IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Εκείνοι σκάκι, εμείς, τάβλι; Η αναδιάταξη των διεθνών συσχετισμών  και ελληνικό έλλειμμα στρατηγικού βάθους.   Πολύ συχνά, κατηγορούμε το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι υποβιβάζει τα εθνικά ζητήματα της χώρας στο επίπεδο της μικροκομματικής αντιπαράθεσης.  Δυστυχώς, η τάση αυτή αναπαράγεται και ευρύτερα στην κοινωνία, αν κρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο συζητήσαμε τις πυκνές διπλωματικές εξελίξεις των δυο τριών εβδομάδων που μας πέρασαν.  Πάνω από το 90% της αρθρογραφίας   και της συζήτησης που προκάλεσε η επίσκεψη Πομπέο, η ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής, η ανάφλεξη στον Καύκασο, δεν είχαν να κάνουν με μια στρατηγική αποτίμηση των διεθνών συσχετισμών που διαμορφώνονται γύρω από τον νεο-οθωμανισμό και την επιθετικότητά του.   Είχαν να κάνουν με την... ελληνική κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και την συμπολίτευση.   Με τέτοιο βαθμό ομφαλοσκόπησης, ωστόσο, ας μην περιμένουμε ποτέ να διαμορφώσουμε σοβαρή και συστηματική πολιτική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτή απαιτεί μια  πολιτική μ

Ελληνική στρατηγική κουλτούρα:  Ξεφεύγοντας από το "σύνδρομο του Περιστεριού". Αναλύοντας την εξωτερική πολιτική των κρατών, αξιομνημόνευτο παραμένει το σύστημα αξιών και πεποιθήσεων που διέπει τους λήπτες αποφάσεων, καθώς αποτελεί σημαντική μεταβλητή, η οποία δύναται να επηρεάσει καταλυτικά το πλαίσιο διαμόρφωσης των στρατηγικών επιλογών και κατ’ επέκταση την ορθολογική στρατηγική συμπεριφορά του κράτους (υπό προϋποθέσεις). Το ανωτέρω στοιχείο αφορά την παράμετρο του εσωτερικού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της εθνικής στρατηγικής και υπεισέρχεται στην έννοια της περίφημης στρατηγικής κουλτούρας (strategic culture), η οποία οικοδομείται στην έννοια της πολιτικής και οργανωσιακής κουλτούρας και αναφέρεται στις παραδόσεις, στις αξίες, στα πρότυπα, στους συμβολισμούς και στους ιδιαίτερους τρόπους προσαρμογής ενός κράτους στο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, γεγονός που περιλαμβάνει την χρήση ή την απειλή της χρήσης βίας.  Χρήζει ιδιαίτερης μνείας το γεγονός πως η στρατηγική

Η Ελλάδα «σπρώχτηκε» στο παραμυθένιο σκηνικό της «αποκλιμάκωσης», εγκαταλείποντας έτσι κάθε συζήτηση γύρω από τις επίκαιρες στρατηγικές προκλήσεις με τις οποίες είχε υποχρέωση να ασχοληθεί, στην βάση των καινούριων  δυνατοτήτων  και  ευκαιριών  που  ανέδειξε η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας και αυτό είναι έγκλημα. Η πολιτική τάξη της χώρας, αναζητώντας εναγωνίως έναν σχετικά αξιοπρεπή συμβιβασμό στην λογική του «ΜΗ πολέμου», διείδε στο περιβάλλον  της  «αποκλιμάκωσης», ΟΧΙ τις πραγματικές παγίδες και τα στρατηγικά πισωγυρίσματα που της επέβαλαν  οι  «σύμμαχοι»,  αλλά  την  ευκαιρία  για  την  συνέχιση  της απροβλημάτιστης   πολιτικής   διαχείρισης   και   νομής   της   Εξουσίας. Παρέδωσε  έτσι  και  πάλι  την  χώρα  στην  αυταπάτη  του  παρασιτικού προστατευτισμού, ανακόπτοντας κάθε συζήτηση που  θα  μπορούσε να δρομολογήσει  την  γεωπολιτική  της χειραφέτηση. “Το μεταβατικό καθεστώς της «αποκλιμάκωσης»  εργαλείο για την στρατηγική παράλυση της χώρας”   Από την πρώτη στιγμή τον

Το αναγκαίο άλμα από την μυστική στην επιθετική διπλωματία  και η στρατηγική αξία του. Καλό θα είναι να σταματήσουν τα παιχνίδια των εντυπώσεων που αποσκοπούν στην παραπλάνηση της Ελληνικής κοινωνίας, και η χώρα να αναλάβει επιτέλους την ουσιαστική πρωτοβουλία των  κινήσεων και να σπεύσει να κεφαλαιοποιήσει στρατηγικά, τόσο σε διμερές επίπεδο όσο και με στοχευμένες διεθνείς παρεμβάσεις, όλα εκείνα που ανέδειξε η παρατεταμένη περίοδος της Τουρκικής επιθετικότητας κατά την διάρκεια των προηγούμενων ημερών… Άλλωστε αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας για το περιεχόμενο της απαράδεκτης συμφωνίας με την Τουρκία, δεν προσφέρονται για επικοινωνιακές πιρουέτες με στόχο την εσωτερική κατανάλωση. Οι αποκαλύψεις υπήρξαν εξόχως ανησυχητικές για τις πραγματικές κυβερνητικές προθέσεις, αλλά και για τα ύπουλα παιχνίδια των αυτόκλητων διαμεσολαβητών και «συμμάχων» μας. Δυστυχώς, οι αποκαλύψεις αυτές, επιβεβαίωσαν στο ακέραιο και τις προειδοποιήσεις που έχουμε διατυπώσει, ΤΟΣΟ

Η αποτροπή, και η πρόταση Ιωάννη Μάζη  για ψήφισμα anti-casus belli. Η επιτυχής αποτρεπτική στρατηγική συνίσταται στο να καταστήσεις σαφές στον αντίπαλό σου ότι το κόστος μιας σχεδιαζόμενης επίθεσης εναντίον σου θα είναι δυσθεώρητο σε σχέση με ένα ενδεχόμενο όφελος. Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει εντέλει και αν αυτό λειτουργήσει, αλλά ενόσω οι ορθολογικοί κρατικοί δρώντες χαράζουν στρατηγική βάσει εκτιμήσεων και πιθανοτήτων, εσύ οφείλεις να καλλιεργήσεις την ανάλογη εικόνα-πεποίθηση στον αντίπαλό σου. Στην περίπτωση της πυρηνικής αποτροπής τα πράγματα είναι θεωρητικά πιο ευδιάκριτα, καθώς η καταστροφική εμβέλεια ενός πλήγματος ελαχιστοποιεί τις δυνατότητες αντίδρασης από τον αντίπαλο, ενώ στην περίπτωση που η τελευταία επισυμβεί, το δεύτερο πλήγμα του αρχικά επιτιθέμενου θα είναι αποφασιστικής σημασίας. Συνεπώς, η αντίδραση ακυρώνεται στην πράξη. Φυσικά ούτε λόγος για την περίπτωση ανταγωνισμού μεταξύ πυρηνικής και μη πυρηνικής δύναμης… Στην πυρηνική αποτροπή ο χρόνο