IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γ.ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗΣ Στο Σωτήριο Έτος 2013 η οικονομία μας παραμένει δέσμια σκοτεινών και παράνομων συμφερόντων που την απομυζούν μεθοδικά δεκαετίες. Κανείς δεν εκπλήσσεται. Σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, περισσότερο από το 6% του ΑΕΠ μας είναι το ετήσιο κόστος της διαφθοράς στη χώρα μας. Για να υποστηριχθεί αυτό το επίπεδο διαφθοράς είναι φυσικά απαραίτητος ένας γραφειοκρατικός κυκεώνας, ώστε οι ευκαιρίες συναλλαγής για τις συμμορίες να είναι εξασφαλισμένες, όπως και η διακριτική ευχέρεια των διεφθαρμένων να εκβιάσουν τους πολίτες, και τελικά να ζημιώσουν την κοινωνία μοιραζόμενοι από εκείνα που η κοινωνία τελικά πληρώνει με τους φόρους της και με την ταλαιπωρία της. Αντίστοιχα το κόστος της γραφειοκρατίας είναι ανεβασμένο στο 6,7% του ΑΕΠ, σε υπερδιπλάσιο μέγεθος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 3%. Υπολογίζοντας ότι η πρόσθετη γραφειοκρατία σκοπό έχει να διευκολύνει τη διαφθορά (δίδυμες αδελφές είναι άλλωστε) το τελικό φανερό κόστος της διαφθοράς πλησιάζει

(...) Επιβεβαιώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η κοινωνία απορρίπτει στο σύνολό τους το πολιτικό σύστημα και τους διαμεσολαβητές του (την κομματοκρατία), τις καθεστωτικές δυνάμεις της διαπλοκής και της αγυρτείας που κινούνται γύρω από αυτό. Ότι συντρέχει μια χαοτική απόκλιση των πολιτικών του κράτους από τις επιλογές της, αλλά και σε ότι έχει να κάνει με τις κοινωνικές προτεραιότητες, τις πραγματικές ανάγκες της χώρας, και πολλά άλλ α. (...) Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη   Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου Τελικά οι δημοσκόποι καθάρισαν τα αυτιά τους και άκουσαν. Μερικώς!.. Επί πολλά χρόνια τώρα ζητούσα να τεθούν στη δημοσκοπούμενη κοινωνία τα σωστά ερωτήματα και όχι αυτά που κατατείνουν στον εγκιβωτισμό της στο μονοσήμαντο καθεστωτικό γίγνεσθαι της κομματοκρατίας. Στο κρίσιμο ερώτημα: " πόσοι από εσάς θα φεύγατε από τη χώρα εάν είχατε τη δυνατότητα ", η απάντηση είναι 56,6%. Το ερώτημα αυτό, θα ήταν πλήρες και θα έδινε το ακριβές στίγμα των αισθημάτων της κο

(...) Οι επίορκοι θα πρέπει να τιμωρηθούν κι όχι απλά και μόνο να διαπομπευτούν.  Κι η αρχή θα πρέπει να γίνει από την κορυφή, από εκεί που βρωμάει το κεφάλι του ψαριού. (...) Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε! Ένα κίνημα ηθικής. Η ηθική είναι κι αυτή ένα προϊόν. Αν καλέσεις κάποιον ξένο να πάει σε έναν παράδεισο όπου κατοικούν διάβολοι, το πιο πιθανό είναι να αποφύγει την πρόκληση. Ούτε και θα έβαζε ποτέ τα χρήματά του σε μία τράπεζα που την διαχειρίζονται υπόδικοι ή γκάγκστερ. Στο εξωτερικό κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εικόνα ότι όλοι οι Έλληνες είναι απατεώνες. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την εικόνα και να «πουλήσουμε» κάτι που διαθέτουμε: Φιλότιμο και ηθική. Χρειάζεται όμως ένα κίνημα ηθικής. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κτίσουμε μία νέα φυλακή που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές γενιές. Να λένε: «Πρόσεξε, καημένε μου, να είσαι ηθικός άνθρωπος, αλλιώς θα καταλήξεις ΕΚΕΙ». Η παραδειγματική τιμωρία των επίορκων θα είναι η αρχή και ο φόβος θα εγγυ

