IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τα αποτελέσματα των δύο πρώτων ψηφοφοριών έχουν εξανεμίσει τις ελπίδες για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, γεγονός που φέρνει πολύ κοντά τις κάλπες. Αν και ο Σαμαράς δεν έχει καταθέσει τα όπλα, το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο στις αρχές Φεβρουαρίου να έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα προκαλεί πυρετό στο ευρωιερατείο. Στην πραγματικότητα, τα αφεντικά της Ευρώπης έρχονται αντιμέτωπα με τα αποτελέσματα της πολιτικής τους έναντι της Αθήνας. Κι όχι μόνο αυτό. Ο κίνδυνος να γενικευθεί η πολιτική αβεβαιότητα σ’ όλο τον ευρωπαϊκό Νότο είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού, γεγονός που επισημαίνουν ακόμα και ΜΜΕ που λειτουργούν ως εκφραστές των Αγορών. Η δεδηλωμένη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει τις μνημονιακές πολιτικές και να απαιτήσει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θεωρείται από το ευρωιερατείο αιτία ρήξης. Εξ ου και έχει επανέλθει το σενάριο της εξόδου από την Ευρωζώνη, παρότι ο Τσίπρας διαβεβαιώνει σ’ όλους τους τόνους ότι επιθυμεί το αντίθετο. Αναμφίβολα,

Η πρωτοφανης επιχείρηση ψυχολογικού εκβιασμού των αμφίρροπων βουλευτών απέτυχε παταγωδώς, και μένουν εκτεθειμένοι οι κκ.Γιουνκέρ και Μοσκοβισί γιά ανοίκεια παρέμβαση στα εσωτερικά τρίτης χώρας, και ο κ. Στουρνάρας γιά εξωθεσμική συμπεριφορά. Το συμπέρασμα είναι ότι η δήθεν φιλοευρωπαϊκή συγκυβέρνηση πολιτεύθηκε με τρόπο Μπανανίας, ανασύροντας στην επιφάνεια ήθη άλλων αλησμόνητων εποχών. Εποχών όπου η προοπτική απώλειας της εξουσίας προκαλούσε υστερικές αντιδράσεις και δρομολογούσε αποσταθεροποιητικές διαδικασίες. Εν έτει 2015, περιμέναμε ότι θα υπήρχε μεγαλύτερη ψυχραιμία. Αλλά φαίνεται ότι η πτώση της συγκυβέρνησης και η διάλυση της σημερινής Βουλής θα προκαλέσει σοβαρά προβλήματα βιοπορισμού στα μέλη της. Η συγκυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς στον βασικό προορισμό της: να εκσυγχρονίσει την χώρα, να καταργήσει το πελατειακό κράτος και την σοβιετικού τύπου διεφθαρμένη γραφειοκρατία, να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και να καταστήσει την Ελλάδα οικ

Σκίτσο:Βαγγέλης Παπαβασιλείου Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας είναι φυσικό να στρέφουν το ενδιαφέρον μας στο εσωτερικό, με κίνδυνο να απομονώσουμε τα εγχώρια προβλήματα και τις πιθανές τους λύσεις από το ευρύτερο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Αρκεί εντούτοις μια προσεκτική ανάγνωση του διεθνούς Τύπου και των αναλύσεων των μεγάλων οίκων, μαζί με τις πρόσφατες διαπιστώσεις του ΟΟΣΑ και think tanks μέσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να αντιληφθούμε ότι ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Κατ’ αρχάς οι επίσημες φωνές. Πριν από τρεις μήνες, ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του χαρακτήρισε την ανάκαμψη στην Ευρωζώνη «απογοητευτική»: επισήμανε τις ισχυρές τάσεις αποπληθωρισμού και την αδύναμη ζήτηση και, εμμέσως πλην σαφώς, ζήτησε τόνωση της ζήτησης στην Ευρωζώνη. Με λίγα λόγια, ο ΟΟΣΑ καλεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να λάβει μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή αυτό που έχει εξαγγείλει ο Μάριο Ντράγκι, βαλλόμενος από τη γερμανική ορθοδοξία: αγ

Στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις κρίνονται από την αντιπαράθεση των υποσχέσεων και των πράξεών τους. Ο κ. Σαμαράς, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση δηλαδή, υποσχέθηκαν τον Ιούνιο του 2012 επαναδιαπραγμάτευση του 2ου Μνημονίου με στόχο το κούρεμα του μη βιώσιμου χρέους. Αυτό υποσχέθηκαν. Χωρίς να τους υποχρεώσει κανείς. Υποσχέθηκαν να κουρέψουν το μη βιώσιμο, κατ' εκείνους, χρέος. Είπαν στον ελληνικό λαό: Κάντε υπομονή, υποστείτε μερικά δεινά παραπάνω, αποδεχθείτε τα χαράτσια και τις περικοπές και, όταν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, κι έχουν τελειώσει οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές, τότε θα μας κουρέψουν το χρέος. Κι αν δεν το κάνουν θα έχουν να κάνουν μ’ εμάς. Στα τέλη του 2013, είπαν ότι το πολυπόθητο πλεόνασμα ήρθε. Αλλά παράλληλα, κατ' εντολή του Βερολίνου (όπου η κ. Μέρκελ επανεξελέγη, με τους σοσιαλδημοκράτες να αντικαθιστούν το ηττημένο FDP στον ρόλο του κομπάρσου), οι κυβερνώντες μας «διευκρίνισαν» πως το χρέος δεν έχει ανάγκει να κου

(...)  Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που κρίνεται δεν είναι μονοσήμαντα το «ποιά κυβέρνηση». Κρίνεται, βασικά, το «ποια πολιτική». Αν αυτό ίσχυε μια φορά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην παρούσα φάση ισχύει χίλιες φορές. Το παρελθόν είναι ασφαλής μάρτυρας:  Η εμπειρία από την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, ακόμα – ακόμα η εμπειρία των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων της εποχής των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) πείθει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη «αλλαγής κυβέρνησης». Έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής. Η αλλαγή πολιτικής δεν θα έρθει ποτέ με τον λαό παθητικό παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων, με τον περιορισμό του στη θέση του ψηφοφόρου και με την παραίτησή του από την ιδιότητα του διαδηλωτή, του απεργού, του διεκδικητή της «άλλης πολιτικής» στο δρόμο, στο γραφείο, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού.     (...)       Πρώτο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδριάσεις που

Την 1η Ιανουαρίου 1981 πανηγυρίσαμε για την προσχώρησή μας ως ισότιμο μέλος στην Ευρώπη των 10. 'Εκτοτε, η απερίγραπτη διαχείριση του Κοινοτικού χρήματος διέλυσε την κοινωνία και κατέστρεψε τη χώρα. Το φταίξιμο όλο δικό μας! Για λόγους ψηφοθηρικούς όλα τα πολιτικά κόμματα υπέθαλψαν τη λαϊκή απαίτηση να νιώσουν όλοι, εδώ και τώρα,  ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη  και επένδυσαν σ' αυτή. Τους πρόσφεραν  λοιπόν θέσεις στο Δημόσιο, μοίρασαν χρήματα και ίδρυσαν πολλά περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ ώστε πολλοί απόφοιτοι να νιώσουν «επιστήμονες» και οι γονείς τους να αποβάλουν το κοινωνικό τους κόμπλεξ. Μετρούσε το «να νιώσουν», όχι το «να γίνουν» επιστήμονες. Εξ ού και  το χαμηλό επίπεδο των περισσότερων πτυχιούχων και το πλήθος των αιώνιων φοιτητών (με άφθονο χαρτζιλίκι)  που οι πολιτικοί επέτρεψαν  να υπάρχει και οι οποίοι στελεχώνουν συνήθως τις κομματικές νεολαίες ή στηρίζουν τις καφετέριες. Και το πτυχίο ήταν για τους περισσότερους απλά ένα κλειδί για διορισμό με καλύτερους όρο

