IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Επιμηθείς ... Το κακό με τους στόχους   ...  είναι ότι τους πετυχαίνουμε.  Εβλεπα τις προάλλες  στην τηλεόραση  μιά συζήτηση για την επετηρίδα των καθηγητών και πρόσεξα τον νεότερο της παρέας. Ηταν κάτω των τριάντα, δηλαδή πήγε στο δημοτικό με την μεταπολίτευση. Ηταν επίσης εξοργιστικός με την απλόνοια των μέσων του και την σιγουριά των απόψεών του. Από το κράτος ήθελε τα πάντα: να έχει σταθερή δουλειά με καλό μισθό και μικρό ωράριο,να εξορισθούν και να φυλακισθούν οι έχοντες και κατέχοντες αφού κακώς έχουν και κατέχουν,να φορτώσουνε τα ΜΑΤ σ΄ένα καράβι και να τα φουντάρουνε, να βγούμε από την Ευρωπαική Ένωση . Ήταν επίσης απόλυτα σίγουρος για την ορθότητα των θέσεων του κόμματος διά του οποίου ανέπνεε. Ηταν ένας ζηλωτής. Ώσπου να τον χτυπήσει ο βίος με παντζούρι (οπότε στα γηρατειά του πάλι θα παινεύεται γιά τους αγώνες στους οποίους συμμετείχε,βαφτίζοντας ακόμη μιά «γενιά της ήττας» κι αφού κάνει πλούσιους τους συνθέτες που θα τον εκφράζουνε στις επιχορηγούμενες συναυλίες), θα υπά

'' Ναι, το δημόσιο σχολείο έχει αυτό το χάλι και ακόμη πολύ-πολύ περισσότερο, επειδή ο εκπαιδευτικός:   1. Δεν καθοδηγείται και δεν ελέγχεται από άξιους & υπεύθυνους Προϊσταμένους.  (Αυτό λέγεται δημοκρατική κατάκτηση) . 2. Δεν έχει ούτε οικονομική, ούτε ηθική συνέπεια η θετική ή αρνητική απόδοσή του. (Αυτό λέγεται ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη) 3. Ο αντιδραστικός συνδικαλισμός και ο ηθικοφθοροποιός (sic) κομματισμός δρουν στη Δημόσια Εκπαίδευση, ως ο (πρόσφατος) "Ιανός".  (Αυτό λέγεται εκδημοκρατισμός του   Δημοσιοϋπαλληλικού Κινήματος).  4. Δεν είναι "της μόδας" για την Κοινωνία μας και δεν στηρίζει η Πολιτεία τον εκπαιδευτικό που είναι "προσανατολισμένος" προς ένα σχολείο με καλά δομημένη οργάνωση και λειτουργία με μέσα την εργατικότητα, την αγάπη, τον αλληλοσεβασμό και την πειθαρχία στους κανόνες από  μαθητές και δασκάλους.  (Αυτό το σχολείο λέγεται αυταρχικό και δεν εκπαιδεύει "δημοκρατικούς" πολίτες).''

EUROKINISSI «Αγώνες» και κανόνες:  Οι μαθητικές καταλήψεις ως εκπαιδευτική σταθερά. Ορισμένα στοιχεία για το φαινόμενο αυτό θα ήταν χρήσιμα, αν μας ενδιαφέρει τουλάχιστον η ακτινογραφία του. Ανεξάρτητα από το πόσοι μαθητές και με ποιο αίτημα προχωρούν σε «κατάληψη» ενός σχολείου, η πράξη αυτή, αν αφαιρεθεί ο αγωνιστικός της φερετζές, σημαίνει απλά άρση λειτουργίας του σχολείου «μέχρι νεωτέρας» με χρήση βίας και ταυτόχρονα αντίσταση, πάλι με τη χρήση βίας, σε όποιον τρίτο επιχειρήσει να αποκαταστήσει την ομαλότητα χωρίς τη συναίνεση των πρωταγωνιστών. Βία εδώ σημαίνει η βίαιη, χωρίς εξουσιοδότηση από κάποια αρχή, παρεμπόδιση της παρουσίας στο σχολείο του εκπαιδευτικού προσωπικού ή και μαθητών που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα. Το εξωτερικά ορατό σύμβολο αυτού του είδους βίας είναι  το λουκέτο . Η πρακτική αντλεί την πολιτική της νομιμοποίηση από το 1973, την κατάληψη του Πολυτεχνείου ως πράξη αντίστασης στο στρατιωτικό καθεστώς.  Μετά το 1974 η κατάληψη από σύμβολο αντιδικτατ