  Τριπλή ταπείνωση της χώρας μας από τους ηγέτες της ευρωζώνης Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ* Οι ηγέτες της ευρωζώνης ξεπέρασαν κάθε όριο στη συμπεριφορά τους απέναντι στην πατρίδα μας. Με πρωτοστάτες την καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, μέσα σε 10 μέρες ταπείνωσαν τρεις φορές την Ελλάδα, ένα κράτος στο οποίο η χώρα τους οφείλει τεράστια ποσά για αποζημιώσεις για όσα διέπραξαν τα στρατεύματά της στη διάρκεια της Κατοχής. Πρόκειται για μια απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι σε μια χώρα που τόσα έχει προσφέρει στην Ευρώπη και τον κόσμο. Λαβή για την πρώτη ταπείνωση της χώρας έδωσε, δυστυχώς, ο ίδιος ο παραιτηθείς πρωθυπουργός με την απόφασή του να θέσει σε δημοψήφισμα τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου με την ευρωζώνη για ένα μικρό «κούρεμα» (που κάθε άλλο παρά επιλύει το πρόβλημα) του δημόσιου χρέους της χώρας, συμφωνία την οποία ο ίδιος είχε αποδεχτεί. Εξαιτίας αυτής της -ασύλληπτης ανευθυνότητας- «πρωτοβουλίας» του, ως κακός μαθητής, κλήθηκε την 1η.11.11

Χωρίς καμβά Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ «Οφείλουμε να προχωρήσουμε στην κατάργηση των ρητρών της αυτόματης αύξησης των μισθών και στην ενίσχυση των συμφωνιών (των εργαζομένων) ανά επιχείρηση, με τέτοιο τρόπο που οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας να μπορέσουν να προσαρμοστούν στις εξειδικευμένες ανάγκες κάθε επιχείρησης. Αυτά τα μέτρα πρέπει να συνοδεύονται από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στον τομέα των υπηρεσιών -μεταξύ των οποίων και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων- και όταν κρίνεται αναγκαίο, η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών εκείνων που σήμερα προσφέρονται από το δημόσιο τομέα, ώστε να αυξάνεται η παραγωγικότητα και να στηρίζεται η ανταγωνιστικότητα ». Αυτές τις θέσεις, που ανέπτυξε σε διάλεξή του ο απελθών πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ , στις 8 του περασμένου Σεπτεμβρίου, τις υπηρέτησε απόλυτα τα οκτώ χρόνια που ήταν αντιπρόεδρός του στη Φρανκφούρτη ο πρώτος νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Λουκάς Παπαδήμος , ο οποίος θεωρούσε προ διετίας έ

(...) Αξιωματούχοι που ευθύνονται για την κατάντια είναι πρόκληση σήμερα να αυτοπροβάλλονται σαν σωτήρες και ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση να κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία. (...) Εμπόδιο η κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης Του Σταυρου Λυγερου Είναι κοινός τόπος ότι η κλεπτοκρατία, ο ανορθολογισμός, η σπατάλη, ο παρασιτισμός και οι ποικίλες μορφές αυθαιρεσίας ήταν όλα αυτά τα χρόνια συστημικά φαινόμενα και όχι εξαιρέσεις. Το γεγονός ότι αυτές οι νοοτροπίες και πρακτικές έχουν διαποτίσει ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού τις κατέστησε ανθεκτικές, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνικές. Το μοντέλο αυτό, όμως, έχει ήδη καταρρεύσει. Γι’ αυτό και όσοι αντιλαμβάνονται την τωρινή κρίση σαν μία δυσάρεστη παρένθεση αυταπατώνται. Η κρίση που βιώνουμε σηματοδοτεί από κάθε άποψη το τέλος μιας εποχής. Αυτό δεν αφορά μόνο τη σφαίρα της οικονομίας. Αφορά και τη σφαίρα της πολιτικής. Για την ακρίβεια, το πρόβλημα είναι πρωτογενώς πολιτικό και δευτερογενώς οικονομικό. Τη χώρα την έφερε στο

