IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Συχνά ερωτείται κανείς, ειδικά όταν είναι οικονομολόγος και ανήκει σε αυτούς που εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους, τι θα έκανε εάν είχε τη δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον της χώρας του. Η απάντηση είναι ουσιαστικά αυτονόητη – με την έννοια πως η πρώτη του ενέργεια θα ήταν η καταγραφή των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Η κατάρτιση επομένως ενός ισολογισμού, όπου στην αριστερή του πλευρά (ενεργητικό) θα ήταν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου της χώρας, ενώ στη δεξιά (παθητικό) οι υποχρεώσεις της – επαναλαμβάνοντας το ίδιο για τον ιδιωτικό της τομέα. Με τον τρόπο αυτό θα έβρισκε εάν η Ελλάδα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της – ενώ ταυτόχρονα θα έπρεπε να καταγράψει όλες εκείνες τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί από τις κυβερνήσεις της. Στο σημείο αυτό λογικά θα διαπίστωνε πως αφενός μεν δημόσια χρέη της τάξης των 330 δις € δεν μπορούν ποτέ να εξυπηρετηθούν από ένα ΑΕΠ ύψους μόλις 175 δις € (190%), αλλά ούτε και με τη βοήθεια του ξεπουλήμ

Φωτογραφίες του Γ.ΜΠΕΧΡΑΚΗ T έλειωσα το σχολείο το 1974  κι έπιασα αμέσως δουλειά, πριν ακόμα μπω στο πανεπιστήμιο. Έχω δηλαδή ένσημα από την εποχή της μεταπολίτευσης (εργοστάσιο «Θερμίς»). Από τότε, σχεδόν χωρίς σταματημό, δουλεύω. Καθώς δεν ήμουνα φτωχόπαιδο, στην αρχή δε δούλευα για το ψωμί, μα για το βούτυρο. Από τότε που έκανα παιδιά κι ήρθαν και διάφορες δυσκολίες κι έγινα φτωχόπαιδο, δουλεύω για το ψωμί. Μια ζωή στον ιδιωτικό τομέα, λοιπόν,  ΙΚΑ τα πρώτα χρόνια (ή ούτε καν ΙΚΑ), κι από το 1984, στα 28 μου, ΤΕΒΕ (τώρα ΟΑΕΕ). Εργοστάσιο, βιβλιοπωλεία, διδασκαλία Αγγλικών για αρχάριους σ’ ένα χωριό της Αττικής, συγγραφή λημμάτων στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», καφάσια στη Λαχαναγορά, πλασιεδιλίκι, ιδιαίτερα μαθήματα, φροντιστήρια άλλων και δικά μου, κειμενογραφία σ’ εταιρίες, δημοσίευση με το κομμάτι σε περιοδικά κι εφημερίδες, συγγραφή λημμάτων στο λεξικό «Δημητράκου», γράψιμο βιβλίων, ειδησεογραφία, αρθρογραφία, παρουσίαση βιβλίων, τρεις μήνες σύμβουλο

Μέσα από έναν απίστευτο κυκεώνα που μαγειρεύτηκε με μέλι και κόλλυβα, οι άνθρωποι που απολύθηκαν από την ΕΡΤ,από την εποχή του «μαύρου» φαίνεται πως πήραν αποζημιώσεις, μερικοί τουλάχιστον.  Όταν η νέα κυβέρνηση την επανίδρυσε, άρχισε να τους πληρώνει, πάλι με επινοημένες διαδικασίες, αφού οι δικαστικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, κατά μία απόφαση, δεν τους θεώρησαν απολυμένους. Αλλά στόχος μου δεν είναι να καταγγείλω ακόμη ένα τουρλουμπούκι. Απλώς επισημαίνω κάτι στο οποίο δεν φαίνεται να δόθηκε έκταση: αυτοί που επαναπροσλήφθηκαν, παίρνουν έναν μισθό.Αλλά «χρωστάνε» μια αποζημίωση που έλαβαν.Την οποία, από τις πηγές που διαθέτω, δεν είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν αμέσως. Θα πληρώνονται κανονικά και θα την εξοφλούν με δόσεις. Την αλήθεια ή το ψέμμα σε όλα αυτά, δεν είναι δουλειά μου να την «αποκαλύψω». Αν αληθεύει, δείχνει έναν τρόπο που βρήκε η κυβέρνηση να είναι νομικώς εντάξει, χωρίς να καταδικάζει τους προσληφθέντες σε αργό θάνατο. Δείχνει επίσης, πόσα σαμαράκια και δυσκολ

Το 50% του μισθολογικού κόστους πάει στα κρατικά ταμεία! Συγκεκριμένα με τα στοιχεία αυτά που αφορούν στο 2014 φαίνεται πως στην Ελλάδα όταν ένας μισθωτός αμείβεται λίγο καλύτερα από το "χιλιάρικο" πολύ σύντομα το κράτος φτάνει να εισπράττει κοντά στο ήμισυ του συνολικού κόστους του εργοδότη. Αντίστοιχα, πρόσφατα στοιχεία από λογιστήρια επιχειρήσεων μελών του ΣΕΒ δείχνουν ότι ειδικά για υψηλόμισθο στέλεχος εταιρείας στην πράξη το κράτος εισπράττει πάνω από 55% του συνολικού κόστους που καταβάλλει η επιχείρηση Ο ΣΕΒ  επισημαίνει πως το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο τους λίγους πλέον (δυστυχώς για όλους και κυρίως για τα φορολογικά έσοδα) εργαζόμενους με υψηλές (σε σύγκριση με τη σύγχρονη πλέον ελληνική πραγματικότητα) αμοιβές. Ενδιαφέρει άμεσα το κράτος, γιατί οι παραγωγικοί εργαζόμενοι ανταγωνιστικών επιχειρήσεων είναι οι βασικοί τροφοδότες του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτοί οι εργαζόμενοι πρέπει να αυξηθούν σε αριθμό ώστε να σταματήσει η χώρα να είναι τόπος "ανέργ

Μπορεί να μη προλάβατε την εποχή που, βραδάκι σε καλοκαιρινή ταβέρνα, σε αυλή στρωμένη με αμμοχάλικο, ανάμεσα στα τραπέζια και στις οικογένειες ,περιφέρονταν δύο ομάδες ερευνητών της επιφάνειας του γαρμπιλιού: τα παιδιά, που μαζεύαμε καπάκι μπίρας και αναψυκτικών και οι αναξιοπαθούντες που έψαχναν καμια γόπα να καπνίσουνε. Ατάραχοι στα τραπεζάκια άκουγαν Τάκη Μωράκη ή Στέλιο Καζαντζίδη. Σήμερα, μαζεύει καπάκια ο φοροσυλλέκτης κύριος Αλεξιάδης. Και άμα βρει κάτι που καπνίζεται, το παραχωρεί στους συνεργάτες του, να μη είναι χαρμάνηδες. Ολόκληρο το κράτος ψάχνει τα ψιλά στις τσέπες μας. Απειλεί.Εκβιάζει. Τηρεί τα προσχήματα με τέτοιο εξοργιστικό τρόπο, ώστε να είναι οι ρυθμίσεις του περί απαλλαγής από τα χρέη και παρόμοια, απλώς ανεφάρμοστες. Βάζει αλληλογρονθοκοπούμενα κριτήρια. Συνεχώς. To κράτος μας δεν είναι κραταιό.Αυτό δεν είναι κρυφό, μήτε το κρύβουμε. Από την άλλη, παρατηρώ ότι η κυβέρνηση έχει για το κράτος μια απολύτως προσγειωμένη, μη ιδεολογικα φορτι

Ένα σχόλιο του μέλους του forum του Capital.gr "Nick_" που ζει και εργάζεται πλέον στην Ολλανδία, νομίζω ότι παρουσιάζει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οπτική της  ευθύνης όλων μας για την κατάντια αυτής της χώρας. Ένα κράτος ανεύθυνο και αδιάφορο που δεν ενθαρρύνει αλλά αντίθετα αποτρέπει την ιδιωτική πρωτοβουλία, το οποίο όμως  απευθύνεται σε πολίτες αδρανοποιημένους.  "Αγαπητέ κ. Παπακωνσταντίνου,  θα ήθελα να προσθέσω και εγώ από την μεριά μου, όχι ως ανθός πια στα 40 μου μάλλον ως ώριμο φρούτο -ας μου δώσω αυτό τον χαρακτηρισμό για να κρατήσω την απόσταση που δικαιωματικά κατέχουν οι πιο μικροί σε ηλικία, οι πραγματικοί "ανθοί"- την δική μου εμπειρία από την κρύα και συννεφιασμένη Ολλανδία που ζω και εργάζομαι τα τελευταία 5 χρόνια.  Έφυγα από την Ελλάδα όχι γιατί το 2010 είχαν αρχίσει να διαφαίνονται τα της κρίσης που ακολούθησαν -τουλάχιστον στον τομέα/ εταιρεία που εργαζόμουν.  Έφυγα γιατί ήθελα να κάνω ένα καινούριο ξεκίνημα γιατ

  «Σήμερα χρειαζόμαστε ένα είδος συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων και των εταιρειών, προκειμένου να κάνουμε το καινοτόμο οικοσύστημά μας λιγότερο παρασιτικό και περισσότερο ανταποδοτικό» υποστηρίζει η καθηγήτρια Οικονομικών στο Σάσεξ,  Mariana Mazzucato .   Η Ματσουκάτο με μια στιβαρή επιχειρηματολογία αποδομεί τον κυρίαρχο μύθο ότι τα κράτη πρέπει ουσιαστικά να κάνουν τον τροχονόμο, να μην εμπλέκονται σε επιχειρηματικά σχέδια και να αφήνουν ανοιχτό χώρο για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αποδεικνύει ότι βασικές καινοτομίες των τελευταίων δεκαετιών είναι αποτέλεσμα κρατικών επενδύσεων σε τομείς όπου οι ιδιώτες δεν ρίσκαραν να επενδύσουν • Οπως γράφετε στο βιβλίο σας, παγκοσμίως οι κυβερνήσεις έχουν επικεντρώσει στο δημόσιο χρέος, με το επιχείρημα ότι η περικοπή των κρατικών δαπανών θα δώσει ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις. Ωστόσο, εμείς βλέπουμε το αντίθετο: να κοινωνικοποιείται το ρίσκο των επενδύσεων και να ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη. Πώς το σχολιάζετε; Αυτό