IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 ARIS MESSINIS VIA GETTY IMAGES Τήνος: Τα δύο πρόσωπα, η μία παράνοια. ″Άλλοι σκάβουν και βρίσκουν πετρέλαιο, εμείς ομορφιά.  Αυτό πληρώνουμε αδέλφια”. Το άλλο, ελληνικό καλοκαίρι. Μακριά από τα μπιτσόμπαρα, τη δηθενιά και την ”ανάπτυξη” δηλαδή το ξεπούλημα κάθε παραλίας, κάθε γραφικότητας...Την χυδαία παραβίαση όχι των νόμων αλλά της φυσικής ταξικής, της ομορφιάς που απορρέει από την απλότητα και το απέριττο των πραγμάτων. Πολυτελή αυτοκίνητα που φτάνουν ως την άμμο, πλάι στο νερό (!) αναιδής, ενοχλητική μουσική, πλαστικές ξαπλώστρες ως το κύμα, άνθρωποι που καταλαμβάνουν προκλητικά χωρίς να μεταλαμβάνουν, να απολαμβάνουν ή να καταλαβαίνουν το τοπίο. Που ασχημίζουν τον χώρο ασχημονώντας κατάφωρα αφού δεν τον προσεγγίζουν με ταπείνωση. Νεόπλουτοι, με νεόφτωχο ήθος, γέροι που νεάζουν, νέοι που γέρασαν προώρως, παλαιοημερολογίτες παντός καιρού, προκαταβολικά παλαιοηλίθιοι.  Η κατάντια του Αγίου Ρωμανού, στην Τήνο, η υποβάθμιση μέσω της ”μυκονοποίησης” μιας ακρογιαλι

 Από έναν «πολιτισμό συνόρων» στα «σύνορα των πολιτισμών». Τα σύνορα της τουρκικής καρδιάς και το κατασκεύασμα της Βόρειας Μακεδονίας*. Η γενική πολιτισμική κατηγορία του «χαλιφάτου» είναι ακόμη «ζωντανή» ως ιδεατό σχέδιο στις καρδιές και τους εγκεφάλους πολλών Τούρκων πολιτών, αν και στην πράξη ζουν σε ένα κοσμικό κράτος, δεσμευμένο σε διεθνείς ιδεολογικούς περιορισμούς με σημείο αναφοράς το φορτίο νοημάτων, θεσμών και πρακτικών που εν συντομία αποκαλείται Δυτικός πολιτισμός. Οι επίκαιρες συζητήσεις για την επεκτατικότητα της σύγχρονης Τουρκίας ή τον εθνικιστικό φανατισμό στην Βόρεια Μακεδονία αναδεικνύουν την ευρύτητα χρήσης και κατάχρησης της έννοιας των συνόρων. Τα τελευταία δύνανται να αποτελέσουν συγχρόνως όχι μόνο εγγυήσεις του διεθνούς δικαίου στο πλαίσιο της νομιμότητας και αλληλο-αναγνώρισης των εθνών-κρατών ή διαύλους εμπορίου και οικονομικής μεγέθυνσης υπό την οπτική των διεθνών επενδύσεων και της παγκόσμιας ανάπτυξης, αλλά και εργαλεία προπαγάνδας, διεκδίκη

  Θα σας εκθέσω μερικές σκέψεις μου σχετικά με το πολιτισμικό απόθεμα της χώρας μας και τις δημιουργικές δυνάμεις που μας απομένουν μετά την καταστροφική κρίση που έπληξε τον τόπο και ακόμη διαρκεί. Ήδη με τη χρησιμοποίηση του όρου απόθεμα ξεπροβάλλει δυσοίωνο ένα πρόβλημα. Ένα απόθεμα πόρων, αξιών και δυνάμεων για να λειτουργεί πραγματικά ως τέτοιο προϋποθέτει ότι υπάρχει μια θέληση και μια ανάγκη ανθρώπινη που προσφεύγει σ’ αυτό και ζητά ενίσχυση. Πρέπει να υπάρχει από τη μεριά εκείνου ο οποίος δοκιμάζεται μια κίνηση συνειδητή προς τις διαθέσιμες εφεδρείες, ώστε αυτές οι εφεδρείες να δράσουν τονωτικά. Κι εδώ ακριβώς προβάλλει η δυσκολία: είναι μια από τις κύριες συνέπειες των κρίσεων –που ποτέ δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα– να παραλύει η θέληση, πιο συγκεκριμένα, να τραυματίζεται η ικανότητα των πληγέντων να επιλέγουν. Τι τους χρειάζεται πιο πολύ; Τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον; Τι να αφήσουν στην άκρη και τι να επιδιώξουν με επιμονή; Όλα αυτά μοιάζουν περίπο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Οι εκλογές σαν πανηγύρι (του κιτς). Σκίτσο του Μ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Τα κόλπα των υποψηφίων.  Από τα πιο ευτράπελα της πασχαλινής περιόδου, που θα μπορούσα να στοιχειοθετήσω ως τέτοια, είναι και τα κατορθώματα του υποψηφίου για τη δημαρχία Πάτρας Νίκου Νικολόπουλου που εθεάθη σε 18 Επιταφίους μέσα σε λίγες ώρες την Μεγάλη Παρασκευή, 26/4. Δεν είναι πλάκα, ούτε ράδιο αρβύλα, όπως λέμε εμείς τα fake news. Γράφτηκε από σε διάφορα ηλεκτρονικά Μέσα της Πάτρας (και όχι μόνο) και δεν διαψεύστηκε από τον… ευλαβή πρωταγωνιστή. Από το περιβάλλον του μάλιστα, μας πληροφορούν την κοινή γνώμη πως έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ· πέρυσι λέει πήγε σε 17! Δεν θα σταθώ όμως στο συγκεκριμένο όνομα, αλλά στην περίπτωση. Δηλαδή στην αμετροέπεια και τον αφόρητο λαϊκισμό τού έμπειρου και αδίστακτου υποψηφίου, ο οποίος, όπως και άλλοι πολλοί, μα πολλοί συνυποψήφιοί του, μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς φροντ