(...) Συμβαίνει επειδή η στάση τους είναι σήμερα ακόμα σκληρότερη απ’ ότι ήταν ακόμα και το ’11 ή το ’12 και πιο αποφασιστική μέχρι και στην κατεύθυνση της έξωσης της Ελλάδας από το ευρώ, αν δεν υποταχθεί πλήρως, απόλυτα και ολοκληρωτικά στις βουλήσεις τους κι αν δεν την αρπάξουν ολόκληρη όπως ήδη πολύ οργανωμένα πράττουν. (...) Εκείνο που έρχεται, παγώνει το αίμα: ο Σόιμπλε, (αφού πρώτα συνέκρινε τη Μέρκελ με τον Ναπολέοντα για τις… κατακτήσεις της στην Ευρώπη!) τώρα λέει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει με εκείνη της εποχής των Καννών. Παρ όλα αυτά, παρά και το γεγονός ότι ακόμα και οι πιο σοβαρές γερμανικές εφημερίδες αναρωτιούνται σήμερα αν η «Ευρώπη» εγκατέλειψε τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος τον επισκέπτεται πάλι στο Βερολίνο – ίσως για τον μεγάλο αποχαιρετισμό… Εκείνο που έχει σημασία πάντως είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας επιβεβαιώνει ουσιαστικά πλήρως τη θέση ότι όπως το Βερολίνο έριξε τον Παπανδρέου, τώρα ρίχνει

Οι πανηγυριστές της ανάκαμψης θορυβούν για το επιφαινόμενο των μακροοικονομικών μεγεθών και σιωπούν για την αλλαγή σε αυτήν τη χώρα. Για το όραμα… το σχέδιο… την ποιότητα της ζωής των πολιτών.   (...) Οι εκάστοτε κυβερνητικοί σχηματισμοί ποτέ δεν στήριξαν μεταρρυθμίσεις που εδραίωναν πραγματικά μια ανοικτή οικονομία με ελεύθερες αγορές, ισχυρή επιχειρηματικότητα και ίσες ευκαιρίες. Δεν πρότειναν αλλαγές που θα ενίσχυαν τη δημοκρατία, με ενίσχυση των θεσμών αντιπροσώπευσης των πολιτών (και όχι απλώς των κομμάτων), με αντερείσματα εξουσιών και μέριμνα ανανέωσης των πολιτικών εκπροσώπων ενάντια στην επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Ποτέ δεν προχώρησαν σε ουσιαστικές αλλαγές στους θεσμούς, στην Παιδεία, στο κράτος, στην εξυπηρέτηση των πολιτών και των επιχειρήσεων, στη δίκαιη φορολογία. Ποτέ δεν έπαψαν να φοβούνται τις ιδέες, το νέο, την καινοτομία. Ποτέ δεν πρότειναν ένα άλλο πρότυπο συμπεριφοράς που να αναδεικνύει αρχές, πρωτοβουλία, ευθύνη, συμμετοχή, πολιτική ηθική. (...)

Τον Μάιο του 2012 , εν όψει εκλογών, ο κ.  Σαμαράς  εξήγγειλε ή μάλλον ευαγγελίσθηκε  18 Σημεία  πολιτικής, στο πλαίσιο της οποίας υπερψηφίστηκε κι έλαβε την εντολή  απ’ τον ελληνικό λαό να την πραγματοποιήσει. Ας δούμε τι έταξε  και τι  έπραξε : 1.   «Αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009. Επίσης, αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι ομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία».   Οχι μόνον δεν έκανε τίποτα απ’ αυτά, αλλά μείωσε κι άλλο τις συντάξεις - και, αν προλάβει, θα τις μειώσει έτι περαιτέρω! Ξέκανε τα πολυτεκνικά επιδόματα, κατορθώνοντας επιπροσθέτως να αλαλιάσει την προοπτική δημιουργίας νέων οικογενειών έστω και με ένα παιδί. Ενας πραγματικός  Ηρώδης του δημογραφικού χάρτη της χώρας . Οσο για τους ομολογιούχους, τους πέταξε στον Καιάδα και εκεί βρίσκονται ακόμα. Οπως σε Κρανίου Τόπο βρισκόμαστε και όλοι οι υπόλοιποι που περιπλανιόμαστε σαν ζόμπι στα ερείπια του Ασφαλιστικού μας συστήματος.   2.   «Επέκταση τ