IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το υπουργείο Περιβάλλοντος καλείται μέχρι το τέλος του μήνα να δώσει εξηγήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί δεν έχει προχωρήσει εδώ και 16 (!) χρόνια στην κατεδάφιση οκτώ αυθαίρετων ταβερνών στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά. Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες αναζητούν εναγωνίως πόρους για την κατεδάφιση, αν βέβαια δεν τους σταματήσει για ακόμα μια φορά μια τροπολογία, ή... ένα τηλεφώνημα. Κάθε τόσο πήγαινε η αστυνομία και σφράγιζε τις ταβέρνες, όμως με κάποιον τρόπο αυτές συνέχιζαν να λειτουργούν.   Κι αυτός ο -με απόδειξη...- τσουχτερός λογαριασμός θα κοπεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με παραλήπτρια την Ελλάδα; Δυστυχώς έτσι διαφαίνεται, καθώς το υπουργείο Περιβάλλοντος καλείται μέχρι το τέλος του μήνα να δώσει εξηγήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί δεν έχει προχωρήσει εδώ και 16 (!) χρόνια στην κατεδάφιση οκτώ αυθαίρετων ταβερνών στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά. Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες αναζητούν εναγωνίως πόρους για την κατεδάφιση, αν βέβαια δεν τους σταματήσει για ακόμα μια φορά

« Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει» ...   Ως διευθυντής Πολεοδομίας ενέκρινε τις τεχνικές μελέτες που κατέθετε ο ίδιος ως αρχιτέκτονας μέσω του τεχνικού του γραφείου! Κι ενώ για το « Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει» του υπαλλήλου του Δήμου Νίκαιας είχαν ενημερωθεί αρμοδίως οι Αρχές από το 2010, η μόνη επίπτωση που είχε τελικά από το Πειθαρχικό Συμβούλιο των υπαλλήλων ΟΤΑ Νομ. Πειραιά ήταν να... υπηρετεί πλέον ως προϊστάμενος -πάντα- στη Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής του ίδιου δήμου. Νέα στοιχεία-φωτιά φέρνει στο φως η έρευνα σε βάρος του τέως προϊσταμένου της Πολεοδομίας του Δήμου Νίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη (σ.σ.: τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) που διενήργησε το Σώμα Επιθεωρητών - Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης. Η Εκθεση Ελέγχου Περιουσιακής Κατάστασης του Ε.Ζ. που έφερε στο φως το «Εθνος της Κυριακής» είναι αποκαλυπτική ως προς την... πολυσχιδή δραστηριότητά του. Σε αυτή συμπεριλαμβάνονται δεκάδες εγκρίσεις οικοδομικών αδειών και άλλων τεχνι

(...)   Μην έχεις τύψεις.  Η Αθήνα θέλει γκρέμισμα!  Για μια χώρα 10 εκατομμυρίων, με μικροκαπιταλιστική οικονομία της «φούσκας», δεν μπορεί πλέον, να συντηρείται άλλο αυτό το άντρο του αποπροσανατολισμού και της συγκάλυψης κάθε πολιτισμικής παράνοιας. (...) Θέλω να μου μιλήσεις ανοιχτά. Να μου πεις όλη την αλήθεια. Τι σκέφτεσαι όταν περνάς από το Γκάζι, τα Πατήσια, το Παγκράτι; Tι σου έρχεται στο μυαλό όταν επισκέπτεσαι το γραφείο φίλου στην Πειραιώς και παρατηρείς από το τζάμι το απέναντι ερείπιο; Ή όταν βλέπεις τις τεράστιες «υπογραφές» των κατασκευαστών στους τοίχους των «εκτρωμάτων» που έχτισαν; Προβληματίστηκες ποτέ με τις δεκάδες κεραίες στις ταράτσες (μόνο μία χρειάζεται για όλη την πολυκατοικία...!), ένιωσες άσχημα με τους «ατάκτως ερριμμένους» ηλιακούς, με τα «καγκελωμένα» (χωρίς λόγο) μπαλκόνια ή με τις ακανόνιστες γραμμές στο απόλυτα αναρχικό πολεοδομικό τοπίο της Αθήνας. Ξέρω τι θα μου πεις. Το συνήθισες, σου πέρασε απ΄ το μυαλό ότι κάτι δεν πάε