JOHN KOLESIDIS / REUTERS Φωτογραφία αρχείου Γκράφιτι στην Αθήνα Εξέγερση και παρακμή. Το συμπεριφορικό ξεσάλωμα, η αγένεια, η αγοραία συμπεριφορά και οι κάθε λογής χειροδικίες ή λεκτικές υπερβάσεις που βαπτίζονται «ανυπακοή» έχουν διαμορφώσει σκηνικό πολιτικής και κοινωνικής παρακμής. Rebel-rebel, you’ve torn your dress Rebel-rebel, your face is a mess Rebel-rebel, how could they know?                     David Bowie, 1974 Πρέπει, άραγε, να υπερασπιζόμαστε τα ανυπάκουα νιάτα ή τα πιο «ώριμα παιδιά» της εποχής μας, όταν πυρπολούν εγκαταστάσεις, προβαίνουν σε καταλήψεις δρόμων και κτηρίων ή συμμετέχουν σε εξεγέρσεις και καταστροφές, για να ακουστεί το δίκιο που θεωρούν πως έχουν, και έτσι να συρρικνώνουμε ή να εκμηδενίζουμε τη σημασία της τιμωρίας για την πράξη τους; Νομίζω ότι το συμπεριφορικό ξεσάλωμα, η αγένεια, η αγοραία συμπεριφορά και οι κάθε λογής χειροδικίες ή λεκτικές υπερβάσεις που βαπτίζονται «ανυπακοή» έχουν διαμορφώσει σκηνικό πολιτικής και κοινωνικής παρακμής, για να μην το

 Η μάσκα της Νίκης Κεραμέως προστατεύει, η μάσκα των ποσοστών εισόδου υποψηφίων στα ΑΕΙ παραπλανά και, μακροπροθέσμως, υπονομεύει |SOOC/Nikos Libertas   Φοιτητές και Παιδεία κάτω από τη βάση  Περιχαρής η υπουργός Παιδείας μάς ανακοίνωσε ότι το 77% των υποψηφίων εισάγονται σε κάποια σχολή. Χαρά μεγάλη για πολλές οικογένειες που καμαρώνουν το βλαστάρι τους να μπαίνει σε πανεπιστημιακό Τμήμα με 600 μόρια. Δεν είναι μόνο η απαξίωση της ακαδημαϊκής έννοιας. Είναι και η δημιουργία χιλιάδων νέων αστοιχείωτων ανέργων που θα αποστραγγίζουν οικονομικά τις οικογένειες τους προκειμένου να κάνουν μία τρύπα στο νερό.  Σε μία «έξυπνη» χώρα, το Τμήμα Μαθηματικών της Σάμου θα ήταν μία σχολή παγκόσμιας εμβέλειας. Ενα συμβολικό σημείο ακαδημαϊκής αναφοράς στο νησί του Πυθαγόρα. Κορυφαίοι μαθηματικοί, σε ιδανικό φυσικό περιβάλλον, θα μπορούσαν να διακονούν στην εξέλιξη της επιστήμης τους, σε έναν κόσμο δικτυωμένο, όπου δεν έχει πλέον και τόση σημασία το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι.  Σε

