IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η προοπτική του χάους.  Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του γνωστού Ισπανού κοινωνιολόγου Μανουέλ Καστέλς « Rupture: The crisis of liberal democracy » (Polity Press 2018)  Manuel Castells Σε καιρούς αβεβαιότητας, όταν δεν είναι σαφές τι πρέπει να πούμε, συνηθίζουμε να επιστρέφουμε στα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι. Συγκεκριμένα, στον περίφημο ισχυρισμό του ότι η παλιά τάξη πεθαίνει και η καινούργια δεν έχει ακόμη γεννηθεί – ισχυρισμός που προϋποθέτει την αναγκαιότητα μιας νέας τάξης μετά την κρίση. Αυτό που δεν προβλέπει όμως είναι η προοπτική του χάους. Υποθέτει ότι μια νέα πολιτική τάξη θα αναδυθεί για να αντικαταστήσει την ξεπερασμένη φιλελεύθερη δημοκρατία, η οποία ολοφάνερα αποσυντίθεται σε όλο τον κόσμο, επειδή έχει πάψει να υπάρχει στον μοναδικό τόπο στον οποίο θα μπορούσε να διαρκέσει: στα μυαλά των πολιτών. Η κρίση αυτής της παλιάς πολιτικής τάξης έχει πάρει πολλές διαφορετικές μορφές. Υπήρξε η ανατροπή των δημοκρατικών θε

Μια σιωπηλή επανάσταση λαμβάνει ήδη χώρα  στην Ανατολική Ευρώπη. Από την Τσεχία μέχρι την Αλβανία και από τη Σλοβακία μέχρι τη Ρουμανία , οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους για να απαιτήσουν μεγαλύτερη διαφάνεια από τις κυβερνήσεις τους. Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα είναι μέτρια, αλλά πρόκειται για μια τάση  που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή για τα επόμενα χρόνια, και που θα επηρεάσει τις μελλοντικές κυβερνητικές αποφάσεις αλλά και τα αποτελέσματα των εκλογών. Σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμέτωπη με τις αυξανόμενες ανησυχίες για την κατάσταση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στα ανατολικά κράτη - μέλη και στις υποψήφιες προς ένταξη  χώρες, οι ψηφοφόροι στέλνουν το μήνυμα ότι θέλουν οι κυβερνήσεις τους να γίνουν πιο διαφανείς - κάτι που τελικά θα μπορούσε να βοηθήσει στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ του δυτικού και ανατολικού μισού της Γηραιάς Ηπείρου. Διαμαρτυρίες εντός και εκτός της ΕΕ Καθ 'όλη τη διάρκεια του πρώτου

«Όλοι στις κάλπες» είναι το σύνθημα των κομμάτων εν όψει της 7ης Ιουλίου. Διόλου πρωτότυπο, αλλά στις μέρες μας το σύνθημα έχει όντως περιεχόμενο για πολλούς και διαφόρους λόγους. Κατ’ αρχάς είναι οι πρώτες εκλογές εκτός επίσημου μνημονίου. Μπορεί οι δεσμεύσεις να παραμένουν σκληρές και να είναι μακροχρόνιες, αλλά η τυπική λήξη των μνημονίων σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου πολιτικής αστάθειας, στη διάρκεια της οποίας τα πάντα παίζονταν από μέρα σε μέρα και από μήνα σε μήνα. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι σημαντικό η κοινωνία να δώσει στις προτιμήσεις της το βάρος της ψήφου της. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική, η διπλωματία και η άμυνα της χώρας, το μοντέλο ανάπτυξης και άλλες βαρύνουσες επιλογές δεν μπορεί να εφαρμόζονται ερήμην της κοινωνίας.  Πόσο δικαιολογημένα θα μπορεί να διαμαρτύρεται για τις τυχόν επιζήμιες αποφάσεις της επόμενης κυβέρνησης σε μεγάλα θέματα αυτός που δεν προσπάθησε να τις αποτρέψει; Πόσο δικαιολογημένα θα μπορεί να διαμαρτύρεται αυτός που, ενώ π

   Στο δοκίμιο του Λεμπέση «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» τα πράγματα τίθενται απολύτως ξεκάθαρα. Ο θεμελιώδης κρίκος κάθε κοινωνίας είναι η διαφορετικότητα (κοινωνία χωρίς τη σύνθεση των διαφορετικών δεν υφίσταται) και κατά συνέπεια κάθε απόπειρα ομοιοποίησης των ανθρώπων κρίνεται ισοπεδωτική κι επιζήμια. Εξάλλου, όλες οι έννοιες νοηματοδοτούνται μόνο με την ύπαρξη του αντιθέτου, ως αντίβαρο που με κάποιο τρόπο πρέπει να οριστεί. Υπό αυτές τις συνθήκες αν εξαλειφθεί η βλακεία, αυτομάτως θα τεθεί πρόβλημα και στην έννοια της ευφυΐας, καθώς: «θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμού το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες. Διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένου δε οιουδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος» (σελ. 18).  Από τη στιγμή που η βλακεία αναγνωρίζεται ως πολύτιμη ανθρώπινη ιδιότητα στο πλαίσιο της εξασφάλισης της διαφορετικότητας, και με δεδομένο ότι η διαφορετικότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθο

