IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

TARHEELSON VIA GETTY IMAGES  Η άνοδος και η πτώση της Ελένης Αντωνιάδου και οι ευθύνες των ΜΜΕ. Η απομυθοποίηση της γυναίκας που ενσάρκωνε την αριστεία της σύγχρονης Ελληνίδας. Η Ελένη Αντωνιάδου γεννήθηκε το 1988 στην Θεσσαλονίκη και 25 χρόνια αργότερα, είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη με τον εαυτό της. To 2009 πήρε πτυχίο Πληροφορικής με εφαρμογές στη Βιοϊατρική από το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας, στη Λαμία (το οποίο καταργήθηκε το 2013). Ακολούθησε το μεταπτυχιακό της στη Νανοτεχνολογία και Αναγεννητική Ιατρική στο University College (UCL) του Λονδίνου, κατά την διάρκεια του οποίου, όπως η ίδια γράφει, ”δούλεψα με την συμφοιτήτριά μου, Κλαίρ Κρόουλι, για τον καθηγητή Αλεξάντερ Σεϊφάλιαν, στην δημιουργία μιας τεχνητής τραχείας από βλαστοκύταρα, που μιμείται τις ιδιότητες της πραγματικής. Το πρότζεκτ κέρδισε τον διαγωνισμό “Translation to Clinic and to Commercialization of Nanotechnology Products Competition” του UCL και λίγο αργότερα μεταμοσχεύτηκε σε

''Σοφοί'' γέροντες και ...παρακαταθήκες!  Δ ημόσια χυδαιολογία,  ανοησίες,  ευτελή τσιτάτα  και έπαρση,έπαρση,έπαρση ... George Condo:Writer, 2006 Ελα τώρα που ταράχτηκες, ηθικέ και τίμιε αναγνώστη.  Τι ήταν αυτό που σε πρόσβαλε ταπεινέ, τελευταίε οπαδέ του χάρτινου Τύπου;   Η επαφή στο αιδοίο, με τη γλώσσα του Λευτέρη Παπαδόπουλου;  Η αθυρόστομη άποψη ενός 80άρη παροπλισμένου «ποιητή»;   Ή μήπως η επιτηδευμένη γραφή και οι σεξιστικές πινελιές σ’ έναν κατά παραγγελία πίνακα αφηρημένης τέχνης, ενός συνταξιούχου εραστή;  Αφού αυτά σας αρέσουν, γιατί θυμώνετε; Γι αυτά διψάει η στερημένη βούλησή σας, προς τι η αντιμαρτύρηση;  Εσείς οδηγείτε τη δημοσιογραφία εκεί που κατευθύνεται χρόνια τώρα: στο βάραθρο της ανυποληψίας για να καθίσει τελικά στο βυθό της βδελυγμίας.  Εσείς αναγνώστες μου, που  πριν από 32 χρόνια σταθήκατε κάτω από τον καυτό ήλιο στην ουρά, για να εξασφαλίσετε ένα φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ όπου υπήρχε τυλιγμένο το τεμαχισμένο π

  Μικρός άκουγα ραδιόφωνο – όλοι ακούγαμε ραδιόφωνο. Η πιο δημοφιλής εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Πύργου ήταν (και όχι μόνον στον Πύργο) η «ώρα των ακροατών μας» – μια σχοινοτενής εκπομπή με αφιερώσεις κυρίως προς τους ξενιτεμένους, ένα τάληρο κι ένας Μπιθικώτσης, μια Μοσχολιού, ένας Καζαντζίδης πετούσαν προς Αυστραλία, Σίδνεϋ και Αδελαΐδα, προς τον Καναδά, προς τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», προς όπου Γης – αυτή ήταν μάλλον η πρώτη μου γεωγραφία.   Αργά τις νύχτες κρυφά απ’ τη μάνα μου στην αρχή, ύστερα με τις χαμογελαστές ευχές της, μετέφερα το Φίλιπς που είχαμε – μια αγκαλιά συσκευή – στο δωμάτιό μου και περιπλανιόμουν στα βραχέα, ένας Έλληνας καπετάνιος στα ανοιχτά του Βλαδιβοστόκ, οι Συμφωνικές (που τότε δεν ήξερα τι είναι) της Βουδαπέστης και του Λονδίνου, τραγούδια απ’ τα Τίρανα, κάποια μυστηριώδης Σοφία, το θέατρο της Δευτέρας (πίσω στα μεσαία), φωνές εκφωνητών στα ερτζιανά (πάλι στα βραχέα) στομφώδεις ή απαλές, γυναικείες και αντρικές σε