  Άνεργοι το 40% των πτυχιούχων Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων πτυχιούχων, παραδέχεται ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ) και μέλος του Δ.Σ. του Χρηματιστηρίου Αθηνών, Γιώργος Δουκίδης . Σχεδόν το 40% των πτυχιούχων είναι άνεργοι τη στιγμή που οι επιχειρήσεις της χώρας αναζητούν στελέχη με υψηλή εξειδίκευση. Για το λόγο αυτό οι πτυχιούχοι της χώρας χρειάζονται... μαζική... εξειδίκευση.  Ο καθηγητής του ΟΠΑ, σημειώνει ακόμη στο Liberal ότι η χώρα πάσχει ακόμη από μεσαία στελέχη καθώς απουσιάζει παντελώς η τεχνική κατάρτιση. Η Ελληνική Πολιτεία, σύμφωνα με το κ. Δουκίδη, το «εκμεταλλεύθηκε» αυτό τις τελευταίες δεκαετίες υποβαθμίζοντας την μεσαία τεχνολογική εκπαίδευση. Αντίθετα κυριάρχησε η αρχή, πάρε ένα πτυχίο και κορνίζωσε το... Συνέντευξη στoν Βαγγέλη Μανδραβέλη - Τι δείχνουν οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια και κατά πόσο θεωρείται αξιοκρατικό ένα σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων που έχει ποσοστό επιτυχίας 77%; Οι βάσεις εισα

Εκτός των «περήφανων γηρατειών» υπάρχουν  οι άνεργοι,  παλιοί και νέοι. Ολεθρος! Σύμφωνα  με τον Παγκόσμιο Οργανισμό  Τουρισμού, ως τον Μάιο χάθηκαν παγκοσμίως 320 δις δολάρια, και μπορεί να υπερβούν τα 400. Οι θέσεις εργαζομένων που εξαρτώνται από τον τουρισμό και θα χαθούν υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια και μπορεί να φτάσουν ως τα 120 εκ. εφόσον δεν έχουμε νέο τρομακτικό κύμα.     Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε μετρήσεις.Το μαρτυρούν τα έρημα καλντερίμια πολλών νησιών, οι άδειες παραλίες, η αναδουλειά στις ταβέρνες, τα κλειστά ξενοδοχεία που μοιάζουν κουφάρια,ενώ και όσα είναι ανοιχτά υπολειτουργούν ή έχουν ρίξει δραματικά τις τιμές για να προσελκύσουν. Ενας κόσμος ήδη αναλογίζεται με τρόμο τον χειμώνα που έρχεται και θα είναι πιο σκοτεινός στη ζωή του. Φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση θα τα έχει συνυπολογίσει και θα έχει εντοπίσει τους κωδικούς από τους οποίους θα αντλήσει πόρους για να καλύψει τις διαφαινόμενες τραγικές ανάγκες που έρχονται  με μορφή θεομηνίας.  Ω

Ο παππούς τα ’χει χαμένα; «Αρχίζει να τα χάνει», σχολίασε η νεαρή φοιτήτρια, η Γεωργία, αναφερόμενη στον παππού της· «τις προάλλες μάς έλεγε πως, όταν ήταν 23 χρονών, είχε μόνιμη δουλειά και με τα χρήματα που έβγαζε ζούσε την οικογένειά του». Χαμογέλασα μελαγχολικά μόλις μου αφηγήθηκε την ιστορία ο συνάδελφός μου. Σε όποιον το μετέφερα είχε παρόμοια αντίδραση. Η εποχή που ένας άνθρωπος στα 23 του χρόνια μπορούσε να έχει εργασία ικανή να συντηρεί οικογένεια και να μεγαλώνει παιδιά, όχι απλώς φαντάζει μακρινή, αλλά συνιστά κάτι διανοητικά ασύλληπτο. Περιέργως, ενώ τα τελευταία 40-50 χρόνια η ζωή βελτιώθηκε ριζικά, οι συνθήκες για τους νέους χειροτέρεψαν ή, σωστότερα, βελτιώθηκαν συγκριτικά λιγότερο. Αυτό εκ πρώτης όψεως δείχνει αντιφατικό, όμως διαπιστώνεται καθημερινώς. Για την ακρίβεια, στις μέρες μας παρατηρείται το αντίθετο από αυτό που συνέβη μετά τον Πόλεμο και μέχρι τη δεκαετία του ’80. Τότε, ήταν οι νέοι που, κατά κύριο λόγο, επωφελήθηκαν της μεταπολεμικής