IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της «συστημικής διαφθοράς» και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση, διεθνώς σχεδόν, του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μορφή της μονοδιάστατης «ενιαίας σκέψης» και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται «συμπερίληψη της διαφθοράς». Το «παραβατικό» κανονικοποιείται και από «ανωμαλία» μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτό το σύστημα, παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία. Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγι

Η οικονομική κρίση που σάρωσε την καρδιά του καπιταλισμού και διαχύθηκε παγκοσμίως από το 2008 δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση. Εξ ου και 10 χρόνια μετά ακόμα προκαλεί κλυδωνισμούς. Είναι απόρροια της μετάλλαξης του καπιταλισμού που επέφερε η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και η παγκοσμιοποίηση. Ως εκ τούτου, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Από χρόνια υπήρχαν προειδοποιήσεις ότι η εκφυλιστική διολίσθηση του καπιταλιστικού συστήματος σ’ έναν αχαλίνωτο τζόγο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μείζονα κρίση. Οι χρυσοπληρωμένοι αναλυτές των κάθε είδους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων χλεύαζαν αλαζονικά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις. Ακόμα κι όταν η κρίση χτύπησε δυνατά την πόρτα, οι επαγγελματίες των Αγορών προτίμησαν τη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων, αποδεικνύοντας πόσο δυνατό είναι το σύνδρομο του Τιτανικού. Οικονομολόγοι με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους, οι οποίοι για χρόνια αγιογραφούσαν τον “καζινο-καπιταλισμό”, δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να εξηγήσουν για ποιο λόγο είναι αναγκαία

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Είναι ο εμπορικός πόλεμος η μόνη επιλογή; Μια εναλλακτική προσέγγιση για την αντιμετώπιση της Κίνας.   Η φιλελεύθερη θεωρία και οι υπέρμαχοι της αυτάρκειας. Πώς διαμορφώνονται τα επιχειρήματα των δύο πλευρών, στη σκιά των απειλών Τραμπ με δασμούς. Οι ατέλειες των αγορών, οι στρατηγικές και ο κίνδυνος των αντιποίνων.      Στην πρώτη τους συνάντηση, ο πρόεδρος Τραμπ δήλωσε με στόμφο ότι «δεν είμαι υπέρ του προστατευτισμού, είμαι υπέρ του "δίκαιου" διεθνούς εμπορίου». Αντιθέτως η καγκελάριος Μέρκελ υποστήριξε, όπως πάντα, ότι το «ελεύθερο» εμπόριο αποτελεί την ατμομηχανή της παγκόσμιας ανάπτυξης. Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, οι έννοιες «δίκαιο» και «ελεύθερο» διεθνές εμπόριο είναι κανονιστικές και ως τέτοιες  χρήζουν ορισμού. Χωρίς να ορισθούν οι έννοιες, κάτι που προφανώς απαιτεί τη χρήση συγκεκριμένων κριτηρίων, και συνεπώς προϋποθέτει σύμβαση μεταξύ των συμβαλλομένων και όχι εξ αντικειμένου αλήθεια, οι διακηρύξεις τέτοιου τύπου παραμέ

  Έχει ο καιρός γυρίσματα! Το 1979-80, με την εκλογή της Θάτσερ στη Βρετανία και του Ρέιγκαν στις ΗΠΑ, άρχιζε η επέλαση ενός παγκόσμιου ρεύματος «νεοφιλελευθερισμού», που συντάραξε όλη την ανθρωπότητα, τερματίζοντας, μαζί με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τον (σύντομο κατά Χομπσμπάουμ) Εικοστό Αιώνα του Κρατισμού και του Κράτους Πρόνοιας, που είχε προηγηθεί. Αυτό το κύμα, ο «κύκλος» του νεοφιλελευθερισμού συνέβαλε, αλλά και ενισχύθηκε, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού». Παρά τις πολύ μεγάλες παραχωρήσεις που έκαναν στους νεοφιλελεύθερους και τις «Αγορές», ιδίως με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, παραχωρήσεις η σημασία των οποίων δεν φάνηκε αμέσως, Γαλλία και Γερμανία διατήρησαν όλη αυτή την περίοδο αρκετά από τα χαρακτηριστικά του κράτους πρόνοιας, του κρατικού σχεδιασμού και παρεμβατισμού και ενός ουσιαστικά «σοσιαλδημοκρατικού» κοινωνικού συνεταιρισμού, που χαρακτήρισαν τον ευρωπαϊκό πυρήνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα το δίπολο

Τα γεγονότα είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ημιανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Πριν 12 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικώ