IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με τις γεννήσεις να φθίνουν και το μεταναστευτικό ισοζύγιο να παραμένει αρνητικό μετά το 2010 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται και αποτελεί μια τάση που πιθανότατα θα συνεχισθεί ως και το 2050.  Κοινός τόπος είναι ότι το δημογραφικό πρόβλημα παραμένει μία από τις μεγαλύτερες πληγές της Ελλάδας. Με τους θανάτους να ξεπερνούν τις γεννήσεις, τους νέους και μορφωμένους να μεταναστεύουν και την Ελλάδα να έχει έναν από τους πιο γερασμένους πληθυσμούς στην Ευρώπη, όχι μόνο η χώρα δεν θα μπορεί τις ερχόμενες δεκαετίες να παράγει επαρκή πλούτο για τους πολίτες της, αλλά ίσως βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια τη βιωσιμότητά της ως ενός σύγχρονου έθνους-κράτους. Πρόσφατη μελέτη π.χ. του Ινστιτούτου του Βερολίνου εκτιμούσε ότι ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια ως το 2030 και στα 8,9 εκατομμύρια ως το 2050 (8,3 εκατομμύρια, υποστηρίζουν οι πιο απαισιόδοξες μελέτες), σε σύγκριση με 10,7 εκατομμύρια περίπου σήμερα και 11,1 εκατομμύρια το 2009, προτού δηλαδή η «Με

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: ΗΠΑ:  Πιτσιρίκια στα όπλα. Kαθημερινό πυρ κατά βούληση... Τα παιδιά των Δανών είναι τα πιο ευτυχισμένα στον κόσμο. Ποιος το λέει; Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) το λέει, που κάτι θα ξέρει παραπάνω από ‘μας, αφού διεξήγαγε σχετική έρευνα σχεδόν για τρεις δεκαετίες. Και γιατί οι Δανοί γονείς είναι τόσο επιτυχημένοι, αφού ούτε ήλιο έχουν, ούτε αθάνατη Ελληνίδα γιαγιά να βοηθάει; Κατ’ αρχάς, να πούμε ότι ανεξαρτήτως παιδαγωγικών μεθόδων, οι βάσεις της φημισμένης αυτής ευτυχίας χτίζονται και πάνω στο στέρεο έδαφος που προσφέρει ένα κράτος πρόνοιας . Πόση άδεια λοχείας έχει η μαμά απ’ τη Δανία; Ποιο είναι το επίδομα πολυτεκνίας; Ποιο το καθεστώς δημόσιας εκπαίδευσης; Κοινωνικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες δεν μπορούν, φυσικά, να βγουν εκτός συζήτησης, αφού είναι καθοριστικοί. Ωστόσο στο «εδώ και τώρα» έχει σημασία -ή, τουλάχιστον, εμείς κρίνουμε ότι έχει σημασία- να εξετάσουμε όχι όσα δεν μπορούμε ούτε να φανταστ

Τη μουχλιασμένη μυρωδιά από το ατμοσίδερο της γειτόνισσας μαζί με το «πφφφφ» κάθε φορά που πατούσε γιακάδες θυμάμαι πιο έντονα από εκείνο το απόγευμα. Με σαράντα βαθμούς κι εκείνη να φλερτάρει με την αποπληξία για να «τελειώνει να μην τα έχει το Δεκαπενταύγουστο» στο δωματιάκι υπηρεσίας με το ψευτοπαράθυρο και το αραχνιασμένο τούλι. Οι άλλοι, οι φίλοι μου, στις αλάνες να ματώνουν γόνατα κι αγκώνες, κι εγώ στο δωμάτιο με τις τσιμπιές της μάνας μου στα μπούτια να καίνε και τα κουνούπια να αλωνίζουν την άτριχη σάρκα μου. Καταής, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, τη μεταγλωττισμένη τούρκικη σειρά από το σαλόνι να τριβελίζει το κεφάλι μου, τον ήλιο να με τυραννά με χοντρές λωρίδες ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Κι όλα αυτά γιατί λίγο νωρίτερα, εκείνο το μεσημέρι του Αυγούστου, είχα μια εκπληκτική ιδέα για την εκπληκτική κατηφόρα μπροστά από το σπίτι: Να κυλήσουμε το καρπούζι, να δούμε που θα φτάσει. Και το πετάξαμε. Με δύναμη και γέλια. Κύλησε αρχοντικά μέχρι κάτω, με ένα φανταστικό στρ

Έργο του Ανδρέα Βουρλούμη  Απόψε, την ώρα που ήρθε να την πάρει η μαμά της, η Βικτωρία σήκωσε το χέρι της με  σημάδεψε  κουνώντας μου το δάχτυλο και μου ανακοίνωσε: δεν σ’ αγαπώ γιαγιά! Φεύγω, φεύγω! Και κρεμάστηκε από το χέρι της μαμάς της.΄Ένοιωσα  κάπως αμήχανα. Εγώ, όμως, σ’ αγαπώ πολύ, πρόφτασα να της πω πριν φύγει με αποφασιστικό βήμα . Τί ήθελε να μου πει η εγγονή μου; μέχρι εκείνη την ώρα παίζαμε μια χαρά, δεν φαινόταν δυσαρεστημένη από κάτι, αν και δεν της είχα πει σε όλα ναι. Τι ακριβώς σημαίνει η αγάπη για τα παιδιά; γεννιέται μαζί τους σαν βιολογική ανάγκη κι όταν καλλιεργείται εξελίσσεται σε συναίσθημα; κι αυτό εξαρτάται από όσους τα φροντίζουμε ή είναι πολύ προσωπικό τους ζήτημα και μια ανάγκη,  που  για κάποια είναι απαραίτητη  και για άλλα  όχι και τόσο ; Κανονικά, αν αποφάσιζα εγώ πως να είναι τα πράγματα, θα έρχονταν στον κόσμο κάθε άνθρωπος με δύο μερίδια δικής του αγάπης. Ένα που θα δώσει σ’ αυτούς που θα τον αγαπήσουν κι ένα που θα πάρει από τους άλλο

Φωτογραφίες του Δημ. Μιχαλάκη:   Χρόνια  Μνημονίου http://www.vice.com/gr/read/4-xronia-mnhmoniou   Έρευνα:  Ένας στους δύο εφήβους αναφέρει πως θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν είναι καλή - Το 27% των εφήβων αναφέρει ότι λόγω της κρίσης δημιουργήθηκαν καυγάδες και εντάσεις στην οικογένειά τους - Σε οικογένεια με άνεργους γονείς μεγαλώνει το 14,6% των εφήβων στην Ελλάδα - Ένας στους δέκα εφήβους ζει με τον πατέρα του ή τη μητέρα του Σημαντικές αλλαγές, εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης, έχουν επέλθει στη δομή και στον τρόπο ζωής της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα Πανελλήνιας έρευνας με θέμα « Οι έφηβοι και η οικογένειά τους» που εκπόνησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) και δημοσιοποιήθηκε σήμερα. Ένας στους δύο εφήβους αναφέρει πως θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν είναι καλή (ποσοστό 48,2%). Το 2010 το αν

Δεν ξέρω αν ποτέ φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτή την ηλικία (την όποια) και θα αναζητούσα όλο και πιο πολύ τη γονεϊκή ασφάλεια! Και το χειρότερο από όλα, δεν ξέρω αν ποτέ οι γονείς μου φαντάζονταν ότι θα έφτανε η στιγμή που το παιδί, το οποίο πάσχισαν να μεγαλώσουν, να μορφώσουν και να έχουν την ικανοποίηση να το δουν να «μεγαλουργεί», αυτό ακόμα θα στηρίζεται σε αυτούς για να επιβιώσει. Η αλήθεια είναι πως ίσως είναι μεγαλύτερη η απογοήτευση όταν το κράτος που πλήρωναν τόσα χρόνια για να τους δώσει μια αξιοπρεπή σύνταξη, ως επιβράβευση για τα χρόνια που δούλευσαν με στερήσεις και κόπους μιας ζωής, αυτό να κλέβει ασύστολα την ήδη πενιχρή σύνταξη που τους δίνει.  Κι όμως αυτή η μικρή σύνταξη είναι που θρέφει πια γονείς και παιδιά. Η ντροπή είναι μεγάλη και από τις δυο πλευρές. Από τη μεριά των γονιών γιατί ζουν σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους δώσει τα βασικά, ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς όσα χρόνια τους απομένουν, και από την πλευρά των παιδιών επειδή όχι μόνο δεν μπορούν να