IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Γ.Κοντογιώργης διαπιστώνει ότι η πολιτική τάξη της χώρας έχει “ενδυθεί” με προκλητικές ασυλίες, που ανάγονται στην εποχή της απολυταρχίας και την τοποθετούν συνολικά υπεράνω του νόμου και πέραν κάθε ελέγχου της κοινωνίας των πολιτών. Η πολιτική τάξη ισχυρίζεται όμως ότι το πολιτικό της σύστημα είναι αντιπροσωπευτικό και, συγχρόνως, δημοκρατικό (sic). Ταυτίζει ουσιαστικά, όπως άλλωστε το δηλώνει ρητώς, τη δημοκρατία με τα κόμματα , τα οποία με τη σειρά τους τα μεταστεγάζει καταχρηστικά στη θέση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Ο Γ.Κοντογιώργης επισημαίνει ότι πρέπει να ανασταλεί αμέσως το άρθρο 86 του Συντάγματος (*) , καθώς αλλοιώνει κατάφορα τη θεμέλια λογική -όχι της αντιπροσώπευσης/δημοκρατίας, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, αλλά- του εν ισχύει πολιτεύματος και, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες της καταστροφής, που οδήγησε η πολιτική τάξη τη χώρα. Η αναστολή αυτή, είναι επειγόντως αναγκαία, προκειμένου να επανέλθουν όλα τα παρελθόντα και τα εν

(...) Το μόνο ανάχωμα απέναντι στη διεθνή των αγορών είναι η πολιτική συλλογικότητα των κοινωνιών.  Για να σφυρηλατήσεις τη συλλογικότητα του κοινωνικού σήμερα χρειάζονται δυο πράγματα: ισχυρό ταυτοτικό υπόβαθρο (έθνος) και πολιτειακή θέσμιση του κοινωνικού υποκειμένου.  Το υποκείμενο αυτό σήμερα, λέγεται έθνος. Τα δυο αυτά στοιχεία στοιχειοθετούν σήμερα την έννοια της προόδου.  Εάν η κοινωνία κατέχει το «ελέγχειν» και το «ευθύνειν» της πολιτικής δεν χρειάζεται φροντίδα. Θα βρει μόνη της το δρόμο της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, της δικαιοσύνης, της ευτυχίας. Εάν η κοινωνία αποτελεί πολιτική κατηγορία, θα λειτουργεί σε καθημερινή βάση ως θεσμός της πολιτείας. Εφεξής η πολιτική τάξη θα συνεκτιμά στις πολιτικές της την κοινωνική βούληση και όχι μονοσήμαντα το συμφέρον των αγορών ή των συγκατανευσιφάγων του κράτους.  (...) Συνέντευξη στους Σταμάτη Μαυροειδή - Μιχάλη Σιάχο.   Με δομικό στοιχείο στη σκέψη του την αντίληψη ότι η κρίση στην Ελλάδα (μολονότι εντά

(...)  για να ανατρέψουν οι κοινωνίες των πολιτών την πολιτική κυριαρχία των αγορών, που δημιουργεί τις περιοδικές κρίσεις και την εξαθλίωση, πρέπει να πάψουν να κινούνται όπως στο παρελθόν, δηλαδή να θεωρούν ότι η θέση τους είναι αυτονοήτως στην ιδιωτεία και ότι, ως εκ τούτου, η πολιτική τους αρμοδιότητα εξαντλείται μόνο στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, ή στην χειραγώγησή τους από τους κομματικούς, τους συνδικαλιστικούς και άλλους απίθανους "ινστρούκτορες" ή "αγκιτάτορες". (...)  Για να μην γίνει μη ανατάξιμη η καταστροφή της χώρας και να μην πληρώσει το συνολικό κόστος η κοινωνία με την εξαθλίωσή της, ένας τρόπος υπάρχει. Να ορθώσει τη συλλογικότητά της απέναντι στην λεηλατική, παρασιτική και γι'αυτό περιδεή και πρόσφορη σε κάθε εξάρτηση πολιτική τάξη. Αναφέρομαι στο σύνολο της πολιτικής τάξης χωρίς καμία εξαίρεση, διότι απλούστατα όλες μαζί συναντώνται στο ζήτημα της διατήρησης της αυτονομίας και των προνομίων τους απ