IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 ARIS MESSINIS VIA GETTY IMAGES Τήνος: Τα δύο πρόσωπα, η μία παράνοια. ″Άλλοι σκάβουν και βρίσκουν πετρέλαιο, εμείς ομορφιά.  Αυτό πληρώνουμε αδέλφια”. Το άλλο, ελληνικό καλοκαίρι. Μακριά από τα μπιτσόμπαρα, τη δηθενιά και την ”ανάπτυξη” δηλαδή το ξεπούλημα κάθε παραλίας, κάθε γραφικότητας...Την χυδαία παραβίαση όχι των νόμων αλλά της φυσικής ταξικής, της ομορφιάς που απορρέει από την απλότητα και το απέριττο των πραγμάτων. Πολυτελή αυτοκίνητα που φτάνουν ως την άμμο, πλάι στο νερό (!) αναιδής, ενοχλητική μουσική, πλαστικές ξαπλώστρες ως το κύμα, άνθρωποι που καταλαμβάνουν προκλητικά χωρίς να μεταλαμβάνουν, να απολαμβάνουν ή να καταλαβαίνουν το τοπίο. Που ασχημίζουν τον χώρο ασχημονώντας κατάφωρα αφού δεν τον προσεγγίζουν με ταπείνωση. Νεόπλουτοι, με νεόφτωχο ήθος, γέροι που νεάζουν, νέοι που γέρασαν προώρως, παλαιοημερολογίτες παντός καιρού, προκαταβολικά παλαιοηλίθιοι.  Η κατάντια του Αγίου Ρωμανού, στην Τήνο, η υποβάθμιση μέσω της ”μυκονοποίησης” μιας ακρογιαλι

  Ο Παρθενώνας από ανατολικά, 1765, έργο του W. Pars.  Από την έκδοση «Antiquites of Athens», Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη. Ο Αντώνης Καλδέλλης είναι καθηγητής στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο (ΗΠΑ). Η ειδικότητά του είναι το Βυζάντιο, σχετικά με το οποίο έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία, τονίζοντας τη ρωμαϊκότητα του βυζαντινού πολιτισμού και την πρόσληψη της ελληνικής παράδοσης. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός το βιβλίο του «Ο βυζαντινός Παρθενώνας. Η Ακρόπολη ως σημείο συνάντησης χριστιανισμού και ελληνισμού». – Διαβάζουμε στο βιβλίο σας: «Το έτος 1018 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ επισκέφθηκε την Αθήνα, μετά τη νίκη του πάνω στη Βουλγαρία. Αφού έφτασε στην Αθήνα και απέδωσε ευχαριστήρια για τη νίκη στη Θεοτόκο του Παρθενώνα και κόσμησε το ναό με λαμπρά και πολυτελή αφιερώματα, επέστρεψε πίσω στην Κωνσταντινούπολη ακολουθώντας πάλι τη χερσαία διαδρομή. Η πομπή κατέληξε στην Αγία Σοφία». Γι

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ:  ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΕ ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ Η Παναγία, η Θεοτόκος, των Ουρανών η Πλατυτέρα, η Παναγιά, η Παναγίτσα, η κυρά-Παναγιά, υπήρξε και είναι ένα διαχρονικό αντικείμενο θερμής και ανυπόκριτης αγάπης και λατρείας από τους Χριστιανούς όλου του κόσμου αλλά ιδιαίτερα από τους Ελληνορθόδοξους. Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτού του θαυμαστού φαινομένου είναι οι ατέλειωτες τοπικές λαϊκές παραδόσεις με τις παραλλαγές τους, η τεράστια αφθονία των εικονογραφικών τύπων, η αφιέρωση του Αγίου Όρους, που λέγεται και ''Περιβόλι της Παναγιάς'',  στην Αγιοσύνη της Προστάτιδός του, η εποποιία της βυζαντινής υμνογραφίας και η απειραριθμία των έμμετρων και πεζών ελληνόγλωσσων κειμένων με κεντρικό θέμα το πρόσωπό της από την πρωτοβυζαντινή περίοδο μέχρι σήμερα. Έγκυροι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα προσωνύμια της Παναγιάς υπερβαίνουν τις 25.000. Θα απαιτούσε ισόβια ερευνητική αφοσίωση και κυριολεκτικώς ψυχοσωματική αυτοθυσία ο αγώνας για την επισή

  Ν.Λύτρας    Το καλοκαίρι       στη λογοτεχνία.   Ευτυχία του συγγραφέα είναι η σκέψη που μπορεί ολάκερη να γίνει αίσθημα,   το   αίσθημα που ολάκερο μπορεί να γίνει σκέψη. γράφοντάς τα αυτά ο Τόμας Μαν στη νουβέλα του  «Θάνατος στη Βενετία»  εξέφρασε έναν τύπο συγγραφέα κατ' εξοχήν μεσογειακό. Ο πρωταγωνιστής του στην παραπάνω νουβέλα, συγγραφέας Γκούσταβ Ασενμπαχ, περιμένοντας μια μέρα σε μια στάση του τραμ βλέπει απέναντί του έναν παράξενο άνθρωπο που εντελώς ανεξήγητα του γεννά την επιθυμία να βρεθεί αλλού. Ο Ασενμπαχ πάει κατακαλόκαιρο στη Βενετία να συναντήσει το ένοχο, βίαιο και σιωπηλό πάθος ­ και μαζί μ' αυτό τον εκτυφλωτικό ήλιο, το απόλυτο φως της Μεσογείου που θα «κάψει» τον συγγραφέα του Βορρά. Ο Θεός με τα φλογερά μάγουλα οδηγούσε καθημερινά το πυρωμένο τέθριππο άρμα του   στις στράτες του ουρανού,   και τα χρυσά δακτυλίδια της κόμης του ανεμίζανε στον   ανατολικό άνεμο,   που φυσούσε εκείνη την ώρα.   Μια κατάλευκη μεταξένια λαμπράδα   σκέπα