  Αυτές τις μέρες –περίπου δυόμισι χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα του– κυκλοφόρησε στην Ιταλία το βιβλίο του Ουμπέρτο Εκο «Sulla televisione» (La Nave di Teseo 2018).  Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει όλα όσα έγραψε ο Εκο –από το 1956 ώς το 2015– για την τηλεόραση, τους κώδικές της, τις πολιτισμικές, αισθητικές, ηθικές και πολιτικές συνέπειες των μορφών επικοινωνίας που αυτή καθιερώνει.  Το ακόλουθο κείμενο του Εκο είναι απόσπασμα άρθρου που είχε γράψει το 1978 και περιέχεται σε αυτό το βιβλίο Ουμπέρτο Εκο  (AP Photo/Luca Bruno) Πριν από οκτώ ή εννιά χρόνια, όταν η κόρη μου άρχιζε να βλέπει τον κόσμο από το παράθυρο μιας τηλεοπτικής οθόνης (οθόνης που στην Ιταλία ορίστηκε σαν «ένα ανοιχτό παράθυρο σε έναν κλειστό κόσμο»), την είδα μια φορά να παρακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια μια διαφήμιση, η οποία, αν θυμάμαι καλά, υποστήριζε ότι ένα ορισμένο προϊόν ήταν το καλύτερο στον κόσμο, ικανό να ικανοποιεί κάθε ανάγκη. Θορυβημένος στο εκπαιδευτικό μέτωπο, προσπάθησα να της

Σκίτσο - Θίοντορ Αντόρνο Κληρονόμος της κριτικής θεωρίας της Σχολής της Φρανκφούρτης, ο 89χρονος σήμερα Γιούργκεν Χάμπερμας θεωρείται δίκαια ένας από τους σημαντικότερους ζώντες φιλοσόφους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Χάμπερμας τον περασμένο Μάιο στην ισπανική εφημερίδα El Pais. • Καθηγητή Χάμπερμας, θεωρείτε ότι η παρακμή της μορφής του δημόσιου διανοούμενου είναι μια πραγματικότητα ή είναι απλώς ένα θέμα συζήτησης μεταξύ διανοουμένων; Δεν υπάρχει μια ορισμένη δόση μελαγχολίας όταν γίνεται λόγος γι’ αυτήν;   Γιούργκεν Χάμπερμας   Η μορφή του διανοούμενου, όπως τη γνωρίζουμε παραδειγματικά στη Γαλλία, από τον Ζολά ώς τον Σαρτρ και τον Μπουρντιέ, αναδύθηκε σε μια δημόσια σφαίρα της οποίας οι εύθραυστες δομές σήμερα διαλύονται. Κακώς τίθεται το νοσταλγικό ερώτημα «γιατί δεν υπάρχουν πλέον διανοούμενοι;». Δεν μπορούν πλέον να υπάρχουν, αφού δεν υπάρχει ένα κοινό αναγνωστών στο οποίο να απευθυνθούν με τα επιχειρήματά τους.

Τ​​ο μάταιο κάθε καταγγελίας, το ατελέσφορο της διαμαρτυρίας παγιώνουν την παθητικότητα των πολιτών. Εχουμε όλοι πεισθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Επομένως, περιττεύει κάθε προσπάθεια. Αρκετά χρόνια πριν από τη χρεοκοπία, την επιτρόπευση, τη δίχως προσχήματα υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, ήταν προκλητικά φανερή η κοινωνική μας αποσύνθεση και κρατική διάλυση. Οι επιφάσεις του τάχα και πολιτικού συστήματος υπηρετούσαν μόνο τη συντήρηση ψευδαισθητικών εντυπώσεων, όχι κοινωνικές ανάγκες και στοχεύσεις. Η παντομίμα της «δημοκρατίας» κάλυπτε την ωμή και χυδαία καταλήστευση του κράτους από τον υπόκοσμο της καμαρίλας των κομμάτων. Η τσοχατζοπούλεια εκδοχή διαχείρισης της εξουσίας ήταν ο κανόνας για ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας – αν υπήρχαν εξαιρέσεις, βαρύνονται με την ενοχή της ειδεχθούς κακουργίας, επειδή, ενώ ήξεραν, σιωπούσαν. Η διαφθορά και σήψη των κομμάτων έγινε αχαλίνωτη και ακατανίκητη, όταν προσέλαβε τη δυναμική της γάγγραινας, μ