 (...) Ο χαρακτήρας του πολιτικού που επικράτησε στη χώρα, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι, κυρίως, ο ιδιοτελής κομματάνθρωπος, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι λειτούργημα (προσφορά στα κοινά), ούτε καν επάγγελμα (μακάρι να ήταν), αλλά, κυρίως, ένα κομματικά διαμεσολαβημένο παιχνίδι καιροσκοπικής, αυτο-εξυπηρετικής ανέλιξης. Τα κόμματα κατέληξαν να είναι, πρωτίστως, εξουσιαστικοί μηχανισμοί εκμετάλλευσης των «κοινών» χάριν των «πελατών» τους. (...)     «Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του» Του Χαριδημου Κ. Τσουκα * Το γνωρίζουμε παλαιόθεν: «ήθος ανθρώπω δαίμων» (Ηράκλειτος) - «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του». Ο χαρακτήρας μας δεσμεύει· είναι δύσκολο, κοστίζει, να αποφύγουμε τις συμπεριφορές που υποδεικνύει. Η κατασκευή του χαρακτήρα είναι μια κοινωνική-ιστορική διαδικασία: σμιλεύεται μέσα από τη συμμετοχή του ατόμου σε συλλογικές δραστηριότητες, πλάθεται από το πνεύμα της εποχής, διαμορφώνεται από τις επιλογές που κάνει κανείς. Ο χα

Προοίμιο ελληνικού « Αργεντινάσο » Πέτρος Παπακωνσταντίνου   Οι συνεχιζόμενες καταλήψεις κεντρικών πλατειών και οι καθημερινές διαδηλώσεις, υπό την επίδραση του ισπανικού κινήματος των «Αγανακτισμένων », έφεραν μια ανοιξιάτικη αύρα στο μουντό σκηνικό της κοινωνικής κατατονίας. Η ανατροπή είναι ακόμη μακριά, αλλά η ρωγμή άνοιξε, το παραπέτασμα της απελπισίας σχίστηκε και μπορούμε να δούμε απέναντι έναν ορίζοντα ελπίδας. Στο χρόνο που μεσολάβησε από την κήρυξη της Ελλάδας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης γνωρίσαμε και άλλες κινηματικές εξάρσεις. Δύο είναι τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά: Πρώτον, η διάρκεια και αποφασιστικότητα του πλήθους, που αυτή τη φορά δεν κατέβηκε σε μια εικοσιτετράωρη απεργία ή μια πορεία χωρίς συνέχεια, αλλά ήρθε, όπως μπορούμε να προσδοκούμε, για να μείνει. Και δεύτερον, ότι αυτή τη φορά δεν πρόκειται τόσο για όλες τις φυλές των «συνήθων υπόπτων », όσο για τη μέχρι πρότινος σιωπηρή πλειοψηφία, για τους κοψοχέρηδες και των δύο μεγάλων κομμάτων. Στο συνδυ

  Δημοσκόπηση VPRC:  Έρχεται κοινωνική έκρηξη Το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει από την έρευνα της VPRC που δημοσιεύουν σήμερα τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ είναι ότι διογκώνεται... καταλυτικά το κλίμα κοινωνικής διαμαρτυρίας απέναντι στην ασκούμενη οικονομική πολιτική και το πολιτικό σύστημα.  Η εικόνα αυτή θεμελιώνεται στα εξής σημεία: 1.  Ενα χρόνο μετά την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου ο δείκτης φτώχειας στην ελληνική κοινωνία καταγράφεται στο «εκρηκτικό» ποσοστό του 34% των νοικοκυριών . Πιο συγκεκριμένα, το ένα τρίτο των ελληνικών νοικοκυριών συγκεντρώνει ταυτόχρονα τις εξής αντικειμενικές συνθήκες στην καθημερινότητά του: δεν (θα) έχει την οικονομική δυνατότητα για μία εβδομάδα διακοπών, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα στοιχειώδους καλής διατροφής, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έκτακτες και αναγκαίες δαπάνες που μπορεί να προκύψουν (π.χ. υγείας), δεν (θα) έχει τη δυνατότητα για ικανοποιητική θέρμανση τον επόμενο χειμώνα, δεν μπορεί να πληρώσει κανονικά λογαριασμούς ΔΕΗ