«Κατηγορούμε όσους σκοτώνουν,  αλλά και όσους δεν τους σκότωσαν»                                               Μίμης Χριστοφιλάκης,Η εύνοια του Δράκου.    Να συνεννοηθούμε  για τ’αυτονόητα. Πρώτον: ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι ελευθερίες και η ασφάλεια πρέπει να συνοδοιπορούν κι όχι η μία να υπερκαλύπτει ή ν’ακυρώνει την άλλη,το Ζην Επικινδύνως [vivere pericolosamente] ήταν ένα σύνθημα του Μουσολίνι και προφανώς δεν εκφράζει σε καμμία περίπτωση μία σύγχρονη εκδοχή της δημοκρατικής Πολιτείας και της κοινωνικής συμβίωσης.Η αφόρητη εγκληματοποίηση και η διευρυμένη θυματοποίηση δεν τιμούν τους θεσμούς μας. Δεύτερον: κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος άνθρωπος και κατά συνέπεια ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου αξίζει τον ίδιο σεβασμό με το θάνατο οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου.Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν ο θάνατος είναι βίαιος.Αν επινοούμε διάφορα κριτήρια [ταξικά,φυλετικά,έμφυλα,θρησκευτικά κ.ά] για να κατατάξουμε τους θανάτους σε α’,β’ και γ’ κατηγορίας,τούτο σημαίν

Η ιστορία με την εξοντωτική ποινή στην καθαρίστρια δεν είναι μια απλή δικαστική υπόθεση, που ήρθε και πέρασε. Έχει συνέχεια. Που αφορά σε όλους τους πολίτες. Το ένα σκέλος της είναι ο σάλος που ξεσήκωσε. Αλλά, το άλλο είναι το χαστούκι που έδωσε η ίδια η καθαρίστρια στο μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού και του κλεπτοκρατικού συστήματος με μία, μοναδική της λέξη. «Ντρέπομαι», είπε η ορφανή που μεγάλωσε στα ιδρύματα και κλείστηκε στις φυλακές για 10 χρόνια από μια καραμπινάτα κακοδικασμένη υπόθεση, με την κατηγορία ότι καταχράστηκε τις 200 χιλιάδες ευρώ των μεροκάματών της! Καταχράστηκε είπαν δύο (2!) δικαστήρια, επειδή πλαστογράφησε το ενδεικτικό της και από 5ης δημοτικού το έκανε 6ης. Δεν καταδικάστηκε για την πλαστογραφία. Για κατάχρηση των μεροκαμάτων της καταδικάστηκε! Αφήνω για τις επόμενες παραγράφους το σφάλμα της δικαστικής σκέψης και μένω στο μείζον: Αυτή η γυναίκα, που θα είχε όλα το δίκια του κόσμου αν ούρλιαζε και έβριζε από τις φυλακές και στα δικαστήρια γ

Γκράφιτι που άφησαν πίσω τους μαχητές των Ταλιμπάν παραμένουν σε μια βάση Αμερικανών πεζοναυτών στη νότια επαρχία Helmand του Αφγανιστάν, τον Νοέμβριο του 2010. FINBARR O'REILLY/REUTERS      Χωρίς να έρθει αντιμέτωπο με τις ζοφερές πραγματικότητες του πολέμου, το κοινό είναι απίθανο να ασκήσει τους μοχλούς της λογοδοσίας όπως έκανε στο παρελθόν εκφράζοντας την αντίθεσή του και πιέζοντας τους ηγέτες να φέρουν ένα τέλος στον πόλεμο. Τον Οκτώβριο, η επέμβαση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν θα γίνει 17 ετών. Το ανθρώπινο και το υλικό κόστος αυτού που έχει γίνει ο μακρύτερος πόλεμος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι κολοσσιαίο. Περισσότερα [3] 2.000 στελέχη του στρατού των ΗΠΑ σκοτώθηκαν και πάνω από 20.000 τραυματίστηκαν. Ο ΟΗΕ εκτιμά [4] ότι περίπου 20.000 Αφγανοί πολίτες έχουν σκοτωθεί και άλλοι 50.000 έχουν τραυματιστεί μόνο από το 2009 μέχρι σήμερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δαπανήσει περίπου 877 δισεκατομμύρια δολάρια [5] για τον πόλεμο. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της διοίκησης Trump