της Αλέκας Καραδήμου Γερόλυμπου, καθηγήτριας πολεοδομίας, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Α. Π.Θ. Εικόνες: Άρις Γεωργίου Μια πόλη που αλλάζει συνεχώς, γρήγορα και λαχανιαστά, είναι η Θεσσαλονίκη στα τελευταία εκατό χρόνια. Σε αντίθεση με τη γαλήνια ακινησία της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, μέσα στα αρχαία τείχη της στον ίδιο τόπο, κάτω από τον  ίδιο κυρίαρχο, με λίγο-πολύ τον ίδιο πληθυσμό, από τις αρχές του 1900 βρίσκεται σε μια μόνιμη μεταμόρφωση. Όλα αλλάζουν: η επίσημη ταυτότητα το 1912, οι πολεοδομικές χαράξεις μετά το 1917, η σύνθεση του πληθυσμού στα 1922-23, οι υποδομές μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, η ένταση της αστυφιλίας και η μορφή της ανοικοδόμησης  μετά το 1960. Αλλά και στην δεκαετία του 80 πνέουν και πάλι άνεμοι καινούργιοι. Ηταν άραγε ο σεισμός που κινητοποίησε αντιδράσεις; ή μήπως η αδυσώπητη οικοδομική εκμετάλλευση; Ηταν η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ή η νέα πολιτική πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ; Πάντως ιδέες και δραστηριότητες, εκθέσεις και κείμενα, ερεθιστικές

(...) είναι κομμάτια μιας διαδρομής, που φτάνει σε μας ξέπνοη, διάτρητη και συχνά ταριχευμένη, ενώ είναι ιστορικά νωπή και συναισθηματικά ενεργή. Φτάνει σ’ εμάς σαν αποκύημα φαντασίας, ξεκομμένη από το περιβάλλον που τη γέννησε, αλλά υπαρκτή, ποτισμένη με ζωές πολλών κύκλων. Οταν βλέπω αυτά τα σπίτια, του 1920, αυτά που γεννήθηκαν με εντυπωσιακή καλαισθησία και υπερηφάνεια, ανάμεσα στα νεοκλασικά του 1910 και στα μοντέρνα, κυβιστικά του 1930, αισθάνομαι ότι είναι σαν παλιές φωτογραφίες στην πινακοθήκη της πόλης. Είναι αναγκαίο όταν υψώνεις το βλέμμα, να τα νιώθεις «εκεί». Η πόλη ξετυλίγει ιστορίες. ' Ακαδημίας 23. Εργο του Βασίλη Τσαγρή από το 1923 Υπάρχουν κάποια «κάδρα» στην πόλη, σαν οπτικές φυγές ή σαν ψευδαισθητικές οπτασίες, που δίνουν βάθος στην αστική εμπειρία. Οταν κατεβαίνω την οδό Δημοκρίτου και αφού περάσω πια τη Σκουφά και τη Σόλωνος, γαντζώνω το βλέμμα στο κτίριο της Ακαδημίας 23, που φωτίζει στο βάθος, υποκίτρινο, ρωμαλέο μέσα στη ραγισμένη θωριά του.

(...) Κινήσαμε προς Μοναστηράκι και η καρδια μας ήρθε στον τόπο της. Χιλιάδες πτωχοί άνθρωποι ζούνε στην πόλη! Με καπέλα πιερότου, τεχνητό χιούμορ, ένα ψητό κοτόπουλο 4,9 ευρώ, είδη οινοποίησης, τέσσερις μορφές ταχίνι, τιμές μισές απο τα σουπερμάρκετ, πλανόδιοι με σκορδα και μπαρμπαδέλια, τουρίστες με οδηγό, σουβλακοφάγοι, τελάληδες γιά κατι ραιγιόν, μαγαζί με νουμερα 80 και άνω, η Βαρβάκειος τίγκα, απέναντι τίγκα, η πόλη δεν χωράει η αγορά είναι μικρή, η αγορά δεν χωράει. Ολη η άλλη πόλη στους ποδηλατες, στους ιδεολογους και στους φιλοσόφους. Ωσπου δεν θα αργήσει η μέρα να εγκατασταθουν όλοι αυτοί, όταν η συγκοινωνία θα ακριβήνει, σε ωραία μέρη, στην Τριλογία και στην πλατεία Κοτζιά -Τιεν Αν Μεν και στις όχθες του Βαρδάρη πάνω απο τα Βελεσσά και στο Βόσπορο μετά το Εγιούμπ και στη Βιλγαρία στις όχθες των ρεμάτων του Σαντάσκη και στην Μαβίλη και στο Εθνικο Ίδρυμα Ερευνών στο παρκάκι, οι φυλες των πλανόδιων κι απο πίσω τους ο κόσμος Να ψωνίζει, να ψωνίζεται,να γελάει, να κλέβει και ν