματα του παρόντο

  « Δεν φταίει η Siemens και η Novartis,  οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός» Πριν χρόνια ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε δηλώσει στον Σκάι: « Δεν φταίει η Siemens και η Novartis, οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός» . Εάν εξαναγκάσει κάποιος μια γυναίκα να είναι σε πορνείο και ας υποθέσουμε ότι εκτός από τον χρόνο που είναι εξαναγκασμένη να είναι εκεί, αρχίσει και της αρέσει, ποιος φταίει; Αυτή η δυστυχής που την εξανάγκασε κάποιος ασκώντας βία επάνω της; Διότι αν όσοι ισχυρίζονται αυτά είχαν διαβάσει έστω και λίγο, όχι τους ολιγογράμματους που δεν αποκρύπτουν της απέχθειά τους προς την κοινωνία, αλλά έστω τους ολιγαρχικούς της αρχαιότητας, τον Πλάτωνα, ή ακόμη τον δημοκρατικό Αριστοτέλη, θα γνώριζαν ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που δημιουργεί το ήθος και το έθος της κοινωνίας. Σήμερα, το πολιτικό σύστημα λέει εμμέσως στον πολίτη ότι για να φτιάξει ένα σπίτι πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να φοροδιαφύγει πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να διορίσει το παιδί

Για την ελληνική διαφορά.  Δύο αιώνες τώρα, το απολειφάδι του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού που αποτέλεσε βαλκάνιο «εθνικό κράτος», παλεύει να επιβιώσει ιστορικά. Με αποκλειστικό μπούσουλα τη μίμηση, τον μεταπρατισμό. Το ελλαδικό κράτος θέλει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Αυτό που είναι, δεν επιλέχθηκε με δημοψηφίσματα. Το καθορίζουν η γλώσσα του, η ιστορία του, η εδαφική του διαμόρφωση, το κλίμα του. Το ελλαδικό κράτος, δύο αιώνες τώρα, παλεύει να αλλάξει τους όρους της δεδομένης ταυτότητάς του. Θέλει να ανήκει «εις την Δύσιν». Η γλώσσα του να σκοπεύει στη συναλλαγή, όχι στην κοινωνία της εμπειρίας. Η ιστορία του να χαρίζεται σε αδίστακτους σφετεριστές. Να αγνοηθεί το κλίμα και η εδαφική διαμόρφωση, για να χτίζονται βλάσφημου όγκου ασύμμετρα κουτιά, που προϋποθέτουν σπάνια ηλιοφάνεια και πολύμηνο παγετό. Το «εθνικό κράτος», το ελληνώνυμο, δύο αιώνες τώρα, επιμένει σε δάνειο πολιτικό σύστημα (παρωδία κοινοβουλευτισμού), σε δάνειους θεσμούς οργάνωσης (πνιγερ

Η εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης στη χώρα είναι άκρως ανησυχητική. Η βασική τροφή που εδώ και 10 χρόνια είναι η μέχρι εξόντωσης του αντιπάλου επίθεση με κάθε μέσο και με πιο αγαπητό τις βρισιές και τις συκοφαντίες, αλλά και τις παραπομπές στα δικαστήρια, έχουν εξαφανιστεί τις τελευταίες 10 μέρες από την Κυριακή των εκλογών, μαζί με την ταξική πάλη και την κήρυξη της επανάστασης. Αυτό δεν είναι Ελλάδα. ( Σκίτσο του Μ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ) Αφήστε τον πολιτισμό κι αρχίστε τις βρισιές. Η εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης στη χώρα είναι άκρως ανησυχητική. Η βασική τροφή που εδώ και 10 χρόνια είναι η μέχρι εξόντωσης του αντιπάλου επίθεση με κάθε μέσο και με πιο αγαπητό τις βρισιές και τις συκοφαντίες, αλλά και τις παραπομπές στα δικαστήρια, έχουν εξαφανιστεί τις τελευταίες 10 μέρες από την Κυριακή των εκλογών, μαζί με την ταξική πάλη και την κήρυξη της επανάστασης. Αυτό δεν είναι Ελλάδα. Η κακή αρχή έγινε με το συγχαρητήριο τηλεφώνημα του τέως Αλέξη Τσίπρα στον νικητή των εκλογών, π

Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα φέρουν τον όποιο πρωθυπουργό προκύψει αντιμέτωπο με τα μεγάλα, κρίσιμα και πολύπλοκα προβλήματα της χώρας. To Μάνατζμεντ, τεχνοκρατική μετεξέλιξη του Business Administration ή της καθ’ ημάς Διοίκησης Επιχειρήσεων έχει εφαρμογή, αδιακρίτως, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Απανταχού των ανεπτυγμένων χωρών.  Όχι όμως και στη χώρα μας. Σ’ εμάς το ελληνικό δημόσιο, ακόμα και σήμερα, πορεύεται με τις περί δημοσίου λογιστικού διατάξεις. Είναι δε τόσο αποστασιοποιημένο από το Μάνατζμεντ, ώστε το τελευταίο να εντοπίζεται στην επικράτεια του δημοσίου, μόνο σε σπάνιες αναφορές περί εφαρμογής ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων, σαν φανταχτερή εξαίρεση. Επιτυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που παράγει, δανείζεται ή και κλέβει, ακόμα, ωραίες ιδέες, αλλά εκείνος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι ιδέες πράξη. Αλλιώς, από ιδέες, εξαγγελίες, ακόμα και νομοθετήσεις, άλλο τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο... Εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε είναι